ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:΄΄ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΒΟΗΘΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ΄΄

-Γέροντα, μαθαίνω για την ταλαιπωρία των δικών μου. Θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανά τους;

- Κάνε υπομονή, αδελφή μου, και μη χάνεις την ελπίδα σου στον Θεό. Όπως κατάλαβα από όλες τις δοκιμασίες που περνούν οι δικοί σου, ο Θεός σας αγαπάει και επιτρέπει όλες αυτές τις δοκιμασίες για ένα λαμπικάρισμα πνευματικό ολόκληρης της οικογένειας. Εάν εξετάσουμε κοσμικά τις δοκιμασίες της οικογένειάς σου, φαίνεστε δυστυχισμένοι. Εάν όμως τις εξετάσουμε πνευματικά, είστε ευτυχισμένοι, και στην άλλη ζωή θα σας ζηλεύουν όσοι θεωρούνται σε τούτη την ζωή ευτυχισμένοι.

Πρόδρομος τῆς σημερινῆς παγκόσμιας ἀντιφυσικότητας καί ἀντικοινωνικότητας, εἶναι ἡ ἀλητομαγκιά τῆς δυτικοευρωπαϊκῆς «φιλοσοφίας»

Στό λῆμμα «ἐνέργεια» τῆς ἐγκυκλοπαιδείας τους, οἱ ἐπιστημονιστές, οἱ ἀλῆτες πού θεοποίησαν τήν τεχνολογία, τόν καταστροφέα τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, καί μέλλοντα νά καταστρεψει ὃλο τόν φυσικό κόσμο, γράφουν:

«Μέ τήν ἀνάπτυξη ὅμως τῶν φυσικῶν ἐπιστημῶν κατά τόν Κ΄ αἰῶνα ἀνακαλύφθηκε ὅτι μεταξύ ἐνέργειας καί μάζας ὑπάρχει ὁρισμένη σχέση ἰσοδυναμίας. Ἡ σχέση αὐτή ἀποδεί­χτηκε μέ τήν θεωρία (!) τῆς σχετικότητας καί διατυπώθηκε μαθηματικά μέ τήν περίφημη ἐξίσωση τοῦ Ἀϊνστάϊν ὡς ἐξῆς:  E =m. c2  (Ἐ =ἐνέργεια, m= μάζα, καί c= ταχύτητα φωτός στό κενό) Ἕνα ἀπό τά συμπεράσματα τῆς θεωρίας τῆς σχετικότητας εἶναι πώς ἡ μάζα μπορεῖ νά μετατραπεῖ σέ ἐνέργεια καί ἡ ἐνέργεια σέ μάζα».

Ἀποδείχθηκε, λένε, καί πῶς ἀποδείχθηκε; Θεωρητικά, καί συμπερασματικά ἀ­ποδείχθηκε. Θαυμᾶστε λοιπόν φιλοσοφική σκέψη, πού τήν θεωρεία τήν κάνει ἀπόδειξη. Εἶναι δυνατόν ἡ θεωρία νά εἶναι ἀπόδειξη;

Μέ αὐτά ὃμως πού ἔτσι τά λένε, αὐτό πού ἀποδείχτηκε εἶναι ἡ ἀλητομαγκιά τῆς δυτικοευρωπαϊκῆς φευδοφιλοσοφίας. Ἂνθρωπος μέ σωστά τά φρένα του μπορεῖ ποτέ τά θεωρητικά νά τά λέγει ἀποδεικτικά;

Η 94χρονη Ηπειρώτισσα «ηρωίδα της Πίνδου» -Μια από τις γυναίκες που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή το 1940 [εικόνες]

Η 94χρονη, πλέον, Αθηνά Ντιναλέξη, είναι μια από τις γυναίκες που συνέδεσαν το όνομά τους με το έπος της Πίνδου. Ηταν μόλις είκοσι χρονών όταν, μαζί, με άλλες συμπατριώτισές της αψήφισε κάθε κίνδυνο και ανέβηκε στα βουνά για να βοηθήσει τους στρατιώτες που μάχονταν τους Ιταλούς.

Γεννημένη το 1920 στο χωριό Ελαφόνησος του δήμου Ζαγορίου, η Αθηνά Ντιναλέξη, όταν ξέσπασε ο πόλεμος, κουβαλούσε πολεμοφόδια, τροφή και νερό στους στρατιώτες που υπερασπίζονταν από τις επιθέσεις των Ιταλών το ύψωμα της Γκραμπάλας.

