ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ: «Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ»

- Αν θυμάται λέει; Αυτός είναι πυρ και μανία, γιατί δεν θέλει να γίνουν άλλοι Άγγελοι, που θα τον αντικαταστήσουν. Και όσο πάει χειρότερος γίνεται. Εξελίσσεται στην κακία και στον φθόνο.

Ω, αν νιώση κανείς το κατάντημα του διαβόλου, θα κλαίη μέρα-νύχτα! Εδώ έναν καλό άνθρωπο βλέπει κανείς που αλλάζει, γίνεται εγκληματίας, και πόσο στενοχωριέται! Πόσο μάλλον να δη έτσι όχι έναν άνθρωπο αλλά έναν Άγγελο!

Κάποτε, ένας μοναχός* είχε πονέσει πολύ τους δαίμονες και, ενώ προσευχόταν γονατιστός, πεσμένος κάτω, έλεγε τα εξής: «Εσύ Θεός είσαι και, άμα θέλης, μπορείς να βρης έναν τρόπο για να σωθούν και αυτοί οι δυστυχισμένοι δαίμονες, οι οποίοι, ενώ είχαν τέτοια μεγάλη δόξα πρώτα, τώρα έχουν όλη την κακία και την διαβολιά του κόσμου και, εάν δεν μας προστάτευες, θα μας είχαν ρημάξει όλους τους ανθρώπους».

Ενώ λοιπόν έλεγε αυτά τα λόγια προσευχόμενος με πόνο, βλέπει ένα κεφάλι σκυλήσιο δίπλα του να του βγάζη την γλώσσα του και να τον κοροϊδεύη.

Ο μπαρμπα-Θεόδωρος ο ανεξομολόγητος

Ο μπαρμπα-Θεόδωρος ζούσε σ’ ένα χωριό του Ξηρομέρου της Αιτωλοακαρνανίας. Ήταν περίπου 52 ετών και δεν είχε ποτέ εξομολογηθή. Πήγαινε όμως στην Εκκλησία και είχε καλή προαίρεση.

Κάποτε, όταν βρέθηκε στον Αστακό, (κωμόπολη) για μία υπόθεση του, πήγε στον Ι. Ναό του αγίου Νικολάου, βρήκε τον εφημέριο π. Ιερόθεο, που ήταν και Πνευματικός, και εξωμολογήθηκε. Έκανε μια τυπική εξομολόγηση και τις βαρειές αμαρτίες δεν τις είπε. Εκείνος για να τον στηρίξη στην μετάνοια, του συνέστησε να επισκεφθή την ιερά Μονή του αγίου Γερασίμου στην Κεφαλληνία που πανηγυρίζει το καλοκαίρι στις 16 Αυγούστου.

Το πρόγραμμα της εβδομάδας

Δευτέρα 31/03

Μέγα Αποδειπνο στις 18.00 το απόγευμα στην ενορία

Τετάρτη 02/04

Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία στις 15.30 το μεσημέρι στο μοναστήρι
Ο Μεγάλος Κανόνας στις 17.30 στην ενορία

Πεμπτη 03/04

Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία στις 7.00 το πρωί στο μοναστήρι.
Ευχέλαιο με τον δεσπότη στις 19.00 στην ενορία

Παρασκευή 04/04

Προηγιασμένη Θεία λειτουργία στις 7 το πρωί στο μοναστήρι
Ο Ακαθιστος Ύμνος στις 18.30 στην ενορία.
Στην συνέχεια αγρυπνία στο μοναστήρι.

Κυριακή 06/04

Στις 7.15 το πρωί Θεία Λειτουργία στην ενορία.

Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τα παραπτώματα του άλλου - Ομιλία π. Βαρνάβα Γιάγκου

Όλοι είμαστε υπεύθυνοι για τα παραπτώματα των άλλων,είμαστε συνυπεύθυνοι!
Σε απατάει η γυναίκα σου; ή ο άντρας σου; Είσαι συνυπεύθυνος!Κλέβει ο άλλος; Είσαι συνυπεύθυνος!

Εμείς τί κάνουμε; Προσπαθούμε βλέπωντας το λάθος κάποιου,να τον έχουμε ως αποδιοπομπαίο τράγο και τις δικές μας ενοχές να τις φορτώσουμε στον άλλον....

Σήμερα Παρασκευή 28/03

Η Δ' Στάση των Χαιρετισμών στις 19:00 στην ενορία.

Στις 21:00 οι χαιρετισμοί στο μοναστήρι και στις 22.15 - 00:30, Νυχτερινή θεία λειτουργία.

Ο ψάλτης της ενορίας μας - Δημήτρης Γκερμότσης

Τραγική ειρωνία

Καποτε οι παππούδες μας (επειδή δεν άντεχαν άλλο την σκλαβιά), πολέμησαν με τους Τούρκους και εχυσαν αίμα,  για να είσαι σήμερα εσύ ελεύθερος να βλέπεις Τούρκικα στην τηλεόραση.

Δεν είναι ότι είδες μια φορά Τούρκικο, είναι ότι το εκανες τρόπο ζωής. 
Είναι αυτό για το οποιο καποτε, κάποιοι, πολέμησαν και αυτοι οι καποιοι είναι οι συγγενεις σου.

Όταν βλέπεις το Τούρκικο να θυμάσαι την γιαγιά σου και τον παππού σου και να σκέφτεσαι και το παιδί σου, γιατί όσο πάει ξεχναμε την ιστορία μας και τις παραδόσεις μας. 

Και φταις κι εσύ σ αυτό.

Γιώργος Ιωσηφίδης

Χρόνια πολλά

Χρόνια πολλά σε όλην την Ελλάδα.

Να μην ξεχνάμε...Σαν σήμερα το 1821 οι παππουδες μας πολέμησαν τους Τούρκους για να ελευθερωθεί η χώρα.

Ας το σκεφτούμε και ας αναλογιστούμε, με τι τρόπο τους τιμάμε εμείς σήμερα.

Η αγάπη και η συγχωρητικότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: μια συγκινητική ιστορία

Από ομιλία του πατρός Μεθοδίου Κρητικού

Ένας Ρουμάνος γέροντας μου διηγήθηκε την εξής ιστορία:
Κάπου στην Ισπανία σε ένα εξομολογητήριον υπάρχει ένας Εσταυρωμένος με περίεργη στάση, με το ένα χέρι καρφωμένο στο Σταυρό και το άλλο κατεβασμένο παράλληλα με το σώμα. Τον συνοδεύει μια μικρή ιστορία.

Μιχαλάκης ὁ ἔρημος

Ἀπό νωρίς ἄρχισε ὁ σταυρός του. Ὁ πατέρας του, πού ἦταν ἀρκετά μεγάλος, πέθανε γρήγορα. Τή μητέρα του, πού ἦταν μιά πολύ ἁπλοϊκή χωρική, τήν ξαναπάντρεψαν οἱ δικοί της μέ τό ζόρι σέ ἄλλο τόπο! Τόν Μιχαλάκη καί τήν ἀδελφή του τούς ἔκλεισαν σ᾿ ἕνα ἵδρυμα. Ὅταν μεγάλωσαν τά δύο παιδιά, τό μέν κορίτσι τό πῆρε ὑπό τήν προστασία της κάποια πονόψυχη συγγενής, τόν δέ Μιχαλάκη τόν ἔδιωξε τό ἵδρυμα, γιατί, λέει, μεγάλωσε! Ὁ Μιχαλάκης ὅμως δέν εἶχε μεγαλώσει καί οὔτε μποροῦσε ποτέ νά μεγαλώσει. Κι αὐτό, γιατί εἶχε παιδική καρδιά καί ἁπλό μυαλό. Ἦταν λογικός, ἀλλά ἀπονήρευτος καί εὐκολόπιστος. Ὅλους τούς θεωροῦσε καλούς! Αὐτή ἦταν ἡ «καθυστέρησή» του.Τόν βοήθησε τό ὅτι ἦταν ἐργατικός. Τά ἀφεντικά ὅμως στά ὁποῖα πήγαινε γιά νά βγάλει ἕνα κομμάτι ψωμί, οἱ περισσότεροι δέν ἄφηναν τήν εὐκαιρία νά πάει … χαμένη. Τόν ἐκμεταλλεύονταν ἀσυνείδητα. Καί αὐτός ὁ φτωχός, μόλις τό καταλάβαινε, προσπαθοῦσε νά βρεῖ ἄλλη δουλειά, ἀλλά καί πάλι ἔπεφτε στά ἴδια.

