Χριστιανός μέχρι θανάτου

Τον έφεραν εις τον τόπον της καταδίκης. Ητοίμασαν την αγχόνην.

- Εσκότωσες τον άνθρωπον!

- Όχι!

- Γίνε Τούρκος!

- Κύριε Ιησού Χριστέ!

Δύο η τρεις Τούρκοι με πλατέα σαρίκια, παριστάμενοι εις τον απαίσιον τόπον, ήρχισαν να νουθετούν τον κατάδικον.

- Έλα εις την αληθινήν πίστιν, άνθρωπε, να γλυτώσης… Δεν λυπάσαι τα νιάτά σου;

- Γίνε, γκιουζέλ Γκιαούρ, γίνε Τούρκος! Δεν έχεις γονείς; Δεν λυπάσαι τη μάννα σου;

- Παντρεμένος είσαι; Δεν λυπάσαι τα παιδιά σου;

Ο Κωσταντής είχεν ολιγοψυχήσει και πάλιν. Εκρατήθη η φωνή του.

- Θα γίνης; Τ' απεφάσισες;

- Όχι! Δεν κολάζω την ψυχή του νοννού μου, που μ' εβάφτισε.

Ο δήμιος έσυρε το σχοινίον.

- Θα γίνης Τούρκος;

- Η τελευταία ώρα σου!

- Όχι! Δεν κολάζω τον νοννό μου!

Ο δήμιος ητοίμασε την θηλειάν.

- Σύρε λοιπόν εις τον Άδην, άπιστε!

- Μνήσθητί μου, Κύριε!

Καί μετ' ολίγα λεπτά, ο νέος ήσπαιρε κρεμάμενος εις την αγχόνην…

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης