Τις περισσότερες φορές η μοναξιά μας είναι ο καρπός των επιλογών μας

Τις περισσότερες φορές ζώντας μέσα στην μοναξιά και την απόρριψη, στην ερήμωση και στην λησμονιά της ανθρώπινης παρουσίας, στρέφουμε την οργή μας σε εκείνους που μας εγκατέλειψαν. Στην αδιαφορία της κοινωνίας. Στην αναλγησία και την σκληροκαρδία των ανθρώπων. Αυτή είναι η εύκολη λύση. Να επιλέγουμε την αναζήτηση ευθυνών έξω από εμάς. Στους άλλους. Άλλωστε πάντα φταίνε οι άλλοι. Η κακή κοινωνία. Οι εποχές και οι άνθρωποι που άλλαξαν.

Άλλοτε φοράμε το κουστούμι του θύματος, και ανεβαίνοντας στο σανίδι της ψυχής, υποδυόμαστε τον ρόλο του μεγάλου αδικημένου. Εκείνου που πάντα αδικείται. Που αγαπάει αλλά δεν αγαπιέται. Που προσφέρει ανιδιοτελώς ενώ πάντες τον εκμεταλλεύονται. Που σταυρώνεται για τους άλλους την στιγμή όπου άπαντες του προσφέρουν χολή και όξος. Και το παιγνίδι του ψυχισμού μας δεν έχει τέλος. Γιατί όλα αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα άρρωστο παιχνιδάκι, ενός μωρού που δεν θήλασε σε στήθη αγάπης, όταν έπρεπε και όσο έπρεπε.

Ωστόσο όποια κι αν είναι η αιτία που ο ψυχισμός μας υποδύεται ρόλους επαιτώντας με άρρωστο τρόπο μια ματιά, πρέπει κάποια στιγμή να ωριμάσουμε. Να σιωπήσουμε την εγωπαθή φλυαρία. Τα υπαρξιακά μοιρολόγια. Την θυματολογία και την αναζήτηση ή κατασκευή «βαρβάρων», και να ομολογήσουμε στο εαυτό μας την αλήθεια.

Ναι φταίω και εγώ για την μοναξιά μου. Πολλές φορές μπορεί να φταίω μονάχα εγώ. Γιατί απομάκρυνα από κοντά μου όλους εκείνους που με είχαν πλησιάσει. Δεν άφησα να έρθουν κάποιοι άλλοι και εκείνοι που το θέλησαν τους εκδίωξα με τον τρόπο μου.

Δεν φτάνει να λέμε ότι θέλουμε να μας αγαπάνε. Πρέπει να το αντέχουμε. Γιατί η αγάπη είναι ζωή. Και η ζωή είναι η μέγιστη τέχνη που δυστυχώς δεν την γνωρίζουμε όλοι επιτυχώς.
Δεν φτάνει να λέμε ότι δεν μας αρέσει η μοναξιά, πρέπει ώριμα να βαστάζουμε την παρουσία του άλλου.
Δεν αρκεί να διακηρύσσουμε την επιθυμία μας να υπάρχει ο άλλος στην ζωή μας. Πρέπει να του κάνουμε χώρο για να υπάρξει. Να τον συγχωρήσουμε μέσα μας. Να του δώσουμε το χώρο του.
Τις περισσότερες φορές η μοναξιά μας είναι ο καρπός των επιλογών μας. Των ιδιορρυθμιών μας, των παραξενιών μας, των εγωισμών μας, των αδεξιοτήτων μας, γενικότερα της αστοχίας μας να υπάρξουμε ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Ο παραλυτικός του ευαγγελίου που 38 χρόνια δεν είχε άνθρωπο να τον βοηθήσει ώστε να μπει στα νερά της κολυμβήθρας του Σιλωάμ και να θεραπευτεί, αντιμετωπίζεται από τον Χριστό ως ο μόνος υπεύθυνος της κατάστασης του. Γι αυτό και στο τέλος όταν εκείνος πλέον φεύγει θεραπευμένος ο Ιησούς του θυμίζει με νόημα «πρόσεχε, γιατί αν ξανακάνεις τα ίδια λάθη (αν ζήσεις με τον ίδιο τρόπο ζωής) θα πάθεις χειρότερα».

Για τον Χριστό η σωματική ασθένεια και η κοινωνική περιθωριοποίηση του παραλυτικού, δεν οφείλεται στην κακία των ανθρώπων και την αδιαφορία της κοινωνίας. Αυτό είναι το εύκολο και αξόδευτο συμπέρασμα. Ο Χριστός βλέποντας πίσω από το προφανές αναγνωρίζει τις προσωπικές ευθύνες, το λανθασμένο τρόπο ζωής του παραλυτικού ως την μόνη κυρίαρχη αιτία της οδυνηρής πραγματικότητας του.

Είναι ο τρόπος ζωής μας που επιφέρει την οδύνη. Η αν θέλετε καλύτερα την μεγεθύνει, την πολλαπλασιάζει.

Όσο θα αναζητούμε τις ευθύνες τις μοναξιάς μας και της τραγικότητας του βίου μας στους άλλους, στο κακό κόσμο και τους κακούς άδικους ανθρώπους, τόσο το ρήγμα εντός μας θα βαθαίνει. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που στο τέλος θα χαθούμε μέσα στα αχανή σκοτάδια του.

π. Λίβυος

imverias.blogspot.gr
plibyos.blogspot.gr

Τι να ζητήσω από τον Θεό; Συγκλονιστική έκθεση μαθητή του δημοτικού!

Παρακάτω ακολουθεί μια πραγματική έκθεση ενός μαθητή του Δημοτικού. Την έδωσε ή ίδια ή μητέρα του, ανώνυμα φυσικά, για να δείξει και στους άλλους γονείς πώς... απέχουν πολύ από τα παιδιά και πώς χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή ή σχέση μεταξύ τους.

Το θέμα της έκθεσης ήταν: «Τι επιθυμώ πολύ και θα ζητούσα από τον Θεό να μου το δώσει». Η έκθεση του μαθητή είναι απλή, περιεκτική και κυρίως συγκλονιστική!

«Θεε μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεοραση!

Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένεια μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί. Όταν είμαι τηλεόραση, θα έχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί...

Θέλω τ’ αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιός θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νοιώθω ό,τι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε-πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»

Τη δασκάλα πού την διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει. Ο σύζυγος της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «τι συμβαίνει;» Αυτή απάντησε: «Διάβασε αύτη την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου». Ο σύζυγος αφού τη διάβασε είπε: «Θεέ μου, το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!» Τότε η δασκάλα τον κοίταξε και είπε:

«Αυτή ή έκθεση είναι του γιου μας!..».

Περιοδικό «Η Δράσις μας»

Διδακτικό περιστατικό Αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου: Όταν ένα παιδί βλασφημεί..