Τέτοιους ανθρώπους, θέλει ο Θεός!

Ήταν κάποια γυναίκα πάμφτωχη σ’ ένα μικρό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας και είχε τρία παιδιά. Κατάφερε να τα μεγαλώσει με απίστευτες στερήσεις και δυσκολίες, όμως, με μία μοναδική αξιοπρέπεια! Αυτή, ήταν η κυρα-Βασιλική.

Πέθανε παραμονή της Παναγίας του 1998. Την επόμενη μέρα, 15 Αυγούστου, το φτηνό φέρετρο με την σορό της, που ήταν πάνω στην καρότσα του μικρού αγροτικού ημιφορτηγού του ιερέα, κατευθυνόταν προς το κοιμητήριο.

…Στην πορεία της κηδείας, ακολουθούσαν μερικοί συγχωριανοί της και συζητούσαν για τα βάσανα που είχε περάσει όσο αυτή ζούσε, όταν, ξαφνικά, ευωδίασε όλος ο γύρω τόπος: χιλιάδες άνθη και λουλούδια να υπήρχαν, πραγματικά, δεν θα μύριζαν τόσο! Όλοι τους, παραξενεύτηκαν και απόρησαν. Αλλά δεν είχαν καμμία εξήγηση να δώσουν γι’ αυτό.

Ανάμεσα σ’ εκείνους που την συνόδευαν, ήταν κι ένα πνευματικό τέκνο του μακαριστού Πατρός Γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη (1912—2006), χαρισματικού Πνευματικού της Ιεράς Μονής Δαδίου. Μετά από λίγες μέρες από αυτό το θαυμαστό, αλλά, για πολλούς ανεξήγητο γεγονός, πήγε προς τον θεοφώτιστο Γέροντα Αμβρόσιο αυτό το πνευματικό του τέκνο, αναφέροντάς του το όλο συμβάν. Πολύ λακωνικά και επιγραμματικά, του είπε μονάχα ότι, «μία γυναίκα πέθανε και ευωδίασε ο τόπος». Αυτό, μόνον.

Ο Γέροντας Αμβρόσιος, στην αρχή, έμεινε σιωπηλός. Έπειτα, μπήκε μέσα στο δωμάτιό του, έμεινε για λίγο εκεί, και μετά επέστρεψε. Λέγοντας τα παρακάτω εξηγηματικά και κατατοπιστικά λόγια:
«Αυτή, αγίασε! Και, ξέρεις τον λόγο; Γιατί, ποτέ στην ζωή της, δεν παραπονέθηκε! Τέτοιους ανθρώπους, θέλει ο Θεός! Για να γεμίσει τον Παράδεισο και να κάνει την Δευτέρα Παρουσία. Κατάλαβες;…»

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης,
«Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου»

Την Παρασκευή, η Γ' στάση των Χαιρετισμών θα ξεκινήσει στις 17:45.

Κοιμήθηκε η αδελφή Φωτεινή

Σήμερα στις 5:30 το πρωί κοιμήθηκε η αδελφή Φωτεινή η οποία μόναζε στο μοναστήρι της Παναγίας Φανερωμένης.

Η κηδεία θα γίνει αύριο στις 10.30 το πρωί.

Προσευχή

Θεέ μου!
Υπέρτατε, Επουράνιε, Φιλεύσπλαχνε!
Έλεος!
Χριστέ μου!
Ιησού μου και Κύριε,
Εσύ που πόνεσες για μας τους αδύναμους! Έλεος!
Παναγία μου!
Μεγαλόχαρη, Πλατυτέρα των Ουρανών, Μάνα μας!
Εσύ που πόνεσες για τον Εσταυρωμένο Γιό Σου!
Σουμελά μας!
Μάνα των προγόνων μου, ρίζα μου!
Έλεος!
Ήμαρτον! Ήμαρτον! Ήμαρτον ο ουτιδανός, ο φτωχός, ο αδύναμος!
Γονυπετής σύρομαι ενώπιόν Σας, θρηνών. Ήμαρτον!
Ψυχή και πνεύμα μου προσκυνούν τις θείες σκέψεις Σας!
Σαρκίο αδὐναμο, παθών φυλάκιον, γέμον αμαρτιών!
Ήμαρτον! Ήμαρτον! Ήμαρτον!
Προσευχή! Έλεος! Έλεος! Έλεος!
Σουμελά μου, Παναγία, Μητέρα του Θεανθρώπου!
Σου καταθέτω τα δάκρυά μου, φτωχού και ταπεινού δούλου Σου!
Υπεραγία Μάνα μας!
Εσύ που ξέρεις από πόνο της Σταύρωσης του Υιού Σου!
Έλεος! Έλεος! Έλεος!
Άπλωσε το Υπεράγιο χέρι Σου πάνω από τα παιδιά του κόσμου!
Άπλωσε το Υπεράγιο χέρι Σου πάνω από τα παιδιά μου!
Ευλόγησε τους πονεμένους!
Τα δάκρυά μας προσφορά ψυχής στην αγιωσύνη Σου!
Μάνα μας! Λυπήσου μας!
Μάνα μας, Σου προσφέρουμε την απέραντη Αγάπη μας!
Έλεος!
                                                                                                Τ.Κ.

"Η πόλις του Θεού.."

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

Πλούσια πνευματική τράπεζα μας παραθέτει στο κοπιαστικό αυτό ταξίδι της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής η φιλόστοργη μητέρα μας Εκκλησία, ιδιαιτέρως κάθε Παρασκευή βράδυ με την ακολουθία των Χαιρετισμών.
Και εστιάτωρ πνευματικός που γεμίζει με χαρά τις καρδιές μας και δίνει ελπίδα στις προσδοκίες μας είναι το πρόσωπο της Παναγίας. Ο Άγιος Ιωάννης Επίσκοπος Ευχαϊτων σε έναν περίφημο κανόνα του, την χαρακτηρίζει ως «η πόλις του Θεού του παμβασιλέως». Την ονομάζει «ευαγές κειμήλιο» και συγχρόνως λαμπάδα του ηλίου της δόξης. Την παρακαλεί δε εξ ονόματος του λαού του Θεού, να περιφρουρήσει την κληρουχία της. Να τι λέγει ο θαυμαστός αυτός ιερός υμονογράφος :

«Η πόλις του Θεού, το του παμβασιλέως, θεοδόχον ευαγές κειμήλιον σεπτόν, Θεοτόκε Πανάμωμε, φρούρησον σην κληρουχίαν, την αεί ευφημούσαν σε, και γεραίρουσαν πίστει τον τόκον σου». (Θεοτοκάριον, Κυριακή Εσπέρας, Ήχος δ’)

Ακριβώς, τον ίδιο χαρακτηρισμό αποδίδει στο σεπτό πρόσωπό της και ο έτερος υμνογράφος, Άγιος Ιωσήφ, στον κανόνα τον οποίο ακούσαμε στην αποψινή ακολουθία των Χαιρετισμών.
«Ρωννύμενοι σθένει σου, πιστώς αναβοώμεν σοι· χαίρε πόλις του Παμβασιλέως» – «Παίρνοντας σθένος από τη δική σου δύναμη, σου φωνάζουμε με πίστη· χαίρε η πόλη του Παμβασιλέως» (Κανόνας Χαιρετισμών, Ωδή ε’)

Η πόλις του Θεού.
Η φράση αυτή των ιερών υμνογράφων της Εκκλησίας μας είναι παρμένη από τον προφήτη και ψαλμωδό Δαυίδ. Στον 45ο ψαλμό, στον στίχο 5, ο θεόπτης ιερός υμνωδός μιλάει για τα ρεύματα τα οποία ευφραίνουν την πόλη του Θεού, την οποία ο ύψιστος ηγίασε για να είναι σκήνωμά Του και κατοικητήριό Του:
«Του ποταμού τα ορμήματα ευφραίνουσιν την πόλιν του Θεού. Ηγίασε το σκήνωμα αυτού ο Ύψιστος».

