Ἀπόδειξέ μου τήν ὓπαρξη Θεοῦ

Μοῦ τό εἶπε ἀπόφοιτος τῆς νομικῆς στήν Ἀθήνα, μέ ὓφος χιλίων Μεγ­αλέ­ξαν­δρων, νι­κη­τῶν εἰ­­σερχομένων θριαμβευτικά στήν πρωτεύουσα τῆς Περσίας.

- Ἡ παρουσία του δηλώνεται παντοῦ. Ὅσα γίνονται φανερώνουν την ὕπαρξη μιᾶς γνώσεως πάν­σοφης καί γι΄αὐτό καί παντοδύναμης, πού αύτή τά κάνει ὅλα. Με ἄγνοια ἤ  από μόνο του τίποτα δέν μπορεῖ νά γίνει Ὅλα μέ κάποια γνώση γίνονται, και αὐτή την γνώση την ἐννοοῦμε με τον ὅρο Θεός. Ἀπόδειξέ μου ἐσύ τήν ἀνυπαρξία της.

- Οὒτε ἐγώ μπορῶ ν' ἀποδείξω τήν ἀνυπαρξία της, οὒτ' ἐσύ τήν ὓπαρξή της, ἀπάντησε.

- Σέ τέτοια περίπτωση ὃμως ποιά εἶναι ἡ ἐνδεικνυόμενη στόν ἂνθρωπο ἐνέργεια; Ἡ τρο­πή στήν ἂρνηση, ἡ στήν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας; Ἡ ἂρνηση μιᾶς σημερινῆς παρα­δοχῆς, ὕστερα ἀπό χιλιάδων χρόνων πείρας στήν ἐπίγεια ζωή τοῦ ἀνθρώπου πάνω στην γῆ, προϋποθέτει σαφή ἐπί­γνω­ση τῆς πρός ἂρνησην παραδοχῆς. 

Ἂν κάποιος ἀρνεῖται αὐτό πού δεν ξέρει, ἐπειδή δέν τό κα­­ταλαβαίνει, τότε τί ἀρ­νεῖται; Ὃταν ὃμως ἀρνεῖται αὐ­το πού δέν κα­ταλαβαίνει, ποτέ δέν θά μάθει κάτι ἀξιόλογο. Ὁ ἂνθρω­πος δέν γενιέται μέ γνώ­σεις. Γεννι­έται ἀγνο­ώντας τά πάντα. Ἀπό τή στιγμή πού γεννή­θη­κε ὃ­­μως ἀρ­χίζει νά μαθαίνει, καί μαθαί­νει μέχρι νά πεθάνει. «Γηράσκω ἀεί διδασκό­μενος» εἶπε ὁ σοφός Σόλων. Ὃταν ὅμως ἀρνι­έται τά ὃσα δέν ξέρει, πῶς θά μάθει;

Ὑπάρχει λόγος σοβαρός, πού δέν πρέπει νά εἶναι δυνατή ἡ ἀπόδειξη τῆς ὓ­παρξης τοῦ Θεοῦ. Τί πιό εὔκολο στόν καθηγητή νά δώσει ἕτοιμη τήν λύση τοῦ προβλήματος πού δόθηκε στους σπουδαστές ὅταν γράφουν διαγώνισμα, καί νά ἀριστεύσουν ὅλοι καί αὐτός νά. ἀποδειχθεῖ ἄξιος δάσκαλος. Γιατί δέν τό κάνει,λοιπόν; 

Βεβαίως γιά νά μή ματαιωθεῖ ὁ σκοπός τοῦ διαγωνισμοῦ. Ἔτσι ματαιώνεται καί ὁ προ­ορισμός τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου ὅταν βεβαιωθεῖ ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ἀλ­λιῶς τί πιό εὔκολο νά φανερωθεῖ ὁ Θεός μέ ὅλο τό μεγαλεῖο του καί κανέ­νας νά μή μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τήν ὕπαρξή του. Πρέπει ὅμως ὁ καθένας μόνος του νά δημι­ουργήσει τό ὑπαρξιακό ποιόν καί μέλλον του, καί αύτό δέν μπορεῖ να γίνει άναγκαστικά, ο­ὔτε ἄλλοι μποροῦν νά τοῦ τό κάνουν, ἐπειδή τότε θά εἶναι ἔργο ἄλλων, σάν τό ἄγαλμα, δέν θά εἶναι ὁ ἑαυτός του, θά εἶναι ἄσχετος μέ τήν θέληση τήν δική του καί δέν θά μπορεῖ νά λέγει ἐγώ. Ἡ ἀναγωγή στην πληρότητα τῆς ζῶσας ἐλευθερίας ἀπαιτεῖ προσωπική και θελημένη πορεία, και ὄχι μεταφορά μέ καπίστρι, σάν τά σφάγια πρός τό σφαγεῖο. 