Πέτρος: Επειδή, άγιε δέσποτα, το ανθρώπινο γένος έχει υποδουλωθεί σε πολλά και αμέτρητα πάθη, υποθέτω ότι στο μεγαλύτερο μέρος της η επουράνια Ιερουσαλήμ θα γεμίσει από νήπια.
Γρηγόριος: Δεν αμφιβάλλουμε ότι όλα τα βαφτισμένα νήπια, τα οποία πεθαίνουν σε ηλικία που ακόμη δεν μιλούν, πηγαίνουν στη βασιλεία των ουρανών. Δεν πρέπει όμως να πιστέψουμε το ίδιο και για όσα αρχίζουν να μιλούν· γιατί σε πολλά τέτοια νήπια η θύρα της ουράνιας βασιλείας κλείνεται και εξαιτίας των γονιών τους, αν τα ανατρέφουν με κακό τρόπο.
Κάποιος από την πόλη μας, γνωστός σε όλους, πριν από τρία χρόνια είχε έναν γιο, πέντε χρόνων νομίζω. Του είχε μεγάλη αδυναμία και τον ανέτρεφε χωρίς αυστηρότητα· έτσι το παιδί αυτό πήρε τη συνήθεια, όποτε ήθελε κάτι, να βλαστημά -και μόνο που το αναφέρω είναι επικίνδυνο- τη μεγαλοσύνη του Θεού. Αυτό λοιπόν το παιδί χτυπήθηκε από το θανατικό που έγινε πριν από τρία χρόνια στην πόλη μας και κόντευε να πεθάνει. Καθώς το κρατούσε ο πατέρας του στην αγκαλιά, όπως αναφέρουν όσοι ήταν εκεί παρόντες, το παιδί είδε να έρχονται σε αυτό τα πονηρά πνεύματα και άρχισε να φωνάζει, τρέμοντας και κλείνοντας τα μάτια: «Προστάτεψέ με, πατέρα, προστάτεψέ με». Και με τις φωνές αυτές γύρισε το πρόσωπο στο στήθος του πατέρα, θέλοντας να κρυφτεί.
Βλέποντάς το ο πατέρας να τρέμει, το ρώτησε τι βλέπει, και το παιδί αποκρίθηκε: «Μαύροι άνθρωποι ήρθαν και θέλουν να με πάρουν». Και λέγοντας αυτά, αμέσως βλαστήμησε το όνομα του μεγάλου Θεού και στη συνέχεια ξεψύχησε. Θέλοντας δηλαδή ο παντοδύναμος Θεός να δείξει για ποιο αμάρτημα το παιδί παραδόθηκε σε τέτοιους δεσμοφύλακες, το οποίο, όσο ζούσε, ο πατέρας του δεν θέλησε να το εμποδίσει, παραχώρησε να το επαναλάβει όταν πέθαινε. Και το παιδί αυτό ο Θεός, που με την ευσπλαχνία του το ανεχόταν να ζει βλαστημώντας, παραχώρησε με δίκαιη κρίση να βλαστημήσει και όταν πέθαινε, για να καταλάβει τη δική του αμαρτία ο πατέρας, ο οποίος, αδιαφορώντας για την ψυχή του μικρού του γιου, ανέθρεψε για τη γέεννα της φωτιάς έναν αμαρτωλό όχι μικρό, αλλά μεγάλο.
  
Από το Γεροντικό  
Έλεγαν οι γέροντες: «Παιδαγωγήστε τα παιδιά, αδελφοί, για να μη σας παιδέψουν αυτά».

Διδαχή του Γέροντος Βαρλαάμ στον Ιωάσαφ

Σε κάποια πόλη οι πολίτες είχαν έθιμο να επιλέγουν για βασιλιά τους έναν άγνωστο που δεν ήξερε τους νόμους και τα έθιμά τους. Αφού τον έστεφαν βασιλιά, τον έντυναν με πανέμορφα ρούχα, τον έτρεφαν αφειδώς και τον περιέβαλαν με κάθε πολυτέλεια. Ωστόσο μόλις περνούσε ένας χρόνος από τη στέψη του , τον εκθρόνιζαν, του έπαιρναν πίσω τα ρούχα και όλες τις ανέσεις που του έδωσαν και τον οδηγούσαν τελείως γυμνό σε κάποιο απομακρυσμένο νησί, όπου μπορούσε να πεθάνει από τις κακουχίες και τη δυστυχία. Ύστερα, οι πολίτες αυτής της πόλεως διάλεγαν άλλον ξένο για βασιλιά τους, μόνο για ένα χρόνο πάλι, κατόπιν διάλεγαν έναν τρίτο ξένο, ύστερα έναν τέταρτο, πέμπτο, έκτο κ.ο.κ.
Κάποτε συνέβη να επιλέξουν έναν πολύ σοφό και προσεκτικό άνθρωπο για βασιλιά τους.
Αυτός πληροφορήθηκε από τους υπηρέτες του το τι είχε συμβεί στους προηγούμενους βασιλείς , μετά την ετήσια θητεία τους. Έτσι, λοιπόν, στη διάρκεια της δικής του θητείας συγκέντρωνε επιμελώς προμήθειες τροφίμων  και αγαθών και τα έστελνε καθημερινά σ’ εκείνο το νησί. Όταν συμπληρώθηκε ο χρόνος του και ήρθαν και του πήραν όλα όσα είχε, αγαθά και ρούχα, οδηγώντας τον ύστερα στο νησί της εξορίας, εκείνος βρέθηκε με τεράστια αποθέματα φαγητών, πολύτιμων λίθων, ασημιού και χρυσού, κι έτσι συνέχισε να ζει εκεί ακόμη καλύτερα απ’ ό,τι είχε ζήσει στην πόλη!
Η ερμηνεία αυτής της ιστορίας;  Η πόλη αντιπροσωπεύει τον κόσμο, οι πολίτες τα πονηρά πνεύματα και οι βασιλείς είναι οι άνθρωποι, άφρονες ή σοφοί. Οι άφρονες σκέπτονται μόνο τις απολαύσεις της παρούσας ζωής, σαν να ήταν αιώνιες˙ στο τέλος έρχεται ο θάνατος κα τους στερεί όλες τις απολαύσεις και τότε, απογυμνωμένοι από κάθε αγαθό, πηγαίνουν στην κόλαση. Απεναντίας , οι σοφοί επιτελούν πολλά καλά έργα και στέλνουν τα καλά έργα τους να προπορεύονται στον άλλο κόσμο. Στην κοίμησή τους, οι σοφοί βασιλείς – οι αγαθοί άνθρωποι- αναχωρούν για εκείνο τον κόσμο, όπου τους περιμένουν συσσωρευμένοι θησαυροί και όπου βασιλεύουν με ακόμη μεγαλύτερη δόξα και ομορφιά απ’ ό,τι βασίλευαν εδώ στη γη!

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Πνευματικό ημερολόγιο
Ο Πρόλογος της Αχρίδος
Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.
Νοέμβριος»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Ο Δεκάλογος των συζύγων

1. Μην κάνετε το δάσκαλο στο/στη σύντροφό σας. Ο καλύτερος τρόπος να τον διδάξετε είναι να τον αγαπάτε.
2. Ο γάμος είναι μια διαρκής, αλλά ωραία περιπέτεια, που βοηθάει να ανακαλύπτουμε τον αληθινό εαυτό μας, τον ψυχικό κόσμο του συντρόφου μας
και να γνωρίσουμε τον Θεό.

