Το διαδίκτυο των πάντων

Το νέο ρεύμα και η νέα γενιά ανήκουν στο διαδίκτυο. Δεν υπάρχει πλέον παιδί άνω των 8 ετών που να μην διαθέτει είτε υπολογιστή είτε έξυπνο κινητό ή ταμπλέτα. Είναι αυτό που θα ήθελε πάντα ο καθένας. Πρόσβαση σε δισεκατομμύρια ιστοσελίδες και σε πληροφορίες που ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο προσιτές. Από εγκυκλοπαιδικές μέχρι ένα κάρο σκουπίδια με τα οποία γεμίζεις τον εγκέφαλο σου.

Όλοι παρατηρούν ότι πλέον τα παιδιά είναι πιο έξυπνα από άλλες εποχές και επίσης ετοιμόλογα και με περισσότερες γνώσεις από ότι θα περίμενε κανείς. Αναφερόμαστε κάπου τυχαία, το παιδί απαντάει εκπλήσσοντας μας και εμείς το επιβραβεύουμε . Επιβραβεύουμε την ικανότητα του να παίρνει μασημένη τροφή και να την αναμασάει.

Η γνώση προέρχεται μετά από προσωπική μελέτη και βιώνοντας καταστάσεις. Παίρνοντας δηλαδή μια πληροφορία ή ένα σύνολο πληροφοριών τις οποίες επεξεργάζεται ο εγκέφαλος φτάνοντας σε ένα τελικό συμπέρασμα.

Το διαδίκτυο έχει πετύχει το ακριβώς αντίθετο. Να θεωρείς γνώση την πληροφορία την οποία λαμβάνεις απλώς οπτικά. Μπαίνεις στο διαδίκτυο, διαβάζεις κάτι και το πιστεύεις αμέσως, γιατί θεωρείς ότι αφού αναφέρεται στο ίντερνετ είναι και αλήθεια.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με κάθε μέσο μετάδοσης πληροφοριών απλώς όλα τα άλλα εκτός του διαδικτύου, θεωρούνται παλιομοδίτικα.  Το διαδίκτυο έχει άπειρες κατευθύνσεις και δεν τελειώνει ποτέ. Επίσης η άλλη κατάρα είναι αυτό το free, ότι όλα είναι δωρεάν. Δωρεάν αυτό ας το δω, δωρεάν ταινία αυτή θα την παρακολουθήσω, δωρεάν εφαρμογή θα μου φανεί χρήσιμη, δωρεάν παιχνίδι να περάσω την ώρα μου, δωρεάν ντοκιμαντέρ ας μάθω για τον κόσμο, δωρεάν…. όλα δωρεάν.

Θα έρθει η ώρα που θα καταλάβεις ότι δωρεάν σπατάλησες τη ζωή σου σε πράγματα που τελικά δεν ήταν και τόσο χρήσιμα. Σε πράγματα που τελικά δεν τα χρειαζόσουν ούτε ήταν απαραίτητα για την ζωή.

Πέραν του ότι καταστρεφόμαστε σωματικά ( μάτια, πονοκέφαλοι από τις ακτινοβολίες, καταστροφή εγκεφαλικών κυττάρων), καταστρεφόμαστε και ψυχολογικά γιατί θεωρούμε ότι μέσω του ίντερνετ ζούμε και ότι προσφέρουμε κι εμείς ενεργά. Όταν όμως καταλάβεις ότι είσαι απλά ένας παθητικός δέκτης και ότι είσαι όλη μέρα μπροστά στο κινητό η στον υπολογιστή επειδή δεν έχεις ενδιαφέροντα στη ζωή σου, τότε πέφτεις σε κατάθλιψη. Κάποτε μιλούσαμε για παθητικό κάπνισμα, τώρα μιλάμε για παθητική ακτινοβολία. Είσαι μέσα σε ένα λεωφορείο και δέκα άτομα είναι συνδεμένα στο ίντερνετ. Άλλα δέκα μιλάνε στο κινητό, τρείς ανταλλάσουν αρχεία μέσω Bluetooth και ένας δοκιμάζει την ικανότητα λήψης δορυφόρων για χάρτες. Είσαι υποχρεωμένος να κάθεσαι και να  λαμβάνεις όλη αυτή την ποσότητα της ακτινοβολίας.

Φυσικά δεν υπάρχει κάποιος νόμος που να σε προστατεύει τουλάχιστον σε κλειστούς χώρους, αλλά επίσης όλως τυχαίως δεν έχει συνταχθεί ακόμα και επισήμως επιστημονική έρευνα. Έχουμε φτάσει στο φεγγάρι αλλά αδυνατούμε να εντοπίσουμε τις παρενέργειες των μικροκυμάτων στο σώμα μας. Εκεί η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά γιατί μιλάμε για τεράστια ποσά χρημάτων παγκοσμίως. Το οικονομικό συμφέρον έχει μεγαλύτερη αξία από την υγεία των ανθρώπων.