Το βράδυ της Δευτέρας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, σε μια συγκινητική τελετή, την βράβευσε με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος Τιμής για την προσφορά της στην πατρίδα, το θάρρος και την αυταπάρνησή της.



«Η πολιτεία έρχεται να σε τιμήσει ακριβώς γι’ αυτό που έκανες, δε σε ξέχασε» της είπε ο κ. Παπούλιας και πρόσθεσε: «Γι’ αυτά που έκανες τα αξέχαστα και τα γενναία». «Δεν ξεχνιούνται αυτά…» παραδέχθηκε η κ. Ντιναλέξη.


Η κ. Ντιναλέξη ζει τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Εχει τρεις γιους που ζουν στα Ιωάννινα, μία κόρη που ζει στη Θεσσαλονίκη, οκτώ εγγόνια και επτά δισέγγονα. Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν η κόρη και η εγγονή της και φιλικά της πρόσωπα.

Νωρίτερα, η ίδια, όπως αναφέρει το «Εθνος» περιέγραψε στους δημοσιογράφους στιγμές από το έπος του ’40.

Εφημερίδα της 28ης Οκτωβρίου

Γιατί δεν πρέπει να σβήνονται γρήγορα τα κεριά που ανάβουν στα μανουάλια οι Χριστιανοί στην Εκκλησία;

Μαθαίνουμε από τον Συναξαριστή του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου (26/10), ότι υπήρχε κάποιος ονόματι Ονησιφόρος, στον τάφο του Αγίου, ο οποίος είχε την διακονία να ανάβει και να σβήνει τις λαμπάδες και τα κεριά που έφερναν οι Χριστιανοί μπροστά στην εικόνα του Αγίου, όταν πήγαιναν να προσκυνήσουν.

Εκείνος λοιπόν, βιαζόταν και τα έσβηνε πριν αυτά καούν επαρκώς. Μια νύκτα, φάνηκε σε αυτόν στον ύπνο του ο Άγιος και του είπε: "Γνώριζε Ονησιφόρε, ότι αυτό που κάνεις δεν μου αρέσει. Γνώριζε επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο και τον εαυτόν σου βλάπτεις, αλλά και εκείνους που φέρνουν τα κεριά και τις λαμπάδες.
Γιατί, όσο περισσότερο καίγονται οι λαμπάδες μπροστά από τις Εικόνες, τόσο περισσότερο καίγονται οι αμαρτίες εκείνου που με πίστη τις φέρνει. Όταν όμως τις αφαιρούν, και εκείνος ο οποίος τις φέρνει, χάνει τον μισθό του, και εκείνος που τις αφαιρεί θα έχει κόλαση στην ψυχή του".
Ο Ονησιφόρος, δεν έδωσε και πολύ σημασία, αλλά πράγματι σταμάτησε για λίγο καιρό να βιάζεται να τις σβήνει. Μια νύκτα, κάποιος Χριστιανός, πήγε δύο πολύ ωραίες λαμπάδες και αφού προσκύνησε παραμέρισε λίγο να προσευχηθεί και μετά έφυγε. Τότε ο Ονησιφόρος πήγε να τις σβήσει, επαναλαμβάνοντας δηλαδή αυτή του την κακή συνήθεια.
Τότε, αμέσς ο Άγιος του είπε με φοβερή φωνή: "Πάλι τα ίδια άρχισες Ονησιφόρε;". Αμέσως τότε από τον φόβο του, έπεσε ο Ονησιφόρος λιπόθυμος και μόλις ήλθε πάλι στον εαυτό του, μετανόησε για την πράξη του και έκτοτε δεν την επανέλαβε, αλλά και μάθαμε την ωφέλεια που προκύπτει από μια τόσο απλή και ευλαβική πράξη, που όταν γίνεται με πίστη, έχει τεράστια δύναμη.

(Εκ του Μεγάλου Συναξαριστού της Ορθ. Εκκλησίας, Ματθ. Λάγγη)

ΤΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΓΗ...

Kάποια στιγμή στον ουρανό ζήτησε ο Θεός από τους αγγέλους να του φέρουν τα πιο πολύτιμα πράγματα, που υπάρχουν στη γη.


Οι άγγελοι ξεκίνησαν και έψαξαν ολόκληρη τη γη. Πολλοί ομολογουμένως έφεραν πολλά ωραία και πολύτιμα πράγματα. Ξεχώρισαν όμως τρείς.