3. Το σύντροφο μας τον αποδεχόμαστε όπως είναι, με τις αδυναμίες και τις ιδιοτροπίες του, και όχι όπως εμείς θα θέλαμε να είναι. Η οικογένεια είναι παλαίστρα και γυμναστήριο.
4. Προσπαθείτε να καταλάβετε το/τη σύζυγό σας. Μην λησμονείτε ότι ο άντρας σκέφτεται περισσότερο με τη στεγνή λογική, ενώ η γυναίκα με την καρδιά.
5. Μην προσπαθείτε να επιβάλετε τη γνώμη σας και να διορθώσετε το/τη σύντροφό σας. Φροντίστε καλύτερα να διορθώσετε τον εαυτό σας.
6. Με την πίστη, την υπομονή και την αγάπη αντιμετωπίζονται νικηφόρα όλες οι δυσκολίες της ζωής.
7. Ο μεγαλύτερος εχθρός της συζυγικής ζωής είναι ο εγωισμός. Δε μας σώζει η επίθεση κατά του συντρόφου μας, αλλά η επίθεση κατά του εγώ μας.
8. Το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας είναι να αγαπάει ο πατέρας τη μητέρα τους και η μητέρα τον πατέρα τους.
9. Το μυστικό της οικογενειακής γαλήνης είναι να μπορεί κανείς να συγχωρεί.
10. Ο γάμος είναι «Μυστήριο μέγα», που αρχίζει μέσα στην Εκκλησία και ανανεώνεται με η Θεία Λειτουργία και τα Μυστήρια Της.

Νέοι Μητροπολίτες

Νέος Μητροπολίτης Ιωαννίνων ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Μάξιμος (Παπαγιάννης).

Νέοι Μητροπολίτες Ελλασώνος και Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων οι Πανοσιολογιώτατοι Αρχιμανδρίτες Χαρίτων (Τούμπας) και Τιμόθεος (Άνθης).

Για την εκδρομή

Σήμερα στις 3.00 τα ξημερώματα θα αναχωρήσει το λεωφορείο έξω απο την Εκκλησία του χωριού.

Ἀπόδειξέ μου τήν ὓπαρξη Θεοῦ

Μοῦ τό εἶπε ἀπόφοιτος τῆς νομικῆς στήν Ἀθήνα, μέ ὓφος χιλίων Μεγ­αλέ­ξαν­δρων, νι­κη­τῶν εἰ­­σερχομένων θριαμβευτικά στήν πρωτεύουσα τῆς Περσίας.

- Ἡ παρουσία του δηλώνεται παντοῦ. Ὅσα γίνονται φανερώνουν την ὕπαρξη μιᾶς γνώσεως πάν­σοφης καί γι΄αὐτό καί παντοδύναμης, πού αύτή τά κάνει ὅλα. Με ἄγνοια ἤ  από μόνο του τίποτα δέν μπορεῖ νά γίνει Ὅλα μέ κάποια γνώση γίνονται, και αὐτή την γνώση την ἐννοοῦμε με τον ὅρο Θεός. Ἀπόδειξέ μου ἐσύ τήν ἀνυπαρξία της.

- Οὒτε ἐγώ μπορῶ ν' ἀποδείξω τήν ἀνυπαρξία της, οὒτ' ἐσύ τήν ὓπαρξή της, ἀπάντησε.

Όσο και αν το δηλώσεις άνθρωπος του Θεού, δεν θα γίνεις, εάν η χαρά και η ειρήνη δεν κατακλείσουν την ύπαρξη σου

Άνθρωπος του Θεού δεν δηλώνεις αλλά φαίνεσαι. Έχουμε κουραστεί από τους δήθεν. Από αυτούς που αυτοπροβάλλονται έστω και «ταπεινώ τω τρόπω». Αυτούς που πίσω από το χαμόγελο κρύβουν ακονισμένα για κατάκριση και «ιερές» μάχες δόντια.

Όλους αυτούς που χρησιμοποιούν την εκκλησία για να διαμορφώσουν ένα προφίλ πνευματικότητας ώστε να εξασφαλίσουν την αίσθηση δύναμης που δεν βρήκαν στο κόσμο.

Στην εκκλησία δεν σώζεται ο ισχυρός, ο τέλειος, ο καπάτσος, ο καταφερτζής, εκείνος που τα κατάφερε, που νίκησε, που εξυψώθηκε, αλλά εκείνος που ταπεινώθηκε, που πόνεσε, που δυσκολεύτηκε, που ταλαιπωρήθηκε, λαβώθηκε και στην αγάπη αναστήθηκε.

Πρέπει να κάνεις σωστά το Σταυρό σου...

Όταν γινόταν συζήτηση με τον π. Γαβριήλ για το σημείο του σταυρού, εκείνος εξηγούσε:
- Πρέπει να κάνεις σωστά το σταυρό σου. Όταν δεν τον κάνεις σωστά, τα πονηρά πνεύματα όχι μόνο δεν φεύγουν αλλά γελάνε. Και η Παναγία θυμώνει.

Όταν κάνεις το σημείο του σταυρού, πρέπει να βάλεις το δεξί χέρι πρώτα στο μέτωπο, μετά στον αφαλό, ύστερα στον δεξιό ώμο και έπειτα στον αριστερό.
Εκείνος που βάζει το χέρι του όχι πάνω στον αφαλό αλλά στην καρδιά, βγάζει ανάποδο σταυρό. Ούτε στον αέρα κάνει να σταυρώνεσαι. Το χέρι πρέπει οπωσδήποτε να αγγίζει το σώμα. Κι όταν σταυρώνεσαι, πρέπει να προσεύχεσαι. Αλλιώτικα, έτσι σταυρώνονται κι οι ηθοποιοί.
- Πρέπει να σταυρώνεις τα πάντα, εκτός από τα Άγια Δισκοπότηρα της Θείας Μετάληψης. Αν κάτι είναι πεταμένο στο δρόμο, ενδέχεται να είναι εκ του πονηρού. Αν δεις ότι κάποιος άλλος το σταύρωσε, τότε δεν χρειάζεται να το κάνεις κι εσύ. Αν δεν θέλεις να προκαλέσεις σύγχυση σ' όσους σε βλέπουν αλλά δεν σε κατανοούν, τότε μπορείς να σχηματίσεις το σημείο του σταυρού με τα μάτια σου.
Μια μέρα κάποιος έδωσε ένα μήλο σε έναν πιστό κι εκείνος αμέσως το έφαγε. Κι ο Γέροντας τον μάλωσε:
- Πόσο εύκολο είναι να σε καταστρέψουν! Κι Άγγελος να σου το έδινε, έπρεπε πρώτα να το σταυρώσεις.
Ρώτησα κάποτε τον Γέροντα:
- Όταν χασμουριόμαστε, τι συμβαίνει; Τι μεταδίδεται;
- Όταν χασμουριέσαι, είναι καλό. Όμως πρέπει να σταυρώσεις το στόμα σου. Το τι ακριβώς συμβαίνει και τι μεταδίδεται δεν έχω δικαίωμα να σου αποκαλύψω. Δεν κάνει. Είναι μυστήριο.
Αγίου Γαβριήλ