Είναι Νηστεία να τρώμε αρτύσιμα φαγητά με...νηστίσιμα υλικά;

Η ερώτηση αυτή απευθύνεται σε όλους μας και κυρίως, σε όσους και όσες νηστεύουν. Είναι γεγονός πως η εγκράτεια στο φαγητό είναι πολύ δύσκολη, ειδικά στην εποχή μας. Πολύς κόσμος, ακόμα και άνθρωποι που είναι πιστοί Χριστιανοί, δεν μπορούν να αντέξουν τις Νηστείες όπως επιτάσσει η παράδοση της Εκκλησίας μας κι έτσι, με διάφορους τρόπους προσπαθούν να τις...ελαφρύνουν.

Με ποιους τρόπους; Καταρχήν, κάνοντας «οικονομία» σε διάφορα φαγητά που - αν και μη νηστίσιμα - τρώνε. Φυσικά, όταν συντρέχει λόγος υγείας ο Πνευματικός συνήθως δίνει την Ευχή του για να γίνει κατάλυση σε αρτύσιμα. Άλλωστε, η ίδια η Εκκλησία έχει καθιερώσει αυτή την «οικονομία» να γίνεται σε λογικά πλαίσια, αναγνωρίζοντας πως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες σωματικές αντοχές και δυνάμεις.

Το χειρότερο όμως, κατά την γνώμη μου, που γίνεται σε αυτούς τους «τρόπους ελάφρυνσης» της Νηστείας, είναι τα διάφορα «νηστίσιμα» υλικά που έχουν καθιερωθεί στο νηστίσιμο τραπέζι μας, κυρίως τα τελευταία χρόνια: Αναφέρομαι σε διάφορες νηστίσιμες...εφευρέσεις όπως το φυτικό τυρί, το φυτικό βούτυρο, το φυτικό λάδι, οι φυτικές κρέμες γάλακτος κι ένα σωρό άλλα τέτοια «φυτικά», από υποκατάστατα του κρέατος μέχρι σοκολάτες!

Ἡ πλάνη τοῦ Δαρβίνου

 Ἡ πλάνη τοῦ Δαρβίνου

Ἡ Δαρβίνια κλιμάκωση τῶν εἰδῶν ὃταν θεωρεῖται ἀπό κάτω, φαίνεται ἀνα­βατή. Ὃταν ὃμως θεωρεῖται ἀπό πάνω δέν φαίνεται καταβατή· φαίνεται γκρε­μιστική. Γι' αὐτόν πού τήν βλέπει ἀπό κάτω, εἶναι ἀναβατή, γι' αὐ­τόν ὃμως πού τήν βλέπει ἀπό πάνω εἶναι γκρεμιστική. Ἐπει­δή λοιπόν ὁ Δαρβί­νος τήν εἶδε ἀπό κάτω, ἀπό θέση ξεπεσμένη καί ἐξι­σω­μένη μέ τά κατώτερα ζῶα, καί μέ ἐ­ξισω­μένη καί τήν ἀντίληψή του μέ τά κατώτερα ζῶα, δέν μπό­ρεσε νά δια­κρίνει τό νόημα τοῦ λό­γου της. ­Δέν ἀντιλήφθηκε τόν εἰδικό λόγο τῆς κλιμά­κωσης, καί τίς διαβαθ­μί­σεις ἀνωτερότητας καί κατωτε­ρό­τητας τῶν εἰ­δῶν τίς περιόρισε στό φωτογραφικό μόνο σχῆ­­μα του σκελε­τοῦ τους. Δηλα­δή τίς εἶδε ὃπως τήν βλέπουν καί τά κα­τώτερα ζῶα, ἀφοῦ ἀπό τήν θέση τῶν κα­τώ­τερων ζώων τίς εἶδε κι' αὐτός. 

Πῶς ἀλλιῶς θά ξεγελοῦσε ὃμως τόν ἑαυτό του καί θά τόν ἔπειθε ὅτι ἄν καί ξέ­πεσε στά κτηνώδη καί βρίσκεται στόν πάτο τῆς κλίμακας τῶν εἰδῶν, ἀνήκει στό κορυ­φαῖο εἶ­δος της; Ὅτι δηλαδή μπορεῖ νά τήν κατεβαίνει τήν κλίμακα, καί ταυ­τόχρονα νά διατηρεῖ τήν ἀνωτερότητα τοῦ εἴδους του;  Ἐπειδή ὅμως αὐ­τά τά συλ­λογιστικά τεχνάσματα ὄχι μόνο δέν μπο­ροῦν νά ἔχουν ἀποτέ­λεσμα, ἀλ­λά ἀντιθέτως τόν ξεπεσμένο ἄνθρωπο τόν ἀποξε­νώνουν πε­ρισ­σότερο ἀπό τίς πνευματικές ἀξίες τῆς κορυφῆς, καί τοῦ ἐ­πιβάλλουν ἀντί­στοιχη ἠλιθι­ότητα, τήν κλιμάκωση τῶν εἰδῶν ὁ Δαρβίνος τήν κατανόησε τόσο, ὅσο μπο­ρεῖ νά τήν κατανοήσει καί τό κάθε ζῶο πού τό εἶδος του ἔχει τήν θέ­ση του στίς κα­τώ­τερες βαθμίδες τῆς κλίμακας. Τήν κατάλαβε τόσο ὅσο τήν καταλα­βαίνουν καί τά σκουλίκια. 

Ἐκεῖνοι πού τήν βλέπουν ὅμως ἀπό πάνω, τήν κλιμάκωση τῶν εἰδῶν, ἔ­χουν κορυ­φαία τήν ἀντίληψή τους, ἐπειδή βρίσκονται στήν κορυφή, καί ἀπό τήν κο­ρυ­φή πού βρί­σκονται τήν βλέπουν γκρεμό ἐπικίνδυνο, τήν Δαρβίνια κλίμακα τῶν εἰδῶν. Φυλάγονται λοιπόν νά μή πέσουν, καί διατηροῦν τό ἦθος καί τό ὕ­ψος τῆς κορυφαίας θέσης τους, τήν ἀν­­θρωπιά τους. Καί λόγο τῆς κορυ­φαίας θέσης στήν ὁποία διατηροῦ­νται, βρί­σκονται καί σέ μυστηριακή σχέση μέ τήν ἀνώτερη ὑ­παρξιακή πραγματι­κότητα, πού βρί­σκεται πολύ ψηλότερα ἀπό τό εἶ­δος τοῦ ἀν­θρώπου. Ἀλλά ὃταν κάποιος ξεπέσει, ἒ­στω καί κατά τό ἐλάχιστο στήν κλίμακα τῶν εἰδῶν, λόγω τῆς ἠλιθιότητας πού τοῦ ἐπιβάλει ὁ ξεπεσμός του, νομίζει ὃτι τό εἶδος τοῦ ἀνθρώ­που εἶναι ἀνυπέρ­βλητο ὑπαρξιακά.

Ὃσοι ἂνθρωποι παραμένουν λοιπόν στήν κορυ­φαία θέση τους, διατηροῦν ἀντίληψη ἀν­θρώπου καί νοητική ἐ­παφή μέ τίς ἀνώτερες ὑπερφυσικές ὑπαρξι­ακές ἀξίες (Μέ τίς ἀξίες πού ἦταν ὃταν ὁ φυσικός κόσμος δέν ἦταν, ἀφοῦ ὁ φυσικός κόσμος δέν ἒγινε ἀπό τό μηδέν, καί γι' αὐτό οἱ προφυσικές ὑπαρξιακές ἀξίες εἶναι καί ὑπερφυσικές). Λόγω τῆς κορυ­φαίας θέσης τους λοιπόν διατηροῦν νοητική ἐπαφή μέ τήν ἀ­πόλυτη γνώση τῆς ὑπαρ­ξιακῆς ἐλευθερίας, μέ τήν θεία ἰδιότητα τοῦ Ἰησοῦ Χρι­στοῦ δηλαδή, καί φω­τιζό­μενοι ἀπό τό φῶς τῆς θειότητάς Του, βλέ­­πουν κίνδυ­νο πτώσης σέ γκρε­μό καί φυ­λάγονται. 