Συνέντευξη του Μητροπολίτου Καστορίας Σεραφείμ στην τηλεόραση του Flash

Ο Άγιος Αρσένιος και οι Τσέτες

ΜΑΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ὁ ἁγιασμένος Γέροντας Παΐσιος στὸ Βιβλίο ποὺ ἔγραψε τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου, γιὰ την  παλληκαριὰ καὶ τὴν τόλμη ποὺ εἶχαν οἱ Ἕλληνες τῆς Μ.Ἀσίας καὶ ἰδιαιτέρως στὰ Φάρασα τῆς Καππαδοκίας,

ΠΩΣ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕ Ο ΙΤΑΛΟΣ ΠΡΕΣΒΗΣ ΓΚΡΑΤΣΙ, ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΑ

"Δέκα λεπτά πριν από τις 3 της νύχτας της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο στρατιωτικός μου ακόλουθος, ο διερμηνέας μου και εγώ, φθάσαμε στην καγκελόπορτα μιάς μικρής οικίας στην Κηφισιά, όπου έμενε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Στον φρουρό της οικίας είπα ότι επιθυμώ να δώ τον Πρωθυπουργό για κάτι πολύ επείγον.

Σπιναλόγκα, "κρυφοκοίταζαν τον παπά την ώρα της κατάλυσης..."

Έγινε πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της Αγγλίδας Victoria Hislop.
Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί, που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα, ήταν οργισμένοι με τον Θεό...
για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία.

Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.

Τι σημασία έχει η λέξη, Αμήν…

Τη δοξολογητική εκφώνηση του ιερουργού στην αρχή της Θείας Λειτουργίας με το: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων», έρχεται στη συνέχεια ο λαός δια του ιεροψάλτου να την επιβεβαιώσει και να την επικυρώσει με το «αμήν». Η λέξη αυτή είναι εβραϊκή και αμετάφραστη συχνά απαντάται στα αγιογραφικά και λατρευτικά κείμενα. Στον ευαγγελικό λόγο ο Κύριος Ιησούς κάμνει χρήση αυτής της λέξης στην επικοινωνία που έχει με το λαό. Αρχίζει συχνά τη διδαχή Του με το «αμήν» στη φράση: «αμήν λέγω υμίν» με τη σημασία του επιρρήματος «αληθώς», που ισοδυναμεί με τη φράση «σας διαβεβαιώ». Όταν πάλιν ήθελε να βγάλει κάθε δισταγμό και αμφιβολία από τους ακροατές Του και να ενισχύσει την επιβεβαίωσή Του, το επαναλαμβάνει το «αμήν» στη φράση: «αμήν αμήν λέγω υμίν». Συνοδευόμενο με το ρήμα «λέγω» αποτελεί έντονη επιβεβαίωση: «αληθινά σας διαβεβαιώ».

ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ»

Τις ημέρες εκείνες έτυχε να συναντήσω στο ναό έναν εκπληκτικό, νεαρό άνδρα. Πλησίασε τον αδερφό μου στο τέλος της Θείας Λειτουργίας και του απεκάλυψε την ασυνήθιστη ιστορία της μεταστροφής του στο Χριστό. Στεναχωριόταν πολύ από τις ατελείωτες μετακινήσεις και συζητήσεις που γίνονταν τη στιγμή που οι ιερείς μεταλάμβαναν στο ιερό και ετοιμάζονταν για την έξοδο στην Ωραία Πύλη με το Άγιο Ποτήριο, για να κοινωνήσουν οι πιστοί.
“Γιατί όλοι αρχίζουν να πηγαινοέρχονται αυτή την ιδιαίτερη, γεμάτη αδημονία, στιγμή, όταν ο Κύριος βρίσκεται στην Αγία Τράπεζα;” ρώτησε τον αδελφό μου. “Θέλω να σας διηγηθώ την ιστορία μου.
Ζούσα όπως η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων της εποχής μας, μακριά από το Θεό, μέσα στη διαφθορά, διάγοντας έκλυτη ζωή με οινοποσία και άλλες αμαρτίες. Όσο κι αν με νουθετούσε και με ικέτευε η μητέρα μου, πιστή γυναίκα, ν’ αφήσω την αμαρτωλή ζωή, εγώ την αγνοούσα και μόνο γελούσα.

Γέρων Παΐσιος - Ρωσική Ταινία

«Όλοι οι άνθρωποι έχουν άγγελο…»

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Την ώρα πού μπήκα στο δωμάτιο του, ήταν εκεί οι γιατροί, πού έκαναν την καθημερινή επίσκεψη τους στους θαλάμους των ασθενών.