Ὁσία Σοφία, ἡ ἀσκήτισσα τῆς Παναγίας

Η Σοφία γεννήθηκε το 1883 μ. Χ. σε κάποιο χωριό της Τρίπολης του νομού Τραπεζούντας του Πόντου. Το 1907 μ .Χ,. σε ηλικία 24 χρονών παντρεύτηκε τον Ιορδάνη Χοτοκουρίδου και μετά από τρία χρόνια γέννησε ένα παιδί. Μετά από δύο όμως χρόνια έμεινε ολομόναχη, αφού το παιδί της πέθανε και τον άντρα της πήραν οι Τούρκοι για το στρατό και ακολούθως χάθηκαν τα ίχνη του στον Α΄ παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε έφυγε από το χωριό της για κάπου παραθαλάσσια όπου έμεινε μέχρι το 1916 μ. Χ. οπόταν και χάθηκαν τα ίχνη της. Μετά τρία χρόνια λίγοι εναπομείναντες συγγενείς της την εντόπισαν σε μια εκκλησία ντυμένη με ράσα στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης.

Ποτέ δεν θα πρέπει να λες ότι σε έχει ξεχάσει ή σε έχει εγκαταλείψει ο Θεός...

Ένας ορειβάτης θέλησε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε, λοιπόν, την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος. Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα. Όλα ήταν μαύρα. Μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα. Ο ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά. Συνέχισε να πέφτει… και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του. Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά. Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα. Μόνο το σκοινί τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε: «Θεέ μου, βοήθησε με!»

Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε:
- Τί θέλεις να κάνω;
- Σώσε με, Θεέ μου!
- Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε σώσω;
- Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς!
- Τότε κόψε, το σκοινί που είναι δεμένο στη μέση σου…».

Για την εκδρομή..

Να μην ξεχαστεί κανείς.Την Κυριακή το βράδυ προς Δευτέρα στις 3.00 τα ξημερώματα θα αναχωρήσει το λεωφορείο έξω απο την Εκκλησία του χωριού.

Σεντόνι, προσωπικά αντικείμενα για τις 2 ημέρες καθώς και φούστα υποχρωτικά για τις γυναίκες κατά την επίσκεψη στα μοναστήρια.

ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΧΟΡΕΨΑΝ “ΤΟ ΧΟΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ” ΣΕ ΝΑΟ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Στην Καθολική Εκκλησία του Αγίου Πέτρου στο Osnabrück (στην Κάτω Σαξωνία)  της Γερμανίας στις 30 Απριλίου πραγματοποιήθηκε ένα  χορογραφικό θέαμα λείαν σκανδαλώδες.Ημίγυμνοι χορευτές και χορεύτριες επιδίδονταν σε χορευτικές φιγούρες γύρω από την αγία Τράπεζα.

 Ο τίτλος της χορογραφίας ήταν  Corpo d’Anima (το σώμα της ψυχής).Η παράσταση δόθηκε με τις ευλογίες του Franz Josef Bode επισκόπου τou Osnabrück o oποίος μετά το πέρας της εκδήλωσης εκφώνησε και κήρυγμα.Πιστοί αλλά και φιλότεχνοι παρακολούθησαν την εκδήλωση και η εκκλησία ήταν κατάμεστη.Υπήρχαν σκηνές που τα ημίγυμνα κορμιά έπεφταν κυριολεκτικά πάνω στην αγία Τράπεζα. Το όλο project προφανώς εντάσεται στην αλλαγή χρήσης ναών ή στην αντίληψη που θέλει τις εκκλησίες πολυχώρους πολλαπλών χρήσεων.Το os 1tv πήρε συνέντευξη τόσο από τον επίσκοπο όσο και από τους καλλιτέχνες ενώ πρόβαλε σχετικό εκτενές ρεπορτάζ. ( Os1tv ,L observatoire de la christianophobie)

Δείτε βίντεο σε...Σχετικό άρθρο στο Πενταπόσταγμα

Ο άγιος ζητά από μόνος του αλλαγή αμφίων !

Το ιερό λείψανο του οσίου Ιωάννου του Ρώσου μεταφέρθηκε στο Νέο Προκόπι της Ευβοίας τον Οκτώβριο του 1924, από τους Πρόσφυγες, . Εκεί εγκαταστάθηκαν οι Έλληνες που ήλθαν από το Προκόπι της Μικράς Ασίας. Το 1930 άρχισε να κτίζεται εκεί ο περικαλλής ναός, προς τιμήν του Αγίου, ο οποίος ολοκληρώθηκε μετά από πολλούς κόπους των πιστών το 1951. Τότε μεταφέρθηκε ο Άγιος στο νέο Ναό, όπου και εκεί βρίσκεται μέχρι σήμερα. Είναι ένα από τα μεγάλα προσκυνήματα της πατρίδος μας. Οι πιστοί καταφθάνουν από όλα τα μέρη του κόσμου, προσκυνούν τον Άγιο , επικαλούνται την βοήθεια του και τον ευχαριστούν για τα τόσα θαύματα που επιτελεί .
Κατά την διάρκεια της ζωής του.
Κάποια περίοδο πού ο αγάς – σαν ευσεβής Μουσουλμάνος – είχε φύγει σε ιερή αποδημία – προσκύνημα στη Μέκκα, ή γυναίκα του θέλησε νά καλέ­σει σε φαγητό φίλους και γνωστούς γιά νά ευχηθούν γιά τόν ασφαλή γυρισμό και τήν καλή υγεία του αγά της. Καθώς έφερνε ή κυρία στους συνδαιτυμόνες τό γνωστό φαγητό τής Ανατολής, τό πιλάφι, στράφηκε προς τόν Ιωάννη και του είπε: «Πόση χαρά θα ένιωθε, Γιοβάν, σήμερα ο αφέντης σου, αν γευό­ταν από αυτό τό αγαπημένο του φα­γητό». Ό Ιωάννης με απλότητα ζήτησε ένα πιάτο με πιλάφι. Και με τη δύνα­μη τής αδιάκριτου πίστεως και θερμής προσευχής του τό πιάτο θαυματουρ­γικά απεστάλη στο αφεντικό του! Οι παριστάμενοι δεν πίστεψαν. Γέλασαν… Όταν όμως μετά από καιρό επέστρε­ψε ο αγάς και έφερε πίσω τό πιάτο ά­δειο με τό οικόσημο τής μωαμεθανικής του οικογενείας, τότε πείστηκαν όλοι γιά τη δύναμη τής πίστεως του άκα­κου και φιλάγαθου και φιλάνθρωπου αυτού δούλου.
    Ύστερα και από τό γεγονός αυτό, τό ζεύγος των κυρίων πίεζε περισσότερο τόν Ιωάννη νά μην κατοικεί πια στον ανθυγιεινό στάβλο και του παραχώρη­σαν δωμάτιο γιά νά ζει με αξιοπρέπεια. Αυτός όμως και πάλι – όπως και τήν πρώτη φορά – ευγενικά και σταθερά αρνήθηκε. Προτίμησε νά ζει ως ταπει­νός δούλος Ιησού Χριστού στο «ησυ­χαστήριο» πού τόσα χρόνια είχε αγα­πήσει μένοντας πιστός στα θελήματα του αγά του και στη διακονία και τις περιποιήσεις των άκακων και άλογων ζώων.