Ὁ Χριστός, φωτίζει ἀκόμα καί αὐτούς πού δέν τό ἄκουσαν τό ὄνομά του. Ἀλλά, ἄν διατηροῦν τό φυσικό ἠθικό ὕψος τους, καί παραμέ­νουν στήν κορυ­φή τῆς Δαρβίνιας κλι­μάκωσης τῶν εἰδῶν. Αὐτούς πού διατη­ροῦν τήν κορυ­φαία θέση τους στήν κλίμακα τῶν εἰ­δῶν, τούς ἀνα­ζη­τᾶ ὁ Χριστός, ὅπως ὁ ἄνθρω­πος ἀνα­ζητᾶ τόν χρυσό, καί τούς ἀμοίβει πιό πο­λύ, ἐπειδή αὐτοί ἀγνο­ώντας τίς ἀλήθειες πού Αὐτός δίδαξε, παραμέ­νουν στήν κορυφή τῆς κλίμακας τῶν εἰδῶν, καί διατη­ροῦν ἦθος καί ὓψος ἀν­θρώ­πινο· ὑψος πού ὁ Δαρβί­νος τό εἶχε χάσει καί γι' αὐτό δέν εἶχε ἀντίληψη ἱκανή νά διακρίνει τήν πραγ­­ματικότητα πού ὑπάρχει πίσω ἀπό τίς ἐπιφάνειες τῆς ὓλης. 

Φωτίζονται λοιπόν καί αὐτοί ἐκ τῶν ἄνω, ἐπειδή παραμένουν στήν κορυ­φαία θέ­ση, καί γίνονται ἄξιοι σάν τούς διδαχθέντες τόν λόγο τοῦ Χρι­στοῦ, ἐ­πειδή αὐ­τοί ὁδηγούμενοι ἀπό τήν καλή προαίρεσή τους παρα­μένουν στό ὕψος τῆς ἀνθρωπιᾶς. Αὐτοί παραμένοντας ἠθικά στήν κορυφή τῆς κλιμά­κω­σης τῶν εἰδῶν μέ μόνο ἐφόδιο τήν δική τους διάθεση, προσελκύουν τήν θεί­α χά­ρη καί ἀ­ποκτοῦν τήν νοητική ὀρατότητα, αὐτήν πού δέν μποροῦν νά τήν ἔ­χουν οἱ σάν τόν Δαρβίνο ξεπεσμένοι στήν κλίμακα τῶν εἰ­δῶν, πού δέν τό καταλα­βαίνουν τό κατάντημά τους καί καυχῶνται ὃτι εἶναι προο­δευ­τικοί, ὃ­πως καί ὁ τρελός ἐπειδή δέν καταλαβαίνει τό κατάντημά του καυχιέται ὃτι εἶναι Μέγας. 

Ὃσοι δέν φυλάγονται λοιπόν ἀπό τόν κίνδυνο τοῦ εἰδικοῦ γκρεμοῦ τῆς Δαρβίνιας κλίμακας, ὅ­ποιοι κι’ ἄν εἶναι, ὅσο πολλά πτυχία σπουδῶν κι’ ἄν ἔ­χουν, τήν βλέπουν ἀπό κάτω τήν κλίμακα τῶν εἰδῶν. Καί ἡ ἀντίληψή τους ἐξι­σώνεται μέ τήν ἀντίληψη τῶν εἰ­δῶν πού βρίσκονται στόν πάτο τῆς κλίμα­κας, μέ τήν ἀντίληψη τῶν σκου­λι­κιῶν. Παραμένοντας ὅ­μως στόν πάτο τῆς κλί­μα­κας τῶν εἰδῶν, στό ἐπίπεδο τῶν σκουλικῶν, ἓρπουν νοητικά. Καί ἐ­πειδή τό σχῆμα τῆς κλίμακας εἶναι ἀνηφορικό, ἀναγκα­στικά πλέον τά τε­τράποδα ζῶα πού ἔχουν θέση ψηλότερη ἀπό αὐτά πού ἓρπουν, τά βλέπουν ἀνώ­τερα, ἐπειδή τό δεύτερο σκαλί δέν εἶναι δυνατόν νά μή φαίνεται ψηλότερο ἀπό τό πρῶτο. 

Ἀπό τήν θέση τῶν σκουλικιῶν, ὃπου βρίσκονται οἱ ξεπεσμένοι στόν πάτο τῆς Δαρβίνιας κλίμακας τῶν εἰδῶν, γιά νά ξεγελάσουν τόν ἑαυτό τους, (ἀφοῦ τήν πραγματικότητα δέν μποροῦν νά τήν ξεγελάσουν), καυχῶνται ὃτι εἶναι προο­δευτικοί· βλέπουν τά τετράποδα ζῶα, πού τό εἶδος τους βρίσκεται σέ λίγο ψηλότερα σκαλιά, ὃτι δέν ἔ­χουν ἠθικούς φραγ­μούς, καί τά θεωροῦν ἐλευθε­ρωμένα. Αὐτός εἶναι λοιπόν καί ὁ λόγος πού τόν τρόπο τῆς ζωῆς τῶν ζώων τόν βλέ­πουν ζηλευτό, καί τόν προτι­μοῦν καί τόν μι­μοῦ­νται. Καί λόγω τῆς ἠ­λιθι­ότητας, πού τούς τήν ἐπι­βάλλει ἡ μί­μη­ση τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς τῶν ζώων, ἐνῶ ἀναμ­φί­βολα γκρεμίζονται στόν κτηνισμό καί γίνονται ἀν­τίστοιχα ἠλίθιοι, αὐτοί καυχώ­ν­ται ὅτι εἶναι προ­οδευτικοί. 

Τρέμουν την ορθόδοξη πανστρατιά

Νευρικές αντιδράσεις σε Δύση και Ισλάμ από την
ενότητα των Ορθόδοξων λαών...
ΠΑΚΤΩΛΟΥΣ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΡΙΧΝΟΥΝ ΟΙ ΣΦΑΓΕΙΣ
ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΣΤΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΧΩΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ
ΣΠΑΣΟΥΝ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ.
Αδύνατον να ελεγχθεί είναι πλέον το αίσθημα
των Ορθόδοξων λαών απέναντι στις τελευταίες
εξελίξεις. Η ενότητα που πήγασε από την βάση
του συλλογικού ασυνείδητου με αφορμή την
σφαγή των ελληνορθοδοξων της Συρίας από
τους ισλαμιστές παίρνει διαστάσεις
χιονοστιβάδας μετά τις τελευταίες εξελίξεις
στην Ουκρανία.
Η προπαγάνδα των γερμανοκρατούμενων μέσων
μαζικής ενημέρωσης αλλά και των αμερικάνικων
μέσων που ελέγχονται από ισλαμικό χρήμα
παίζει το τελευταίο της χαρτί κρύβοντας της
θηριωδίες σε Συρία και Ουκρανία.
Η παλλινόρθωση του ναζισμού και της
παραδοσιακής συμμαχίας του με τον ισλαμισμό
έπρεπε να κρατήσει το μοναδικό αντίδοτο της
ανθρωπότητας, την Ελληνική κληρονομιά που
πέρασε από το Βυζάντιο μέσα στην Πανορθόδοξη
σιωπηλή αυτοκρατορία.
Οι διαχρονικές προσπάθειες του απάνθρωπου
καθεστώτος να σπάσουν τους Ορθόδοξους λαούς
με ταμπέλες όπως Κομμουνιστές –
Καπιταλιστές, η αηδιαστική προπαγάνδα που
έκανε τους Έλληνες να αποκαλούν τους
ομόδοξους Ρώσους, Σέρβους κλπ ως
«κουμούνια» και στον αντίποδα να αποκαλούνται
«ιμπεριαλιστές» καταρρέει σε παγκόσμια
κλίμακα.
Μάταια οι ελληνόφωνοι ενημερωτές προσπαθούν
να ανακόψουν το ρεύμα με αντικομμουνιστικά –
ψυχροπολεμικά τσιτάτα. Η ιστορία έχει
αποδείξει πως όταν η Πανορθόδοξη κληρονομιά
υποτάσσεται, έρχεται η θηριωδία. Από τους
Τσέτες του Κεμάλ μέχρι τα ναζιστικά τάγματα
Ούνων και ισλαμιστών, οι Ορθόδοξοι λαοί ήταν ο
πρώτος στόχος.
Μόνο οι ελληνορθόδοξες κοινωνίες εξασφάλισαν
κοινωνική δικαιοσύνη, σεβασμό και δικαιώματα
για τον αδύνατο.
Τώρα, από την οικογένεια στην γειτονιά, από την
πόλη στο έθνος και από την Κρήτη, την Δαμασκό
μέχρι την Σιβηρία, ακούγεται μόνο μία ιαχή:
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.