Οι ωφέλιμες δοκιμασίες ( Άγιος Ισαάκ ο Σύρος )

Εξηγώντας μας πόσο αναγκαίες είναι οι θλίψεις για τον αθλητή του Χριστού ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει:
Οι δοκιμασίες είναι ωφέλιμες σε όλους ανεξαιρέτως. Αν ήσαν ωφέλιμες σε ένα Παύλο, ας σιωπήση από μόνο του το κάθε στόμα, που λέει, πως δεν ωφελούν
Γιατί διαφορετικά, θα τον κάνη να σιωπήση ο ίδιος ο Θεός! Γιατί, όποιος ειπή πως οι δοκιμασίες δεν είναι ωφέλιμες, αυτόματα γίνεται υπόδικος ενώπιον του Θεού…
Οι αγωνιστές δοκιμάζονται, για να αυξήσουν τον πνευματικό τους πλούτο…
Οι χλιαροί, για να αναγκαστούν να προφυλάξουν τον εαυτό τους από εκείνα που τους βλάπτουν.
Οι κοιμισμένοι, για να ξυπνήσουν.
Οι απομακρυσμένοι, για να ξαναπλησιάσουν τον Θεό.

Η προσευχή απομακρύνει τα πονηρά πνεύματα

Πηγαίνοντας μια Κυριακή στην Εκκλησία της σκήτης ο Αββάς Μακάριος, πού είχε χάρισμα από τον Θεό να διακρίνει με τα μάτια της ψυχής, όσα οι άλλοι δεν έβλεπαν με τα σωματικά τους μάτια, είδε την καλύβα κάποιου Μοναχού τριγυρισμένη από πονηρά πνεύματα. Πολλά είχαν τη μορφή παιδιών, πού έκαναν κάθε λογής αταξία. Άλλα έμοιαζαν με άσεμνες γυναίκες. Χόρευαν, πηδούσαν κι έκαναν διάφορα ανόητα καμώματα...
Χωρίς άλλο, συλλογίσθηκε ο Όσιος, έχει κυριευθεί από αμέλεια ο Αδελφός, γι αυτό έχουν τόσο θάρρος μαζί του οι δαίμονες.
Σαν τελείωσε η Λειτουργία, πήγε καί χτύπησε την πόρτα του Μοναχού:
- Ήλθα να σου ζητήσω μια χάρη, του είπε. Μετά χαράς, Αββά, αν περνά από το χέρι μου.
Βρίσκομαι σε μεγάλη στενοχώρια καί θέλω να προσευχηθείς για μένα στον Κύριο να με ανακούφιση.

Χριστιανός μέχρι θανάτου

Τον έφεραν εις τον τόπον της καταδίκης. Ητοίμασαν την αγχόνην.

- Εσκότωσες τον άνθρωπον!

- Όχι!

- Γίνε Τούρκος!

- Κύριε Ιησού Χριστέ!

Δύο η τρεις Τούρκοι με πλατέα σαρίκια, παριστάμενοι εις τον απαίσιον τόπον, ήρχισαν να νουθετούν τον κατάδικον.

- Έλα εις την αληθινήν πίστιν, άνθρωπε, να γλυτώσης… Δεν λυπάσαι τα νιάτά σου;

- Γίνε, γκιουζέλ Γκιαούρ, γίνε Τούρκος! Δεν έχεις γονείς; Δεν λυπάσαι τη μάννα σου;

- Παντρεμένος είσαι; Δεν λυπάσαι τα παιδιά σου;

Ο Κωσταντής είχεν ολιγοψυχήσει και πάλιν. Εκρατήθη η φωνή του.

- Θα γίνης; Τ' απεφάσισες;

- Όχι! Δεν κολάζω την ψυχή του νοννού μου, που μ' εβάφτισε.

Ο δήμιος έσυρε το σχοινίον.

- Θα γίνης Τούρκος;

- Η τελευταία ώρα σου!

- Όχι! Δεν κολάζω τον νοννό μου!

Ο δήμιος ητοίμασε την θηλειάν.

- Σύρε λοιπόν εις τον Άδην, άπιστε!

- Μνήσθητί μου, Κύριε!