Ανάρτηση στο Facebook η οποία αναφέρεται στους καρκινοπαθείς. Κάνεις Like και νομίζεις ότι με αυτόν τον τρόπο βοηθάς. Πως βοηθάς; Τον μόνο που βοηθάς είναι τον εγωισμό σου. Θα δει το like σου κάποιος φίλος και θα κάνει like κι αυτός. Έτσι θα δείξετε σε όλους πόσο καλοί και πόσο πολύ νοιάζεστε για τον καρκινοπαθή συνάνθρωπο. Αν θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις πήγαινε σε ένα κέντρο αποκατάστασης και πρόσφερε κάποιες ώρες εθελοντικής εργασίας. Αλλά τι λέμε τώρα, ούτε για αστείο. Άλλο στο σπίτι στον καναπέ και άλλο στο νοσοκομείο. Άπειρα τέτοια παραδείγματα. Like στις σελίδες της εκκλησίας και αυτό νομίζεις ότι σε κάνει καλό Χριστιανό, like στους αρρώστους, like στα παιδιά της Αφρικής, like για την κλιματική αλλαγή και τους τρόπους εξοικονόμησης ενέργειας.  Η ζωή του like και της παρακολούθησης της ζωής των άλλων από την τεράστια οθόνη του Smartphone σου. Νομίζεις ότι είσαι ενεργός πολίτης αλλά τελικά είσαι το ακριβώς αντίθετο. Αντί να ζεις παρακολουθώντας τα συμβάντα των άλλων βγες έξω και δημιούργησε συμβάντα εσύ. Δεν λέμε να κάνεις κάτι  τρελό το οποίο θα γράψει ιστορία, λέμε να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή.  Στο Facebook νομίζεις πως το προφίλ σου αναπαριστά εσένα, αλλά αναπαριστά τον ανταγωνιστή του εαυτού σου. Αυτόν τον εαυτό τον οποίο ποτέ δεν θα φτάσεις. Τον φιλήσυχο, τον ταπεινό, τον στοργικό, τον Χριστιανό, τον δημιουργό ιδεών κλπ. Δεν θα τον φτάσεις όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί τεμπελιάζεις και γιατί στην ουσία δεν υπάρχει ο τέλειος χαρακτήρας. Θα κοινοποιήσεις ότι είσαι σε ταξίδι, ότι πήγες θάλασσα, ότι απολαμβάνεις τη ζωή. Αλλά δεν θα κοινοποιήσεις ότι κλείστηκες μια εβδομάδα μέσα επειδή έχεις τις μαύρες σου, ότι μάλωσες με όλους, ότι κάτι δεν πάει καλά στην ζωή σου. Αυτήν την πτυχή του εαυτού σου ας την γνωρίζουν λίγοι. Την ωραία σου πλευρά ας την μάθουν όλοι. (Υπάρχει φυσικά και το ενδεχόμενο να τα κοινοποιείς όλα επειδή θέλεις πάση θυσία την προσοχή των άλλων).

Πόσο γρήγορα ξεχνάμε. Υπήρχαν κινητά και ίντερνετ πριν από μια δεκαετία; Μήπως τότε δεν ζούσαμε, δεν μαθαίναμε τα νέα ή μήπως μέναμε αγράμματοι; Τώρα απλά μας ενδιαφέρει ο εαυτός μας και το πώς θα περάσουμε καλά. Τι έγινε κι αν δεν έχω φίλους, σχέση, γυναίκα, οικογένεια. Έχω τρόπο να περάσω καλά εγώ.

Το πιο χρήσιμο και το πιο αξιοπρόσεκτο πράγμα επάνω μου είναι το κινητό μου. Κάνουμε εντύπωση στους άλλους επιδεικνύοντας το tablet μας. Έχουμε γίνει ειδωλολάτρες λατρεύοντας κάτι υλικό και με μηδενική ηθική αξία. Γίναμε εγωιστές σε βαθμό που δεν φανταζόμαστε και κλειστήκαμε μέσα στην μοναξιά μας.

Αλλά για ποια μοναξιά μιλάμε. Αυτός που ξέρει πώς να περνάει καλά με τον εαυτό του, δεν νοιώθει μοναξιά, λένε κάποιοι δήθεν φιλόσοφοι. Εγώ θα προσθέσω πως ισχύει αυτό αλλά για κάποιο χρονικό διάστημα. Η απομόνωση και η μοναξιά έχει αποδείξει πως επιφέρει άσχημα αποτελέσματα στην ψυχολογική υγεία ενός ανθρώπου.

Είναι απαραίτητες οι διαπροσωπικές σχέσεις και όχι οι σχέσεις του διαδικτύου και των αντι-κοινωνικών μέσων δικτύωσης. Κοινωνικό μέσο δικτύωσης είναι η παρέα, η σχολική τάξη, η συμμετοχή στην Θεία Λειτουργία, η επίσκεψη σε έναν άρρωστο, η παρουσία μας σε έναν γάμο, η παρουσία μας σε ένα κοινωνικό γεγονός.

Η παρουσία μας στο Facebook ή σε οποιαδήποτε άλλη παρόμοια σελίδα μας κάνει αντικοινωνικούς. Αν θέλεις να ζήσεις βγες έξω και εξερεύνησε τη ζωή, αν θέλεις να προσποιείσαι πως ζεις συνέχισε στον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας. Το διαδίκτυο είναι εθισμός, εξάρτηση και όχι τρόπος διασκέδασης όπως λανθασμένα πιστεύεις.

Θέλεις να πεις ένα μπράβο σε έναν φίλο, βρες τον, πιάσε του το χέρι χαμογέλασε και πες το.  Mε το like δεν λαμβάνει συναίσθημα ο άλλος. Θέλεις να πεις συλλυπητήρια, το ίδιο. Το μήνυμα που θα του στείλεις δεν αντικαθιστά την φυσική σου παρουσία σε καμία περίπτωση.

Δεν είναι αργά, ποτέ δεν είναι αργά. Ξεκίνησε τώρα, όχι αύριο. Το αύριο δεν θα έρθει ποτέ. Γιατί αύριο, θα ξαναπείς αύριο κ.ο.κ.