Ο θυμός είναι ασχημοσύνη της ψυχής

Στην αρχή του δρόμου για να νικήσεις το θυμό, σωπαίνουν τα χείλη σου ενώ η καρδιά σου είναι ταραγμένη. Στα μισά του δρόμου, σωπαίνουν οι σκέψεις ενώ η ψυχή σου έχει ελαφριά ταραχή. Και στο τέρμα έχεις ακύμαντη γαλήνη ενώ φυσούν ακάθαρτοι άνεμοι.

Οργή είναι να μένεις προσκολλημένος σε κάποιο κρυμμένο μίσος, δηλαδή να επιμένεις να θυμάσαι το κακό που σου έκαναν. Οργή είναι να θέλεις να κάνεις κακό σ’ αυτόν που σε πλήγωσε.

Θυμός είναι ευμετάβολη συμπεριφορά και ασχημοσύνη της ψυχής.

Ακρότατο όριο πραότητας: και μπροστά σου ακόμα όταν βρίσκεται αυτός που ερεθίζει, εσύ να έχεις διάθεση γαλήνια και αγαπητική γι΄αυτόν στην καρδιά σου. Αντίστοιχα, ακρότατο όριο θυμού: και μόνος σου όταν είσαι, να τα βάζεις, με λόγια και κινήσεις, με αυτόν που σε στεναχώρησε και να γίνεσαι θηρίο.

Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου

ΔΙΗΜΕΡΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟΝ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΡΩΣΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΟΣΙΟ ΔΑΥΙΔ

Ας πάρουμε μια γεύση από την Μονή του Οσίου Δαύιδ

Καθώς και από την Μονή του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου

Γιατί υποφέρουμε;

Πολλές φορές ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ψάχνουμε νά βροῦμε τήν αἰτία, γιατί ὑποφέρουμε, γιατί ἀποτύχαμε σέ κάτι, γιατί ἔχουμε πρόβλημα μέ τά παιδιά μας, γιατί δέν τά πᾶμε καλά τό ζευγάρι... Ποῦ ψάχνετε νά τά βρεῖτε ὄλα αὐτά, ἔξω ἀπό σᾶς; Ὅλα αὐτά εἶναι μέσα σας. Ἀπό μᾶς βγαίνει καί ἡ εὐλογία καί ἡ κατάρα.

Αὐτό μᾶς λέει ὁ Χριστός στό Εὐαγγέλιό Του. Καί ἡ εὐλογία καί ἡ κατάρα. Γιατί; Γιατί καί ὅταν ὁ ἄλλος ἔλθει μέ κακία ἀπέναντί μου, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ξέρει νά ἀντιμετωπίζει τό κακό, δέν ταλαιπωρεῖται.«"Ἡτοιμάσθην καί οὐκ ἐταράχθην». Γιατί ξέρει ὅτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνας ταλαίπωρος ἄνθρωπος, ἕνας ἄρρωστος ἄνρθωπος, πού περιφέρει τήν ἀσθένειά του.

Γι' αὐτό λοιπον σέ μία ἐποχή, πού εἴμαστε τόσο μπερδεμένοι, πού δέν ξέρουμε ποιοί εἴμαστε, πού δέν ξέρουμε τί θέλουμε, κοντεύουμε νά μπερδέψουμε ποιοί εἶναι οἰ ἄντρες καί ποιές εἶναι οἱ γυναῖκες καί ἔτσι πλέον ταλαιπωρούμεθα. Καί σέ μία ἐποχή πραγματικά, πού ἔχουμε ὑποστεῖ μία βαθύτατη καθίζηση, πρῶτα πνευματική καί ἐξαιτίας αὐτῆς καί ὑλική καθίζηση, πού δέν ξερουμε τί θέλουμε προσπαθοῦμε νά διασκεδάσουμε τήν ἀνία μας, τήν ἀπελπισία μας, μέ κόλπα.

Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου
Περιοδικό «Παρακαταθήκη»

Ένας Άγγελος σε Θεία Λειτουργία

Κάποιος ιερεύς, σε μία αγρυπνία, και ενώ είχε αρχίσει την Προσκομιδή, δυσκολευόταν, τρόπον τινά, με μόνο το φως ενός κεριού να διαβάζει τα ονόματα.

Ξαφνικά, διαπίστωσε ότι το φως του κεριού, πού ήταν παραπλεύρως, όλως περιέργως, έγένετο πιο δυνατό! Και τότε αναρωτήθηκε:

-Πώς είναι δυνατόν; Πώς φέγγει περισσότερο τώρα το κερί;

Κι όπως γύρισε το κεφάλι του, βλέπει να στέκεται μπροστά του στα τρία τέσσερα μέτρα με πολύ σεβασμό και ευλάβεια ένας Άγγελος.

Στην αρχή απολιθώθηκε, μαρμάρωσε στη θέση του και έκανε αρκετή ώρα να συνέλθει. Αλλά ή παρουσία του Αγγέλου, του γλύκανε την ψυχή κατά τέτοιον τρόπον, ώστε ή κατάνυξης μέσα του να αυξηθεί πολύ, να απόκτηση ή ψυχή του πολύ μεγάλη γλυκύτητα, μία, τρόπον τινά, ένωση με την παρουσία του αγίου Αγγέλου. Και παρόντος του αγίου Αγγέλου, τελείωσε την ιερά Πρόθεσι, είπε το «Ευλογημένη ή βασιλεία…» και άρχισε τη Θεία Λειτουργία.

Ο Άγγελος ήταν πάντοτε παρών, μέχρι πού τελείωσε και την Κατάλυση.

Ο ιερεύς δεν μπορούσε να συγκράτηση την συγκίνηση του, την κατάνυξη και το δέος, πού τον είχε καταλάβει μπροστά σ’ αυτήν την παρουσία, διότι ήταν ένα γεγονός, πού του συνέβαινε πρώτη φορά στη ζωή του. Άλλωστε, αυτά τα γεγονότα συμβαίνουν, δεν ξέρω! πιθανόν να κάνω λάθος, μια-δύο φορές στη ζωή ενός ευλαβούς και ταπεινού ιερέως.

Ασφαλώς όμως θα υπάρχουν κι άλλοι άγιοι ευλαβέστατοι και χαριτωμένοι κληρικοί παντός βαθμού, πού έχουν θεϊκές αποκαλύψεις κάπως πιο συχνά! Ό Θεός γνωρίζει…

Ο παππούλης, παρέμεινε στη θέση του. Δεν ξεντύθηκε, κάθισε σε μια καρέκλα μέσα στο ιερό Βήμα και συνεχώς έκλαιγε. Έκλαιγε και δεν μπορούσε να συνέλθη από την κατάνυξη, το δέος και την συντριβή πού ένιωθε.