Καί μετ' ολίγα λεπτά, ο νέος ήσπαιρε κρεμάμενος εις την αγχόνην…

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Ο τσομπάνος που πήγε στον Παράδεισο!(Διδακτική ιστορία)

.....Αυτός ό τσοµπάνος, πού πήγε στόν Παράδεισο, τόν λέγανε Μαυρογένη, γιατί είχε µαύρα γένια καί ζούσε µέ τήν γυναίκα του απ' τόν κόσµο µακρυά, µέ τά ζωντανά του καί δέν κατέβαινε στό χωριό, παρά µονάχα γιά νά πουλήση τά τυριά του καί νά ψουνίση τά χρειαζούµενα, ξεκίνησε νά λέη ό Προκόπης. 

Μιάν ήµέρα τό λοιπόν, όπου βρέθτικε στό χωριό γιά τίς δουλειές του, πήγε νά άνάψη ενα κερί στήν εκκλτισιά, γιατί ήτανε θεοφοβούµενος καί καλής ψυχής άνθρωπος.Εκεί µιλούσεν ό παπάς στούς χωριανούς του καί τούς έλεγε τό κήρυγµα γιά τόν ίσιον δρόµο του Θεού, πού πάει όλόϊσια στόν Παράδεισον, αν δέν στρίβουµε δεξιά κι αριστερά. Πρέπει νά τραβούµεν ίσια καί νά είµαστε συµπονετικοί γιά κάθε άνθρωπον, όταν εχει τήν ανάγκην µας. Νάµαστεν δηλαδή ψυχηκάρη δες καί νά έλεούµε, γιατί τό ίδιο κάνει καί ο Θεός καί έλεεί τόν κόσµον όλον γιά νά ζη καί νά πορεύεται. Κι όποιον δει πώς κάνει κι αυτός τό ίδιο, τόν συµπαθα πολύ καί τόν παίρνει στόν Παράδεισον, όπου είναι ή ζωή µεγαλείο άτελείωτον! "Ετσι τά έλεγεν ο παπάς κι ετσι πρέπει νά είναι, κατά τήν γνώµην µου. Ή Έκκλησία δέν λέγει ποτέ της ψέµατα καί γιατί νά τά πη, µαθές;

«Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο, από του νυν και έως του αιώνος»

Υπάρχει μία φράση που ακούμε στο τέλος της Θείας Λειτουργίας: «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο, από του νυν και έως του αιώνος». Από πού προέρχεται;

Έχει λεχθεί από τον Ιώβ (6 Μαΐου)

O Ιώβ ήταν άνθρωπος πολύ πλούσιος, ευσεβής, ενάρετος και δεν αδικούσε κανέναν. Απέφευγε το κακό. Είχε επτά γιους και τρεις κόρες. Όμως απανωτές συμφορές του προέκυψαν. Ληστές έκλεψαν τρεις φορές τα κοπάδια του, έσφαξαν τους δούλους του, φωτιά έκαψε τα υπόλοιπα πρόβατά του και τέλος το σπίτι του κατέρρευσε σκοτώνοντας τα παιδιά του…και τα δέκα!

Μετά από όλες αυτές τις συμφορές αρρώστησε κιόλας, κόλλησε κάτι σαν λέπρα. Παρόλα αυτά ποτέ δεν έπαψε να δοξάζει τον Θεό ούτε πριν, ούτε μετά.

Μια μέρα που καθόταν πάνω στην κοπριά και έξυνε τις πληγές του με ένα κεραμίδι, (φανταστείτε την εικόνα: ο πρώην ευκατάστατος Ιώβ, με μια ζωή καθόλα συνετή, ήρεμη, οικογενειακή, τώρα κάθεται πάνω στην κοπριά έχοντας χάσει τα πάντα, βασανιζόμενος από απίστευτη φαγούρα που του δημιουργούν οι πληγές τις αρρώστιας και χρησιμοποιεί ένα κεραμίδι για να απαλύνει κάπως τον πόνο του)

Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, η άλλη τραγική φιγούρα της οικογένειας, η μάνα που δεν μπορούσε να αντέξει το χαμό των παιδιών της, αλλά τουλάχιστον είχε την υγεία της, γυρίζει και του λέει: Ζωή είναι αυτή που περνάς; Τι περιμένεις; Βλαστήμα τον Θεό και αυτοκτόνησε…Και ο Ιώβ της λέει: Όλα τα καλά που μας έστελνε ο Θεός, τα δεχόμασταν με ευχαρίστηση και τα κακά δεν μπορούμε να υπομείνουμε; Πράγματι για την υπομονή του αυτή, του τα ξαναγύρισε όλα ο Θεός και με το παραπάνω.