Από τα ναρκωτικά στον Χριστό - Σταμάτης Σπανουδακης

Η προσευχή είναι ένα άπιαστο όνειρο. Υποτίθεται ότι προσεύχομαι λίγο κάθε μέρα, αλλά την αληθινή προσευχή, την κραυγή εκείνη που είναι σαν να πεθαίνεις μέσα στη μοναξιά σου και τότε να αισθάνεσαι ότι έρχεται ο Χριστός, είναι ζήτημα αν την έχω ζήσει μια-δύο φορές στη ζωή μου. Η προσευχή είναι το αμέσως επόμενο μάθημα από τη μουσική. Όταν εξαντλήσω τη μουσική, ή με εξαντλήσει εκείνη, στρέφομαι αμέσως στην προσευχή.

Οι «σκεπτικιστές» και οι «εκσυγχρονιστές» και οι «μοντέρνοι» θεωρούν τον πιστό, τη γριούλα, τον παπά, τους ανθρώπους που ζητούν τη δύναμη του Θεού, σαν ένα πράγμα αναχρονιστικό, σαν αδύναμους ανθρώπους. Κάθε άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό είναι άνθρωπος που έχει πονέσει, έχει ζητήσει βοήθεια, έχει πει «δεν τα καταφέρνω μόνος». Καθένας που πιστεύει αποδεικνύει την ύπαρξη του Θεού. Όντως κι εγώ είχα περιόδους μεγάλης μαυρίλας και ζήτησα τον Θεό και με προσέτρεξε. Από τότε θέλω να είμαι κοντά Του και είμαι κοντά Του όσο μπορώ.

Στο Άγιον Όρος ακούς μοναχούς να τραγουδούν μελωδίες σεμνά, ταπεινά, χαμηλόφωνα. Εκεί κατάλαβα τη βυζαντινή μουσική. Γι’ αυτό δεν μπορώ τους τραγουδιστές που φωνάζουν. Με ενοχλούν αφόρητα. Η ένταση είναι εκβιασμός. Μου αρέσουν αυτοί που τραγουδούν τρυφερά. Η ένταση της φωνής είναι εκβιασμός της προσωπικότητας του τραγουδιού και είναι απόρροια της στάσης ζωής που έχουν πολλοί τραγουδιστές: «Θα σκίσω». Άλλο μεγάλο λάθος. Σκίζεις μόνο όταν αισθάνεσαι ασήμαντος.

Εγώ ανήκα στη νεολαία της δεκαετίας του ’60, των λουλουδιών, των ναρκωτικών, του ελεύθερου έρωτα, της αγγλοσαξονικής μουσικής, των Beatles κ.λπ. Και ως νέος και θέλοντας να τα δοκιμάσω όλα, έπεσα και σ’ αυτή την παγίδα των ναρκωτικών. Βέβαια τότε τα ναρκωτικά δεν ήταν η ηρωίνη, η οποία είναι θάνατος, ήταν πιο «ελαφρά». Ήταν το χασίς, ήταν το LSD, δηλαδή πιο πολύ κάτι παρεΐστικο… Όλοι οι άνθρωποι, είτε της εποχής εκείνης είτε της τωρινής, οι οποίοι παίρνουν ναρκωτικά, είναι όλοι πεπεισμένοι ότι υπάρχει ο σατανάς, τον βλέπουν, παρόλο που δεν πιστεύουν στον Θεό. Όλοι οι χρήστες ξέρουν ότι υπάρχει κόλαση, ξέρουν ότι υπάρχει ο σατανάς. Απλώς δεν έχουν δει τον Χριστό. Κι εκεί, για έναν Χριστιανό, είναι ένας κώδικας, μια διέξοδος, δηλαδή να τους μιλήσει για το «αντίπαλο δέος», για τον Χριστό. Για μένα προσωπικά αυτή ήταν η λύση, όχι μόνο για τα ναρκωτικά, αλλά και για όλη την ως τότε ζωή μου. Γιατί τα ναρκωτικά δεν είναι η αιτία, τα ναρκωτικά είναι το αποτέλεσμα. Δηλαδή, αυτό που σε οδηγεί στα ναρκωτικά είναι ένα τεράστιο κενό, το οποίο έχεις μέσα σου, το οποίο θέλεις να γεμίσεις. Δεν υπάρχει εξαρτημένος που να μην είναι ευαίσθητος. Συνήθως οι ευαίσθητοι άνθρωποι είναι αυτοί που φτάνουν στα ναρκωτικά. Οι άνθρωποι που είναι υλιστές, δεν έχουν ανάγκη τα ναρκωτικά, γιατί τα καταφέρνουν πολύ καλά στη ζωή, η οποία είναι στο λάθος στρατόπεδο. Οι άνθρωποι οι οποίοι μπορούν να κλέβουν, να λένε ψέματα, να επιβιώνουν με τον άγριο και σημερινό τρόπο, δεν έχουν ανάγκη τα ναρκωτικά. Αυτοί που «την πατάνε» είναι οι ευαίσθητοι, οι οποίοι πιστεύουν σε έναν καλύτερο κόσμο χωρίς να έχουν γνωρίσει τον Θεό. Συνήθως, αυτοί δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα στην κοινωνία που ζούμε. Όλα αυτά τα είπα για να τονίσω ότι οι άνθρωποι που πηγαίνουν στα ναρκωτικά είναι άνθρωποι που «κάτι» τους λείπει. Αλλά εκείνοι δεν το ξέρουν. Κι αυτοί τον Χριστό ψάχνουν. Με λάθος τρόπους…

Τά 10 περίεργα

1. Δέν εἶναι περίεργο πῶς ἓνα ποσό τῶν 20 Εὐρώ σᾶς φαίνεται πολύ μεγάλο, ὃταν τό δίνετε στήν ἐκκλησία, ἀλλά εἶναι μικρό ὃταν πηγαίνετε γιά ψώνια;
2. Δέν εἶναι περίεργο πού 2 ὧρες σᾶς φαίνονται πολλές, ὃταν εἶστε στήν ἐκκλησία, ἐνῶ σᾶς φαίνονται λίγες, ὃταν παρακολουθεῖτε μιά καλή ταινία;
3. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι δέν βρίσκετε λόγια νά πεῖτε ὃταν προσεύχεστε, ἀλλά δέν ἒχετε κανένα πρόβλημα ὃταν σκέφτεστε γιά ποιό πράγμα θά μιλήσετε μέ ἓναν φίλο;
4. Δέν εἶναι περίεργο τό πόσο «δύσκολο» καί «βαρετό» εἶναι νά διαβαστεῖ ἓνα κεφάλαιο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐνῶ πόσο εὒκολα διαβάζονται 100 σελίδες ἑνός δημοφιλοῦς μυθιστορήματος;
5. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι ὁ καθένας θέλει εἰσιτήρια γιά μπροστινές θέσεις σέ συναυλίες καί ἀγῶνες, ἀλλά προτιμᾶ νά κάθεται στά τελευταῖα καθίσματα τῆς ἐκκλησίας;
6. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι πρέπει νά ξέρετε γιά μιά ἐκδήλωση τῆς ἐκκλησίας 2-3 ἑβδομάδες πρίν ἀπό τήν ἡμέρα πού θά πραγματοποιηθεῖ, ὣστε νά μπορέσετε νά τήν βάλετε στόν προγραμματισμό σας, ἀλλά μπορεῖτε γιά ἂλλα γεγονότα νά ἀποφασίσετε καί τήν τελευταία στιγμή;
7. Δέν εἶναι περίεργο τό πόσο δύσκολο εἶναι νά μάθετε κάτι πού σχετίζεται μέ τό Θεό, ὣστε
νά τό μοιραστεῖτε μέ ἂλλους, ἀλλά τό πόσο εὒκολο εἶναι νά μάθετε, νά καταλάβετε καί νά διαδώσετε ἓνα κουτσομπολιό
8. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι εὒκολα πιστεύετε αὐτά πού γράφονται στά περιοδικά καί στίς ἐφημερίδες, ἀλλά ἀπό τήν ἂλλη ἀμφιβάλλετε γιά τά λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς.
9. Δέν εἶναι περίεργο πού ὁ καθένας θέλει μιά θέση στόν οὐρανό, ἀλλά δέν θέλει νά πιστέψει, νά κάνει ἢ νά πεῖ κάτι γιά νά φθάσει ἐκεῖ;
10.Δέν εἶναι περίεργο τό πόσο εὒκολα στέλνετε ἀνέκδοτα σέ e-mails τά ὁποῖα προωθοῦνται δεξιά κι ἀριστερά, ἐνῶ τό σκέφτεστε διπλά, ὃταν πρόκειται νά στείλετε ἓνα μήνυμα γιά τόν Θεό;