Έτσι παρέμεινε για ώρα πολλή απολαμβάνοντας με συγκίνηση και ταπείνωση όσα βίωσε στη Θεία Λειτουργία με την παρουσία του άγιου Αγγέλου.

Ό διακριτικός και άγιος Γέροντας του με διαβεβαίωσε για την αλήθεια του γεγονότος.

Από τότε ή πίστης του ιερέως αυτού έγινε βράχος ακλόνητος, αυτός δε με πολύ δέος στην καρδιά λειτουργούσε πλέον τα πανάχραντα Μυστήρια.

Πότε γεννήθηκε ὁ Χριστός

Γιά ἐμᾶς τούς ὀρθόδοξους χριστιανούς δέν ἒχει καμμιά σημασία ἡ χρονολογία πού γεννήθηκε ὁ Χριστός. Αὐτό πού ἒχει σημασία καί ἀξία εἶναι τό γεγονός τῆς γέννησής Του, τό σωτήριο, ὁ λόγος Του, τό ἒργο Του, ἡ δύναμή Του. Ἐπειδή ὃμως ἡ σατανικότητα τῶν ἀντίχρι­στων, πού νομίζοντας ὃτι στό θέμα αὐτό θά βροῦν τήν εὐκαρία νά προκαλέσουν σύγχυση, καί ὃτι προσφέρεται σέ διαβολή μέ ἐπιστη­μονική στήριξη, καί ἒτσι νά διαψεύση τά γραμμένα ἱστορικά γεγονότα καί τήν Ἁγία Γραφή, ἐμεῖς γιά λόγους ἂμυνας πρέπει νά ἀσχοληθοῦμε καί μέ αὐτό τό θέμα.

Είμαστε στα Έσχατα Χρόνια; - Κείμενο στην Ιερά μονή Κουτλουμουσίου στο Άγιον Όρος αναφέρει τι έρχεται

Από το 1053 μ.Χ. γνωστές οι μετά χίλια έτη εξελίξεις!!!

Τι λέει το κείμενο που βρέθηκε στη Μεμβράνη…

Στην «Ε.Ω.» της Πέμπτης 29 Μαΐου 2014 δημοσιεύτηκε κείμενο του πολύ αξιόλογου κ. Γεωργίου Αθ. Μακρή, υπό τον γενικό τίτλο «Ο εκ πενίας Βασιλιάς με μεγάλη αποστολή!!!».

Στο εν λόγω άρθρο του ο συγγραφέας αναφέρεται σε μια υπερπολύτιμη μελέτη, από το έτος 1972, του αειμνήστου αντισυνταγματάρχη ε.α. Κωνσταντίνου Τσαταλού («Τα αναμενόμενα κοσμοϊστορικά γεγονότα», καθώς και σε κείμενο που είχε βρεθεί γραμμένο επί μεμβράνης το 1053 μ.Χ. και αναφερόταν στα δραματικά μελλοντικά γεγονότα…

Το παράξενο αυτό κείμενο, το οποίο βρίσκεται καλά φυλασσόμενο στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, στο Άγιον Όρος, αναφέρει επακριβώς τα εξής:

«α. Μέγας Ευρωπαϊκός πόλεμος.

β. Ήττα της Γερμανίας, καταστροφή Ρωσίας και Αυστρίας.

γ. Ήττα Άγαρ υπό Ελλήνων.

Η Ορθόδοξη «σεξουαλική αγωγή», π. Γεώργιος Μεταλληνός

Επίμονα προβάλλεται σήμερα η ανάγκη για «σεξουαλική αγωγή» των παιδιών μας, στο πλαίσιο μάλιστα της σχολικής τους παιδείας. Όπως σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής μας μάθαμε να ακολουθούμε τυφλά την «πολιτισμένη» Δύση, έτσι και στο θέμα αυτό. Ο φόβος μας είναι πάντα να μην υστερήσουμε απέναντί της. Γι’ αυτό αντιγράφουμε πάντα πρόθυμα τον προβληματισμό και τις μεθόδους της. Επόμενο, λοιπόν, να θεωρούμε απαραίτητο ο «διαφωτισμός» να προχωρήσει και στην προβληματολογία του «γενετησίου ενστίκτου». Βέβαια, το τι διδάσκει η Δύση σχετικά με το ζήτημα αυτό, δεν φαίνεται να θεωρείται πρωταρχικής σημασίας. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Δύση -και μεις μαζί της, αφού είμαστε κομμάτι της- κλυδωνίζεται σε μια λαίλαπα πανσεξουαλισμού. Ο «φροϋδισμός» έχει καταστεί κυρίαρχη ιδεολογία στην εποχή μας. Η προτεραιότητα δίνεται στο σεξουαλικό ένστικτο και στην κτηνώδη ορμή. Το ανθρώπινο σώμα κατήντησε υποτιμημένη αξία και αντικείμενο-όργανο ηδονής. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα διαμορφώνεται το περιεχόμενο της «σεξουαλικής» διαφώτισης του ευρωπαίου ανθρώπου. Έρχεται όμως από τα βάθη των αιώνων η φωνή του ουρανοβάμονα και θεόπτη Απ. Παύλου να μας παρουσιάσει την «σεξουαλική αγωγή», όπως (πρέπει να) διδάσκεται στο Σώμα του Χριστού, στο «σχολείο» της Εκκλησίας. Παραθέτουμε το σχετικό κείμενό του:

Το σώμα, ναός του Αγίου Πνεύματος (Α' Κορ. 6:12-20)

«ΕΙΔΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΘΕΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΤΙΜΙΑ ΔΩΡΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ»

Συχνά στην Θεία Λειτουργία ο παπά – Εφραίμ, έβλεπε την Θεία Χάρη ολοζώντανη, ψηλαφητή, να γεμίζει όλο το εκκλησάκι. Δια τούτο έλεγε εμπειρικά ότι : «Το Πνεύμα το Άγιον δεν οράται, αλλά η Χάρις Του οράται».

Η Χάρις πλημμύριζε τις καρδιές τους στον μικρό ναό και πολλές φορές έβλεπε το Θείο Βρέφος πάνω στο άγιο Δισκάριο και τα δάκρυά του έτρεχαν ποτάμι.

Μια φορά στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, πληροφορήθηκε τί σημαίνει : «Υιός Θεού και συγκληρονόμος Χριστού !» και παράλληλα ένοιωθε τρομερή ζέση πνεύματος.

Πολλές φορές, κατά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, είδε νεκρό σώμα επί της Αγίας Τραπέζης όταν λειτουργούσε, όπως σε Επιτάφιο.

Κάποτε μετά από Θεία Λειτουργία όταν πήγε να κοιμηθεί ο παπά – Εφραίμ, ξαφνικά βλέπει ένα Χερουβείμ. Με ανέκφραστη αγαλλίαση το αγκάλιασε και το φίλησε. Όταν είπε στον Γέροντα (τον μακαριστό Ιωσήφ τον Ησυχαστή) τί του συνέβη, αυτός του είπε ότι ήταν εκδήλωσις της Θείας Χάριτος.