Και επισφράγισε την ζωή του με μια φράση που ακούγεται μέχρι σήμερα, αλλά και θα ακούγεται μέχρι να υπάρχει εκκλησία και Θεία Λειτουργία : Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο, από του νυν και έως του αιώνος. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου από τώρα και πάντοτε.

Έτσι λοιπόν κάθε φορά που ακούμε αυτή την φράση προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας ας σκεφτόμαστε λίγο τον Ιώβ και την υπομονή του και ας παρακαλούμε τον Χριστό να μας χαρίσει ένα κομματάκι μικρό από την «Ιώβειο υπομονή» του και την ακλόνητη πίστη του στον Θεό. Μόνο υπομονή να έχουμε στην σημερινή πραγματικά δύσκολη εποχή, τίποτε άλλο, είναι αρκετό εφόδιο ή μάλλον είναι το μοναδικό εφόδιο: «ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄ 22).

«ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΖΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ»

Στὶς ἐφηβικές μου ἀναμνήσεις συνυπάρχουν τὰ πάρτι, ἡ ρὸκ μουσικὴ καὶ ἡ γιαγιά μου. Γιὰ ἐκείνην, ἡ ρὸκ μουσικὴ δὲν ἦταν παρὰ ἕνας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο τὴν νεανική μας σύγχυση, ἀπὸ ὅσο ἐμεῖς τὴν νηφάλια σοφία της. Ἤξερε ποὺ πηγαίναμε, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἔμπαινε στὸν πειρασμὸ νὰ ἀντιπαρατεθεῖ πρὸς ὅ,τι θεωροῦσε φυσικὸ γιὰ τὴν ἡλικία μας. Σηκωνόταν, μᾶς φιλοῦσε, εὐχόταν νὰ περάσουμε καλά, κι ὕστερα προσέθετε νὰ ἔχουμε τὸν Χριστὸ στὴν καρδιά μας ἐκεῖ ποὺ θὰ εἴμαστε, καὶ ἂς κάνουμε ὅ,τι θέλουμε. Μετὰ μᾶς σταύρωνε, εὐχόταν νὰ εἶναι ἡ Παναγιὰ μαζί μας, καὶ συμπλήρωνε διστακτικά, σὰν νὰ μὴν ἦταν σίγουρη ἂν ἔπρεπε ἡ ὄχι νὰ τὸ ξεστομίσει, νὰ μὴν ἀργήσουμε, γιατί θὰ προσευχόταν γιὰ μᾶς ὅσο λείπαμε καὶ δὲν ἄντεχε νὰ ξενυχτάει…

Τελειόφοιτός της Ἰατρικῆς, ἀφελῶς πεπεισμένος γιὰ τὴν παντοδυναμία τῆς ἐπιστήμης, βρέθηκα στὴν Μονὴ Τιμίου Προδρόμου στὸ Ἔσσεξ. Ἔμεινα μόνο λίγες μέρες στὸ μοναστήρι ἀλλὰ ἡ ἀνακάλυψη ὑπῆρξε συγκλονιστική.

Μήπως κουβαλάς ανούσια ψυχικά βάρη;

Δύο μοναχοί πορεύονταν προς το ησυχαστήριό τους. Στη διαδρομή πέρασαν από έναν ορμητικό ποταμό, όπου συνάντησαν μια γυναίκα η οποία έδειχνε απελπισμένη καθώς αδυνατούσε να περάσει μόνη της στην απέναντι όχθη.

Ο γηραιότερος από τους μοναχούς την καθησύχασε και προσφέρθηκε να την πάρει στην πλάτη του για να διασχίσουν μαζί τον ποταμό. Έτσι κι έγινε. Η γυναίκα τους ευχαρίστησε και συνέχισε τον δρόμο της, όπως έκαναν και οι δύο μοναχοί. Όταν έφτασαν στον προορισμό τους, ο πιο νέος μοναχός ρώτησε γεμάτος απορία τον γηραιότερο:

«Πώς μπόρεσες, γέροντα, να περάσεις τη γυναίκα απέναντι, δεν κουράστηκες;».

Και ο γέροντας του απάντησε: «Καθόλου. Εσύ μάλλον πρέπει να αισθάνεσαι πιο ταλαιπωρημένος, γιατί, ενώ εγώ έκανα πέντε λεπτά να διασχίσω τον ποταμό με τη γυναίκα στην πλάτη μου, εσύ την κουβαλάς ακόμα!».