Τα ‘’καλά’’ παιδιά της Εκκλησίας και τα ‘’δήθεν εκτός της Εκκλησίας’’

Υπάρχουν πολύ καλά παιδιά τα οποία Εκκλησιάζονται, κοινωνάνε και όλα τα σχετικά κι όμως, στις παρέες τους κατακρίνουν, λογομαχούν συχνά, συκοφαντούν, μιλάνε για όλους και για όλα χωρίς να μείνει τίποτα ασχολίαστο και λόγω της όντως Εκκλησιαστικής ζωής που ζούνε, αισθάνονται και καλά ψυχολογικά.  Εντάξει σου λέει ο άλλος άνθρωπος είμαι, έχω πάθη κι εγώ. Φυσικά το ότι κάνουν Εκκλησιαστική ζωή δεν σημαίνει ότι είναι Άγιοι, ωστόσο θα περιμέναμε καλύτερη συμπεριφορά, ίσως περισσότερο Χριστιανική.

Υπάρχουν κάτι παιδιά από την άλλη, τα οποία δεν έχουν και τόσο καλή σχέση με την Εκκλησία, εννοώ πως δεν συμμετέχουν συχνά στην Θεία Λειτουργία αλλά ούτε και εξομολογούνται. Είναι τα παιδιά τα οποία θα τα δεις έξω με μηχανάκια, αυτά που βγαίνουν έξω το βράδυ και ξενυχτάνε, αυτά τα οποία περνάν απαρατήρητα, αυτά που γενικά λέμε ότι είναι άσωτα παιδιά. Δεν μιλάνε πολύ συχνά, ούτε κατακρίνουν επίσης. Δεν συκοφαντούν και δύσκολα θα κακολογήσουν άνθρωπο. Ενδιαφέρονται για τον συνάνθρωπο και μάλλον λόγω του ότι δεν εξομολογούνται, αισθάνονται την αμαρτία επάνω τους βαρύτερη.

Τους βγαίνει μια ταπείνωση η οποία φαίνεται στα μάτια τους όταν μου λένε, - εσείς κάτι κάνετε προσπαθείτε, πάτε στην Εκκλησία. Εμείς τίποτα δεν κάνουμε, είμαστε απευθείας για κόλαση.

Είναι οι στιγμές που λέω ότι τελικά ο Θεός δεν αφήνει κανέναν. Είναι οι στιγμές που σκέφτομαι πόσο ‘’ζηλεύω’’ αυτόν τον αμαρτωλό με την τόσο όμως ταπεινή καρδιά και σκέψη. Στιγμές στις οποίες λέω πόσο βαθιά μέσα στην Εκκλησία είναι, κι όμως δεν το καταλαβαίνει.

 Τις πιο πολλές φορές έτσι λειτουργεί ο Θεός. Δεν φανερώνει τις αρετές στους ανθρώπους ώστε να μην υπερηφανεύονται. Φυσικά οι άλλοι, αυτοί δηλαδή που έχουν καλή προαίρεση θα τα καταλάβουν όλα. Την ειλικρίνεια, τον αυθορμητισμό, την ταπείνωση, την αίσθηση αμαρτολότητας, την βαθιά πίστη στον Θεό παρά την προσωρινή αποστασία. Σε αυτούς που έχουν κακή προαίρεση θα τους μείνει μόνο ότι δεν πηγαίνουν στην Εκκλησία.

Εξηγώ πολλές φορές σε αυτούς τους ανθρώπους ότι αυτοί που φαινομενικά φαίνονται ‘’της Εκκλησίας’’ και επίσης φαινομενικά τυχαίνει να έχουν και καλό όνομα στην κοινωνία δεν είναι απαραίτητα και σεσωσμένοι. Ούτε απαραίτητα είναι άνθρωποι του Θεού. Στα πρώτα χρόνια οι Φαρισαίοι ήταν οι σωστοί και οι ενάρετοι κι όμως ήταν πολύ μακριά από τον Θεό. Όλοι τους πήγαν στην κόλαση. Αντίθετα πολλοί από τους ‘’αμαρτωλούς Εθνικούς’’, μετανόησαν και πήγαν στον Παράδεισο.

Όλοι εμείς οι δήθεν Θρησκευόμενοι που τα ξέρουμε όλα, κατηγορούμε πολύ συχνά άτομα. Ενώ στην κυριολεξία ίσως και να αξίζουν περισσότερο από εμάς στα μάτια του Θεού.

Κυρία της Εκκλησίας 85 ετών μου είπε πρόσφατα, θα πάω να εξομολογηθώ αν και εντάξει δεν έχω και τίποτα να πω, ωστόσο επειδή πρέπει θα πάω.

Αν την δεις θα πεις ότι όντως είναι άνθρωπος της Εκκλησίας, κάθε Κυριακή Εκκλησιάζεται. Ήθελα να της πω πόσο μακριά είναι, αλλά μετά σκέφτηκα ότι σε αυτήν την αναμάρτητη γυναίκα , εγώ δεν μπορώ να  πω τίποτα.