Άλλη φορά είδε τον Τριαδικό Θεό στα Τίμια Δώρα και να πώς Τον περιγράφει : «Είδα όλη την Θεότητα στα Τίμια Δώρα. Την είδα με τα μάτια της ψυχής. Αυτό όμως δεν μπορώ να το περιγράψω. Τον Θεό, βέβαια, δεν μπορεί να Τον ιδεί ο άνθρωπος και να ζήσει, αλλά κάπως, όπως ο Μωυσής που λέγει «τα οπίσθια του Θεού». Ευρέθην την στιγμήν εκείνην εις κατάστασιν αρρήτου μακαριότητος, ειρήνης, αγάπης, θείου έρωτος, δακρύων. Ζωντανός ο Θεός εις το άγιον Δισκοπότηρον ! Πώς να τολμήσεις, λοιπόν, να πλησιάσεις εις τον άγιον Ποτήριον ;»

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ, Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ (1897-1959), εκδ. Ι.Μ.ΑΓ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΡΙΖΟΝΑΣ USA 2008, σσ 177 κ.ε.

tribonio.blogspot.gr

«ΕΙΜΑΙ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ……ΝΑ ΚΗΡΥΞΕΙΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ»

Ένας στρατιώτης στην Ήπειρο, έκαμε τη σκοπιά του στον στρατώνα και περί τα μεσάνυκτα άκουσε βήματα ανθρώπου να τον πλησιάζουν. Υπέθεσε ότι επρόκειτο για έφοδο του αξιωματικού. Φώναξε «άλτ», όμως πάλι τα βήματα ακούγονταν να τον πλησιάζουν. Για δεύτερη φορά – με το όπλο ανά χείρας – φώναξε : «άλτ, τις ει». Δεν έλαβε καμία απάντηση. Τότε, επαναλαμβάνει τη φράση με τη προσθήκη ότι προτίθεται να πυροβολήσει. Μόλις είπε τη λέξη πυροβολώ, του έφυγε το όπλο από τα χέρια έως 50 μέτρα μακριά και είδε ξαφνικά αντί του αξιωματικού, όπως περίμενε, έναν ιερωμένο μέσα σε αστραπόμορφη λάμψη φωτός. Φοβήθηκε πολύ. Του λέγει ο ιερωμένος : «Παιδί μου, μη φοβάσαι, αλλά πες μου ευλογημένε γιατί βλασφημείς τα Θεία ; Τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους ;» «Συγχώρησέ με, άγιε Πάτερ», απάντησε ο στρατιώτης με κατάνυξη και δάκρυα, «από κακή και πολυχρόνια συνήθεια γίνεται». Τότε του λέγει ο άγιος : «Να κηρύξεις σε όλους να μετανοήσουν, να μην βλασφημούν. Να το αναφέρεις στην Μητρόπολη και σε όλους, να το γράψουν και οι εφημερίδες». Του ανταπαντά ο στρατιώτης : «Δεν με πιστεύουν, άγιε, Αλλά πες μου, ποιός είσαι ;». «Είμαι ο προφήτης Ηλίας. Και για να πιστέψουν, να τους πεις ότι σε κείνη την κορυφή, να σκάψουν και να βρουν την Εκκλησία μου, παλαιά, και πάνω σε αυτήν να κτίσουν ναό». Έγινε γνωστό το θαυμαστό περιστατικό σε όλη την πόλη, δημοσιεύθηκε και στον τύπο, πολλοί πίστεψαν και άλλαξαν ζωή, ενώ ο Σύλλογος των Αρτοποιών της Πόλης που τιμούσε τον Προφήτη Ηλία, έκαμε ανασκαφές στην κορυφή, ανακάλυψε την παλαιά Εκκλησία και οικοδόμησε επ΄ αυτής νέα προς δόξαν του πανένδοξου Προφήτη Ηλία. Ο δε στρατιώτης, άλλαξε ζωή και έγινε στο υπόλοιπο της ζωής του υπόδειγμα χριστιανού.

ΠΗΓΗ : ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ, ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΙΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ 1989, σελ. 194 κ.ε.

Διδακτικό περιστατικό Αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου: Όταν ένα παιδί βλασφημεί..

Πέτρος: Επειδή, άγιε δέσποτα, το ανθρώπινο γένος έχει υποδουλωθεί σε πολλά και αμέτρητα πάθη, υποθέτω ότι στο μεγαλύτερο μέρος της η επουράνια Ιερουσαλήμ θα γεμίσει από νήπια.
Γρηγόριος: Δεν αμφιβάλλουμε ότι όλα τα βαφτισμένα νήπια, τα οποία πεθαίνουν σε ηλικία που ακόμη δεν μιλούν, πηγαίνουν στη βασιλεία των ουρανών. Δεν πρέπει όμως να πιστέψουμε το ίδιο και για όσα αρχίζουν να μιλούν· γιατί σε πολλά τέτοια νήπια η θύρα της ουράνιας βασιλείας κλείνεται και εξαιτίας των γονιών τους, αν τα ανατρέφουν με κακό τρόπο.
Κάποιος από την πόλη μας, γνωστός σε όλους, πριν από τρία χρόνια είχε έναν γιο, πέντε χρόνων νομίζω. Του είχε μεγάλη αδυναμία και τον ανέτρεφε χωρίς αυστηρότητα· έτσι το παιδί αυτό πήρε τη συνήθεια, όποτε ήθελε κάτι, να βλαστημά -και μόνο που το αναφέρω είναι επικίνδυνο- τη μεγαλοσύνη του Θεου.Αυτο

Από το δράμα των σημερινών κληρικών

Ανεύθυνο υπεύθυνοι και υπεύθυνο ανεύθυνοι

Ένα από τα πρώτα μεταπτωτικά συναισθήματα που γεννήθηκαν στην ανθρώπινη ψυχή, ευθύς μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, ήταν και είναι ακόμη η συνήθης ευχάριστη ψυχική τάση να εντοπίζουμε πάντα τις ευθύνες στο πεδίο του άλλου.

Βέβαια όταν μιλάμε για δικαιώματα, αυτά πάντα είναι δικά μας!

Έτσι είναι σύνηθες το φαινόμενο της ύπαρξης των λεγομένων ανευθυνοϋπεύθυνων δηλ. αυτών που λαμβάνουν αφ’ εαυτών το δικαίωμα να ανακατεύονται επί παντός επιστητού και να υποδεικνύουν ανενδοιάστως λύσεις για κάθε τι. Σαν όμως έρθει η ώρα της ευθύνης εκεί «την κάνουν»με γοργά πηδηματάκια και γίνονται αόρατοι σαν τον άνεμο.