--
Ὁ Θεὸς Μαζί σου

Ἐκτός προορισμοῦ ἡ παιδεία σήμερα

Ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι πού καθῆκον τους εἶναι νά προστατεύουν τά παιδιά ἀπό τίς συμπληγάδες πέτρες τῶν ἀπατεόνων, πού παρασιτοῦν στήν κοινωνία μέ τίς μόδες, μέ τίς ἀπατεονικά λεγόμενες «καλές τέχνες» καί μέ τούς συρμούς; Καί ὁδηγοῦν τά παιδιά στήν πνευματική παράλυση, γιά νά τά κάνουν εὔκολα θύματα; Ποῦ εἶναι ἡ παιδεία; Ποῦ εἶναι ἡ πολιτεία; Ποῦ εἶναι ἡ ἐπιστήμη;

Θά μοροῦσε κάποιος νά εἰπεῖ, ποῦ εἶναι ἡ ἐκ­κλησία. Ἀλλά θά τό εἰπεῖ ἀπό σα­τα­νική πονηρία, γιά νά προκαλέσει σύγχυση. Τήν ἐκκλησία τήν φίμωσαν σήμερα μέ τά ἀπατεονικά περί διαφωτισμοῦ καί προοδευτισμοῦ συνθήματά τους, οἱ σημερινοί ἀλῆτες διανοούμενοι, χρησιμοποι­ών­τας σάν τόν ληστή τό σπαθί τοῦ νόμου, καί σάν τό στιλέτο τοῦ δολοφόνου τήν ψεύτικη δόξα τῆς τεχνολογίας, αὐτοῦ τοῦ καταστροφέα τῆς κάθε φυσι­κό­τητας, καί πῆραν τόν λόγο, μέ τόν τρόπο πού οἱ χοῦντες τῶν στρατι­ω­τικῶν παίρ­νουν τήν πολιτική ἐξουσία.

Σήμερα τόν λόγο τόν ἔχει ἡ καθαρματοδασκάλα, πού τήν πορνοσχολή της τήν κουβαλάει καί τήν εἰσάγει στό κάθε σπίτι, ἡ τηλεόραση. Αἰχαμαλώτισε τήν παι­δεί­α, καί μέ ἰσχύ θηρίου τήν πέταξε ἒξω ἀπό τόν πλανήτη μας.

Τί δίνουν σήμερα στά παιδιά μας ἡ παιδεία καί ἡ ἐπιστήμη;

Κό-προ δίνουν. Κτηνισμό διδάσκουν. Καί γι' αὐτό τά παιδιά ἀναζητοῦν τήν χα­ρά τῆς ζωῆς στά κτηνώδη ἐνδιαφέροντα καί στά ναρκωτικά. Σέ καμμιά σχολή δέν διδάσκεται ἀνθρωπιά σήμερα. Καί μάλιστα κάποιοι κτηνι­σμέ­νοι ἐκπαιδευτικοί ἀπαιτοῦν νά ἐκ­βλη­θοῦν ἀκόμα καί τά ἴχνη κάποιας τυπικῆς πλέ­ον ἀνθρωπιᾶς, πού ἀπομέ­νουν στήν παιδεία. Καί ὕστερα ἀποροῦν για­τί τά παιδιά στρέφονται στά ναρκωτικά. Ἀφοῦ δέν εἶναι δυνατό νά ἱκανοποι­ηθοῦν μέ τήν κόπρο πού τούς δίνουν ἡ παι­δεία καί ἡ ἐπιστήμη καί ἡ πολιτεία, ἤ μέ τό κυνήγι τῆς χίμαιρας πού μέ σατανική ἀπατεονιά καλ­λι­εργεῖ ὁ κτηνικός Φραγκοαμερικάνικος πολιτισμός, ἀ­να­ζη­τοῦν τήν ἱκανοποίηση στά ναρκωτικά καί στήν κτηνωδία τῆς πορ­νείας. Ἀπό­δειξη αὐτῆς τῆς πραγματικότητας, πού δέν ἱκανοποιεῖ τήν ἀνάγκη χα­ρᾶς τῶν παιδιῶν, εἶναι ὄχι μόνο ἡ στροφή τῶν παιδιῶν στά ναρ­κω­τικά, ἀλλά καί στήν αὐτοκτο­νία κά­ποιων ἐπώνυμων μάλιστα καί διάσημων καί ἔνδο­ξων ἐκ­προσώ­πων τοῦ σημερι­νοῦ κτηνικοῦ πολιτισμοῦ.

Γιά τήν ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά γίνει λόγος, ἐπειδή μέ τά περί διαφωτισμοῦ καί προοδευτισμοῦ ἀπατεονικά συνθήματά τους κατάφεραν νά τήν φιμώσουν οἱ κτη­νισμένοι διαφωτιστές. Μέ ὅπλο τους τήν ἀ­πατηλή δόξα τῆς τεχνολογίας, αὐτοῦ τοῦ κατα­στρο­­φέα τοῦ φυσικοῦ καί κοινωνικοῦ περιβάλλο­ντος, ὁ κτηνισμός τῶν διαφω­τιστῶν κυριάρχησε στήν παιδεία καί στό πεδίο τοῦ λόγου, καί τήν κοινωνία τήν ἒκανε ζοῦγκλα. Κυρι­άρχησε μέ τόν τρόπο πού καί ἡ χοῦντα τῶν συνταγ­μα­ταρ­χῶν εἶχε κυριαρχήσει στό πολιτικό πεδίο. Τό γεγονός βα­σα­νίζει σήμερα τήν κοινωνία, ἀλλά γιά ἐμᾶς μακρόπνοα δέν εἶναι ἀνησυχητικό, ἀφοῦ εἶναι σαφῶς προφη­τευμένο καί ὁρισμένο καί τό τέλος του. Ἡ ἀποκάλυψη λέγει ὅτι θά δοθεῖ ἡ δυ­νατότητα στό ἀντίχριστο θηρίο, στόν κτηνικό πολιτισμό δηλαδή, νά νικήσει τούς ἁγίους, ἀλλά ἡ νίκη του δέν θά εἶναι ὁριστική. Λέγει:

«Τό θηρίον τό ἀναβαίνον ἐκ τῆς ἀβύσσου (= ὁ κτηνικός πολιτισμός ἀπό τήν ἂβυσ­σο τοῦ ὑπόκοσμου,) ποιήσει μετ’ αὐτῶν (μέ τούς ἁγίους) πόλεμον καί νικήσει αὐτούς καί ἀποκτενεῖ αὐτούς, καί τό πτῶμα αὐτῶν ἐπί τῆς πλατείας τῆς πόλεως τῆς μεγάλης, ἥτις καλεῖται πνευμα­τικῶς Σόδομα καί Αἴγυπτος, ὅπου καί ὁ Κύριος αὐτῶν ἐσταυρώθη ... καί μετά τάς τρεῖς ἡμέρας καί ἥμισυ, πνεῦμα ζωῆς ἐκ τοῦ Θεοῦ εἰσήλθεν εἶς αὐτούς καί ἔστησαν ἐπί τούς πόδας αὐτῶν».  (Ἀποκ. 11, 7)

Τό ἀντίχριστο θηρίο, (=ὁ κτηνικός πολιτισμός) λέγει ἐδῶ ἡ προφητεία, θά νικήσει τόν λόγο τῆς ὀρθο­δο­ξίας, καί θά σκοτώσει τούς προφῆτες (=τό κύρος τοῦ προφη­τικοῦ λόγου) στήν πλα­τεία τῆς πόλης πού πνευματικά ὀνομάζεται Σόδομα καί Αἴγυπτος. Δηλαδή ὁ ἀντιχριστισμός θά ἀναπτυχθεῖ ἐκεῖ πού θά ἔχει κυριαρχήσει ἡ πορνεία καί ἡ ὁ­μοφυλοφυλία, ὅπως στά Σόδομα τότε, καί ἡ αἰχ­μαλωσία στήν ἰσχύ τῆς ἁμαρτίας, ὅπως ἡ αἰχμα­λωσία τῶν Ἑβραίων στήν Αἴγυπτο. Ἀλλά ἡ νίκη του θά εἶναι προ­σ­ωρινή, ἀφοῦ πνεῦμα Θεοῦ θά τό ἀναζωο­γονήσει τό κύρος τοῦ λόγου τῆς ὀρθο­δοξίας.

Οι Προηγιασμένες Θείες λειτουργίες

Τετάρτες και Παρασκευές της Μεγάλης
Τεσσαρακοστής (καθώς και όσες συμπέσει εορτή
αγίου) τελείται η θεία Λειτουργία των
Προηγιασμένων Δώρων. Τι είναι αυτή η Λειτουργία
και γιατί γίνεται μόνο κατά τη Μ. Τεσσαρακοστή;
Η Εκκλησία μας έχει εν χρήσει τρεις θ. Λειτουργίες
κατά τις οποίες γίνεται Θυσία: Την Λειτουργία του
αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, την Λειτουργία του
αγίου Βασιλείου και τη Λειτουργία του αγίου
Ιακώβου.[...]
Όλες όμως αυτές οι Λειτουργίες έχουν πανηγυρικό
και χαρμόσυνο χαρακτήρα. Αλλ’ η Μ. Τεσσαρακοστή
είναι πένθιμος περίοδος. Γι΄ αυτό η Εκκλησία μας
όρισε να μη γίνονται οι Λειτουργίες αυτές παρά μόνο
κατά τα Σάββατα και τις Κυριακές της Μ.
Τεσσαρακοστής (Κανόνας 49ος της εν Λαοδικεία
Συνόδου). Οι παλιοί όμως χριστιανοί δεν
μεταλάμβαναν των θείων Μυστηρίων μόνο κατά τα
Σάββατα και τις Κυριακές, αλλ’ ακόμη συχνότερα. Ο
Μ. Βασίλειος σε μία επιστολή του (προς Καισαρία)
αναφέρει ότι οι πιστοί της περιοχής του είχαν
συνήθεια να μεταλαμβάνουν και τέσσερις και πέντε
φορές την εβδομάδα! Γνώριζαν οι παλιοί Χριστιανοί
ότι χωρίς συχνή μετάληψη των Αχράντων
Μυστηρίων δεν είναι δυνατό να ζουν «εν Χριστώ». Ο
Χριστός δεν είναι μία αφηρημένη ιδέα. Δεν είναι μία
απρόσωπος δύναμη. Ο Χριστός είναι το Δεύτερο
πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, είναι ο Υιός του Θεού,
που σε ορισμένη χρονική στιγμή έγινε άνθρωπος «δι’
ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν
σωτηρίαν» και σταυρώθηκε και πέθανε και ετάφη και
ανέστη εκ νεκρών και ανελήφθη εν δόξη εις τους
ουρανούς και «εκάθισεν εν δεξιά του Πατρός». Ο
Χριστός είναι ακόμη, όπως είπε ο Ίδιος, «βρώσις και
πόσις», δηλαδή φαγητό και ποτό. Στο Μυστήριο της
θείας Ευχαριστίας ο Χριστός, ο «Αμνός του Θεού, ο
αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», αυτοπροσφέρεται
στους πιστούς υπό τη μορφή του άρτου και του
οίνου, τα οποία έχουν, κατά τρόπο απερινόητο και
μυστηριώδη, μεταβληθεί σε αυτό τούτο το Άχραντο
Σώμα Του και σε αυτό τούτο το Τίμιο Αίμα Του. Ο
Χριστός είναι ο αγιασμός μας, το φως μας, η ζωή
μας.[...]
Πώς όμως θα κοινωνούν συχνά οι πιστοί, αφού θεία
Λειτουργία δε γίνεται παρά μόνο κατά τα Σάββατα
και τις Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής; Η Εκκλησία
μας βρήκε τρόπο: Καθόρισε να τελείται κατά τις
άλλες μέρες της Μ. Τεσσαρακοστής μία άλλη
Λειτουργία, η Λειτουργία των Προηγιασμένων
Δώρων. Κατά τη Λειτουργία αυτή δεν τελείται Θυσία,
δε γίνεται δηλαδή μεταβολή του άρτου και του οίνου
σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Αλλά τι γίνεται; Τα Τίμια
Δώρα, ο Άρτος και ο Οίνος είναι έτοιμα, έχουν
προαγιασθή (γι’ αυτό και λέγεται Λειτουργία των
Προηγιασμένων Δώρων) κατά την προηγηθείσα θεία
Λειτουργία της Κυριακής, είναι πλέον Σώμα και Αίμα
Χριστού, και απλώς προσφέρονται προς μετάληψη
στους πιστούς.

Κυριακή της Ορθοδοξίας

Με την ονομασία Κυριακή της Ορθοδοξίας φέρεται από τους χρόνους της εικονομαχίας στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία η πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και που πρωτοκαθιερώθηκε από τα μέσα του 9ου αιώνα.

Η Κυριακή της Ορθοδοξίας αποτελεί ιδιαίτερη χριστιανική θριαμβική εορτή, σε ανάμνηση της οριστικής αναστήλωσης των ιερών και σεπτών εικόνων στη Βασιλεύουσα από την Αυτοκράτειρα Θεοδώρα (το 842) όπου και έπαψε από το γεγονός αυτό ο μακροχρόνιος σάλος που είχε δημιουργηθεί εκ του ζητήματος των εικόνων. Στη Κωνσταντινούπολη, η αναστήλωση των εικόνων, εορτάσθηκε το έτος εκείνο με λαμπρό πανηγυρισμό και λιτανεία με μεγάλη πομπή όπου και αναθεματίστηκαν οι εικονομάχοι, συλλήβδην οι αιρετικοί και όλοι οι αναθεματηστέντες από τις Οικουμενικές Συνόδους. Στο τέλος μνημονεύθηκαν και όλοι οι "αθλητές" της ευσέβειας και της ορθόδοξης πίστης.

Έτσι σε ανάμνηση εκείνου του θριάμβου της Ορθοδοξίας κάθε χρόνο επαναλαμβάνονταν στη Κωνσταντινούπολη και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας η τελετή αυτή κατά τον ακόλουθο τρόπο: Ο κλήρος (ενδημούντες και παρεπιδημούντες) μαζί με τους μοναχούς που πρωτοστάτησαν στους αγώνες υπέρ των εικόνων τελούσαν "πανήχιον υμνολογίαν" στον Ιερό Ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών στο τέλος της οποίας ακολουθούσε λαμπρή λιτανεία στη Μεγάλη Εκκλησία όπου παρίστατο ο Αυτοκράτορας.

Σήμερα σε ανάμνηση της αναστήλωσης των εικόνων, εορτάζεται σε όλες τους χριστιανικούς ναούς η "Κυριακή της Ορθοδοξίας" όπου κατά τη λειτουργία αναγιγνώσκεται με ιδιαίτερη έμφαση περικοπή εκ της προς Εβραίους επιστολής (ια':24-26, και 32-40) όπου εκτίθενται οι αγώνες των αγίων ανδρών της Παλαιάς Διαθήκης υπέρ της πίστεως,καθώς επίσης και περικοπή από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (α' 40 κ.έ.) όπου ιστορείται η κλήση του Φιλίππου και Ναθαναήλ που ομολογησαν τον Ιησού Χριστό ως υιόν του Θεού "Ραββί, σύ εί ο υιός του Θεού, σύ εί ο Βασιλεύς του Ισραήλ".
Ιδιαίτερα στην Ελλάδα από Βασιλείας του Γεωργίου του Α' καθιερώθηκε την Κυριακή της Ορθοδοξίας να προσέρχεται ο Βασιλεύς στη Μητρόπολη Αθηνών όπου και να απαγγέλλει παρά το Δεσποτικό το “Σύμβολο της Πίστεως”. Το αυτοκρατορiκό αυτό έθιμο, έφθασε μέχρι των ημερών μας επί Βασιλέως Κωνσταντίνου Β' όπου μετά την μεταπολίτευση συνεχίζεται από τον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ο Θεός είναι μεγάλος - Συγκινητική ιστορία

Τυχαία διάβασα την ιστορία αυτή και θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας...