Κάποια άλλη κυρία 75 χρονών αυτή, επίσης πολύ της Εκκλησίας και πολύ τυπική σε όλες τις Θρησκευτικές υποχρεώσεις, μάλωσε με την γειτόνισσα και την έστελνε επανειλημμένως  στον έξω από εδώ. Επειδή δεν της έφτασε αυτό, μετά γύριζε σε όλη την γειτονιά και έβαζε λόγια στους γείτονες.  ( Ευτυχώς επειδή η γειτονιά την πήρε χαμπάρι, δεν της έδωσε κανείς σημασία). Μετά είπε ότι ξέρει ότι δεν έπρεπε, αλλά έτσι είναι η ζωή. Ζήτησε και από την Παναγίτσα να την συγχωρέσει.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι της Εκκλησίας, μόνο της Εκκλησίας δεν είναι. Όλοι εκείνοι που δήθεν δεν είναι, αυτοί είναι οι άνθρωποι της Εκκλησίας.

Έχω την αίσθηση ότι ο Θεός δουλεύει με αυτόν τον τρόπο. Τους μεν φαινομενικά ενάρετους τους αφήνει μέχρι να ξεφτιλιστούν εντελώς, ώστε να μην μπορούν μετά να πουν ότι άδικα τους καταδίκασε. Τους αφήνει να φουσκώσουν από υπερηφάνεια, κατάκριση και υποκρισία ώσπου θα έρθει η ώρα που θα σκάσουν από μόνοι τους.

Τους δε φαινομενικά αμαρτωλούς τους αφήνει να αμαρτάνουν μέχρι να έρθει η ώρα που θα μετανοήσουν, αλλά αυτοί όταν μετανοήσουν θα το εννοούν πραγματικά. Θα είναι πολύ μεγάλη η μετάνοια που μετά θέλοντας και μη θα μπουν στον Παράδεισο.

Να ξαναθυμίσω λόγια Πατέρων. Γέμισε ο Παράδεισος από αμαρτωλούς μετανοημένους και αντίστοιχα η κόλαση από Δίκαιους με υπερηφάνεια και υποκρισία.

Το καλύτερο από όλα θα ήταν να μπορούσες να συνδυάσεις την ταπείνωση του αμαρτωλού και τις σωστές επιλογές ενός συνειδητά Θρησκευόμενου.

Σταμάτα να ασχολείσαι με τις αμαρτίες του άλλου και δες τις δικές σου αμαρτίες.  Άσε τους άλλους να κάνουν τον αγώνα τους με τον τρόπο τους και εσύ κοίτα τον δικό σου αγώνα. Αν θες να τους βοηθήσεις να το κάνεις από αγάπη και με διάκριση και όχι σαν να τους ελέγχεις . Ότι έχεις να πεις πες το μπροστά τους και όχι όταν δεν είναι παρόντες. Ο καλύτερος τρόπος κατήχησης είναι ο τρόπος της ζωής σου. Αν εσένα ο διπλανός σου δεν πάει καλά, τότε ψάξε μέσα σου γιατί μπορεί κάτι να μην κάνεις καλά εσύ. Ίσως να μην είσαι παράδειγμα προς μίμηση, ίσως δεν εκπέμπεις Χριστό, άσχετα εάν αυτό νομίζεις.

Ο κόσμος έχει κουραστεί από λόγια και από υποδείξεις. Πράξεις θέλει για να αλλάξει. Ελεημοσύνη, συμπαράσταση, βοήθεια, ενδιαφέρον, έμπρακτη αγάπη. Εάν είσαι ο σύγχρονος Χριστιανός των τύπων, ο Χριστιανός που είναι καλός άνθρωπος, δεν πειράζει κανέναν αλλά δεν βοηθάει και κανέναν, τότε μην λες καλύτερα ότι είσαι Χριστιανός, τον εαυτό σου κοροϊδεύεις. Όσο και εάν θες να το κρύψεις, δεν γίνεται. Η θα έχεις μέσα σου Χριστό ή δεν θα έχεις. 

Μην ξεχνάς, αν θες να δεις τον κόσμο να αλλάζει, ξεκίνα από τον εαυτό σου. Αποτελείς κι εσύ μέρος αυτής της αποπροσανατολισμένης κοινωνίας. Όλοι θέλουν να βλέπουν τον διπλανό τους και τον κόσμο να αλλάζει, κανείς όμως τον εαυτό του.

Τον εαυτό σου τον φυλάς σαν κόρη οφθαλμού. Μέσα στα πάθη σου που είναι τόσο ωραία, μέσα στον ατομικισμό σου, μέσα στο συμφέρον σου, στην καλή σου υπόληψη, στην τέλεια υποκρισία σου, στην υπερβολική σου υπερηφάνεια, στην μεγάλη σου πονηριά, όλα μέσα και γύρω από τον εαυτό σου.

Ξεκίνα δουλειά με την ψυχή σου, όχι εγωιστικά όμως. 

Ασχολήσου με τον εαυτό σου αλλά με τον σωστό τρόπο.

Βάλε τον Χριστό στην ζωή σου!

Άλλαξε την ζωή σου, και θα φτιάξει όλος ο κόσμος σου!