Γιατί ὁ Θεός νά μήν θεραπεύει πάντα τό σῶμα μας;

Αγίου Λουκά του Ιατρού

Με είχε ρωτήσει κάποιος φίλος τις προάλλες γιατί να γίνονται και γιατί να μην γίνονται θαύματα σε όλους τους ανθρώπους από τον Χριστό, -που είναι η προσωπική Αλήθεια- από την Παναγία, τους Αγίους και άλλους μεσίτες και πρεσβευτές. Γιατί ένας άνθρωπος να θεραπεύεται από τον καρκίνο και άλλος να ζεματίζεται και να πονάει και υποφέρει, σωματικά πάντα…; Επιθυμεί κάτι τέτοιο ο φιλάνθρωπος Θεός; Πρώτα-πρώτα, ο Θεός δεν γίνεται φορτικός και δεν είναι «κομπλεξικός», όπως εμείς. Απεναντίας, εάν δεν Τον θέλουμε στην ζωή μας, δεν έρχεται, αν και μας ευεργετεί και πάλι όσο Του το επιτρέπουμε. Είναι ο μανικότερος των εραστών, ο πιο τρελός των ερωτευμένων και παράλληλα ο «ευγενής», που σέβεται απεριόριστα την ελευθερία μας. (Επίσης, είναι αυτός που φέρεται όπως ο πατέρας στην παραβολή του Ασώτου- δεν ζητάει κανένα λόγο, ούτε... «κάνει μούτρα», αλλά απλώς χαίρεται με την επιστροφή μας στο καλό). Με άλλα λόγια, μας αφήνει να πάμε όπου θέλουμε, είτε με τα λόγια και τις εξωτερικές ενέργειες κάνουμε τους ευσεβείς, είτε όχι. Εκεί έχει ο άνθρωπος ακέραια την ευθύνη. Τώρα, στην περίπτωση που πράγματι έχουμε αγάπη ή έστω «φόβο» Θεού, τότε ο Θεός επεμβαίνει στην ζωή μας. Και η προτεραιότητά του είναι να γιατρέψει την ψυχή πρώτα και έπειτα το σώμα. Έτσι, σε αυτό το πλαίσιο και υπό αυτές τις προϋποθέσεις, οι ασθένειες είναι οι «αγάπες του Θεού», όπως έλεγε ένας γέροντας σύγχρονος μεγάλος.

Γιατί παντρεύονται οι άνθρωποι; Από αγάπη, από έρωτα ή για να κάνουν πολλά παιδιά;

Στο ερώτημα «γιατί παντρεύονται οι άνθρωποι;» η πιο συχνή απάντηση είναι «για να κάνουν παιδιά». Η απάντηση είναι ΛΑΘΟΣ, ιδίως όταν διατυπώνεται έτσι απόλυτα και αξιωματικά. Βασικός σκοπός του γάμου είναι η αλληλοσυμπλήρωση, η αλληλοβοήθεια, η τελειοποίηση και η συνεργασία των δύο συζύγων. Οι σύζυγοι καλούνται στο δύσκολο άθλημα της αγάπης, η οποία αυξάνει τις πνευματικές διαστάσεις της συζυγίας και οδηγεί το γάμο στην οικογένεια που είναι η «κατ’ οίκον Εκκλησία».
Πρώτος σκοπός του γάμου λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι πρωτίστως ο αγιασμός του ανδρογύνου, έπειτα το σβήσιμο της σαρκικής πύρωσης ώστε να αποφεύγονται η πορνεία και η ακολασία, και έπειτα έρχεται και η τεκνογονία.

«Κι εγώ αμαρτωλός είμαι»

* Ο αββάς Αντώνιος προφήτευσε στον αββά Αμωνά και είπε: «Θα προκόψεις στο φόβο του Θεού». Τον έβγαλε έξω από το κελί, του έδειξε μια πέτρα και του είπε: «Βρίσε την πέτρα και κτύπησέ την».Και το ’κανε. Τον ρωτάει ο αββάς Αντώνιος: «Μήπως μίλησε η πέτρα;» «Όχι» απάντησε εκείνος . «Και συ -του είπε ο αββάς Αντώνιος- πρόκειται να φθάσεις σ’ αυτό το μέτρο» όπως και έγινε. Πρόκοψε ο αββάς Αμμωνάς τόσο πολύ, ώστε από πολύ αγαθότητα να μη διακρίνει την κακία. Παράδειγμα χαρακτηριστικό είναι το εξής: Όταν έγινε ο ίδιος επίσκοπος, του έφεραν μια κοπέλα έγκυο και του λένε: «Τιμώρησέ την». Κι εκείνος σταύρωσε την κοιλιά της και παρήγγειλε να της δώσουν δύο σεντόνια λέγοντας: «Μη τυχόν πάνω στη γέννα πεθάνει αυτή ή το βρέφος και δεν βρει τα απαραίτητα για την κηδεία». Του λένε τότε οι κατήγοροί της: «Γιατί το ’κανες αυτό; Βαλ’ της κανόνα». Κι εκείνος είπε : «Αδελφοί, βλέπετε ότι κινδυνεύει να πεθάνει, τί μπορώ εγώ να κάνω;» Και την άφησε να φύγει. Ποτέ δεν τόλμησε ο Γέροντας να καταδικάσει άνθρωπο.

Καππαδοκία: Το «σκήνωμα της καλόγριας» που προκαλεί δέος στους Τούρκους

Ένα σκήνωμα μιας ελληνορθόδοξης καλόγριας που εκτίθεται στο μουσείο της πόλης της Νίγδης στην Καππαδοκία, έχει προκαλέσει το τεράστιο ενδιαφέρον των Τούρκων που προσέρχονται κατά κύματα για να δουν και να θαυμάσουν με δέος, όσο και αν αυτό ακούγεται υπερβολικό, το λείψανο αυτό από την περίοδο που, στην περιοχή αυτή, στην αγιοτόκο Καππαδοκία, άκμαζε ο μοναχισμός, αφήνοντας μέχρι σήμερα την μεγάλη και ιστορική του παρακαταθήκη και στους σημερινούς κατοίκους της σύγχρονης Τουρκίας.
Όπως αναφέρουν τα τουρκικά δημοσιεύματα, (και είναι χαρακτηριστικό ότι το θέμα αυτό, δηλαδή το σκήνωμα της ελληνορθόδοξης καλόγριας, έχει προβληθεί από πολλές τουρκικές εφημερίδες, όπως της Milliyet), στην περιοχή της Νίγδης, όπου υπήρχε μια ανθούσα ελληνορθόδοξη κοινότητα μέχρι την ανταλλαγή των πληθυσμών, ανακαλύφθηκε πριν από λίγο καιρό το σκήνωμα μιας ελληνορθόδοξης καλόγριας καθώς και τα οστά άλλων τεσσάρων παιδιών.
Η ανακάλυψη αυτή έγινε στην κοιλάδα της Ιλχάρα, στην περιοχή του Aksaray, μια περιοχή όπου υπήρχαν πολλά μοναστήρια μέσα σε σπηλιές και ολόκληρες πόλεις σκαμμένες κάτω από το έδαφος από την εποχή που κυριαρχούσε η ορθοδοξία και χιλιάδες μοναχοί μόναζαν στις σπηλιές της κοιλάδας.