Σήμερα έχει γενέθλια ο γιος μου, κλείνει τον πρώτο του χρόνο.
Τέλη Ιουλίου τον βαφτίζουμε.
Σαν πέρυσι και λίγες μέρες πιο πριν, βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη όπου ζω, με τη γυναίκα ετοιμόγεννη.
Είχε άσχημη κύηση, ήταν το πρώτο μας παιδί, ήμασταν πολύ φοβισμένοι.
Ξαφνικά βαράει τηλέφωνο από Εύβοια. 
Ο πατέρας μου.
Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Τον πάνε επειγόντως στην Αθήνα.
"Μην το συζητάς, φύγε τώρα, έχω...
τους δικούς μου" μου είπε η γυναίκα μου και εκείνη τη στιγμή την αγάπησα όσο ποτέ άλλοτε.
Και να' μαι στην Αθήνα.
Τα πράγματα άσχημα.
Και εγώ κλαίγοντας με ένα κινητό στο χέρι, για τον ένα Κώστα που φεύγει και για τον άλλον που έρχεται χωρίς εμένα.
Ο πατέρας μου να χάνεται και η πεθερά μου να με καθησυχάζει πως ο τοκετός είναι φυσιολογικός.
Δεν ήταν έτσι.
Παραλίγο να χάσω και τη γυναίκα μου εκείνη τη μέρα.
Είχε ακατάσχετη αιμορραγία και για μερικές ώρες η ζωή της κρεμόταν από μία κλωστή.
Και ξαφνικά...ανάκαμψη!
Ο πατέρας μου αρχίζει να σταθεροποιείται.
Είμαι τρεις ημέρες άυπνος, τι να κάνω, να μείνω, να φύγω, γιατί η γυναίκα μου δε μου μιλάει στο τηλέφωνο;
(Ήταν υπό την επήρεια μορφίνης, δεν το ήξερα, απαγορεύονται τα κινητά έλεγε η πεθερά μου, δεν είχα ξανακούσει σε μαιευτήριο να μη μιλάει η λεχώνα στο κινητό, τρελάθηκα, κάτι πάθανε, αυτή η το παιδί, με κοροϊδεύουν, ήμουν σίγουρος).
Έφυγα σφαίρα για Θεσσαλονίκη, άγρυπνος, με το κινητό στο χέρι, "Όλα καλά" , μου λέγανε και από τις δύο πλευρές, δεν πίστευα κανέναν, ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ, ΠΕΘΑΝΑΝ, μόνο αυτό είχα στο μυαλό μου.
Και φυσικά τράκαρα.
Έναν παππού.
Δε χτύπησε, μόνο το αμάξι του σαραβάλιασα.
Και τότε με εγκατέλειψαν οι δυνάμεις μου.
Άρχισα να κλαίω με λυγμούς, "Πάρε τα πάντα του είπα, ταυτότητες, ότι θες, μόνο να μην αργήσω, πρέπει να πάω στη Θεσσαλονίκη" ΣΕ ΙΚΕΤΕΥΩ.
Δεν έχω συναντήσει πιο άγιο άνθρωπο ποτέ μου.
Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και με άφησε να φύγω, πήγαινε αγόρι μου στους δικούς σου και τα χαλάσματα φτιάχνονται, μου είπε.
Και μια κουβέντα: "Ο Θεός είναι Μεγάλος". Εσείς οι νέοι κοροϊδεύετε, αλλά εγώ είμαι σε συνεχή επικοινωνία με το Θεό. Και θα προσευχηθώ για σένα, με όλη τη δύναμη της ψυχής μου".
Έφτασα ένα ράκος.
Και εκεί έμαθα ότι παραλίγο να χάσω Εκείνη και Εκείνο.
Τους πήρα στην αγκαλιά μου και τους έσφιξα σα χαμένος.
Και μετά έμαθα.
Η γυναίκα μου συνήλθε την ίδια ώρα περίπου με τον πατέρα μου.
Σώθηκε η ζωή τους μέσα στα ίδια λεπτά.
Όταν τελείωσαν όλα, αναζήτησα τον παππού.
Δεν απάντησε ποτέ στα επίμονα τηλεφωνήματά μου, ούτε με πήρε ποτέ πίσω.
Όποτε βλέπω παλιό μπλε BMW σταματάω να δω τον οδηγό η τρέχω σαν τρελός να τον προλάβω.
Μάταια.
Και έχω αρχίσει να πιστεύω πως εκείνη την ώρα, που οι τρεις πολύτιμοι για μένα άνθρωποι χαροπάλευαν, εγώ συνάντησα το Θεό... Και με λυπήθηκε!!!

Υ.Γ:
Τον πατέρα μου τον χάσαμε τελικά μετά από 8 μήνες.
Πρόλαβε όμως και πήρε στην αγκαλιά του τον Κωστάκη. Παίξανε, τον τάισε, πήγανε βόλτα.
Και έφυγε ευτυχισμένος.
Νομίζω πως δε θα πέθαινε πριν ζήσει λίγο με τον Κώστα...

Το Μεγαλείο της Πίστεως - Συγκλονιστική Αληθινή Ιστορία

Ήταν καλοκαίρι του 1974. Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλουν στην Κύπρο. Και σκορπούν το θάνατο.

Στη Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 Ελληνες. Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού ενός ελληνοκύπριου δάσκαλου, και ετοιμάζονται να τους εκτελέσουν.

Ετοιμάζουν τα όπλα.

Στήνουν τους αιχμαλώτους (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά) στον τοίχο. Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Τραγικές στιγμές για τους μελλοθάνατους. Περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον Τούρκο αξιωματικό να έλθει και να διατάξει «πυρ».

Στρέφουν τότε το νου τους και την καρδιά τους στην ελπίδα των απελπισμένων. Και προσεύχονται όλοι τους θερμά για... το τελευταίο τους ταξίδι και ιδιαίτερα ο δάσκαλος, «Θεέ μου, συγχώρησε μας και δέξου μας κοντά σου. Μνήσθητι ημών, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου.»

Ο τούρκος αξιωματικός έρχεται. Κοιτάζει τους στρατιώτες του με τα όπλα, κοιτάζει βλοσυρός και τους μελλοθάνατους. Ρίχνει μια ματιά προς τα πάνω. Μια κληματαριά απλώνεται και σκεπάζει την αυλή. Ζητάει ένα τσαμπί σταφύλι, για να παρατείνει έτσι σκόπιμα την αγωνία των αιχμαλώτων.

Παίρνει το τσαμπί.

Μα, ενώ ετοιμάζεται να το φάει, ακούγεται δυνατή η φωνή του δασκάλου:
-Μην το φας! Προχτές το ράντισα με φάρμακο. Είναι ισχυρό δηλητήριο! Θα πεθάνεις!
Ο αξιωματικός μένει άναυδος. Και γεμάτος κατάπληξη ρωτάει:

-Καλά, αφού ξέρεις, ότι σε λίγο θα δώσω διαταγή να σας σκοτώσουν, γιατί δεν με άφησες να το φάω και έτσι να με εκδικηθείς;

Του απάντησε ο δάσκαλος, με ειρήνη και γαλήνη:

-Είμαι χριστιανός. Και τώρα που πρόκειται να φύγω από τον κόσμο αυτό, και να παρουσιασθώ ενώπιον του Θεού, δεν θα ήθελα να βαρύνω την ψυχή μου με μια αμαρτία τόσο βαριά.

Ο τούρκος αξιωματικός συγκλονίζεται, για μια ακόμη φορά. Στρέφεται και λέει στους στρατιώτες του:

-Αν έβρισκα έναν τέτοιο τούρκο, θα έδινα και τη ζωή μου ακόμα! Μαζέψτε τα όπλα και αφήστε τους ελεύθερους ολους!