Κατ' ἀρχήν, ἡ ἀπόδειξη εἶναι τέχνασμα παγίδας. Ζων­τα­νό ἀρνί βάζουν στήν παγί­δα πού πρέπει νά πιάσει λε­οντάρι. Ἐνῶ στην παγίδα πού πρέπει να πιάσει λαγό βάζουν λάχανο. Δέν βάζουν λάχανο σέ παγίδα λεονταριοῦ, ἐπειδή τό λάχανο δέν εἶ­ναι ἀ­πό­­­δειξη τροφῆς άρεστής στό λε­οντάρι. Ἀλ­λά ἂν τό λεοντάρι πεισθεῖ ἀπό την ἀπόδειξη, πι­ά­νεται στήν πα­γίδα καί ἀπό ἰ­σ­χυ­ρό­τερο θηρίο τῆς ζοῦγκλας πού εἰναι, γί­νε­ται πι­ό ἀνίσχυρο καί ἀπό τό ἀρ­νί. Ὁ ἂν­θρω­πος ὃμως δέν εἶ­ναι θή­ραμα. Εἶναι ὑποψήφια ὀντό­τητα παντοτινῆς ἐν ἐλευθερία καί ἁρ­μο­­νία ζω­ῆς. Καί δέν εἶναι δυανατό νά ὁδηγηθεῖ σ' αὐτή τήν ζῶσα ἐλευθερία παγι­δευ­όμενος ἢ παραπειθόμενος ἤ πα­ρα­συρό­μενος, διότι ἒτσι χάνει τίς προϋποθέσεις τῆς ἐ­­λευθερίας του. Ἡ ἀπό­δειξη δέν εἶναι λοι­πόν μέθοδος μάθησης,ἀλλά μέθοδος θη­ρεί­­ας, καί γι' αὐτό δέν τήν χρησιμοποιεῖ ὁ Θεός. 

Ὁ ἂνθρωπος εἶναι προορισμένος γιά τήν πληρότητα τῆς ζωῆς. Ἡ ζωή δέν εἶναι ὅμως ἁπλή ὑπαρκτότητα. Πληρότητα ἐλευθερίας εἶναι. Ζωή χωρίς πληρότητα ἐλευ­θερίας δέν εἶναι νο­η­τή. Ὑπαρκτότητα ἒχουν καί τά ἀγάλματα, ἀλλά δέν ἒχουν καί δέν μποροῦν νά ἔχουν ζωή. Ἡ ἐλευ­θερία δέν εἶναι δυνατό νά δοθεῖ ἀναγκα­στικά στόν ἄνθρωπο. Ποιά ἐ­λευ­θερία μπορεῖ νά δο­θεῖ στό ἂγαλμα, καί νά τό κάνει ἐλεύθερο; Ἡ πρόσκτηση τῆς ζῶσας ἐ­λευθε­ρίας προ­ϋ­ποθέτει ὀντότη­τα αὐτοσύστα­τη, αὐτοπρόσωπη, καί ἂξια τῆς ἐλευ­θερίας.

Αὐτός εἶναι λοιπόν ὁ προορισμός τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου: ἡ σύστα­ση ἀ­πό τόν ἲδιο τῆς παντοτινῆς ὀντότητάς του, ἐπειδή μέ ἑτεροσύστατη ὀντότητα δέν μπο­ρεῖ νά λέ­γει «ἐγώ». Ἑτεροσύστατη ὀντότητα ἒχουν τά ἀ­γάλματα. Δέν ἒ­χουν ὃ­μως καί δέν μπο­ροῦν νά ἒχουν ζῶσα ἐλευθερία. Γιά νά μήν ἐ­ξομοιωθεῖ μέ τά ἀγάλματα, ὁ ἂν­θρωπος, πρέπει λοιπόν νά τήν ἒχει αὐτοσύστα­τη καί ἂξια ἐλευθε­ρί­ας τήν ὀντό­τητά του. Καί αὐτός εἶναι ὁ προορισμός τῆς ἐπίγειας ζωῆς του. Ἡ προσωρινή ἐλευθερία, πού ἒχει στήν ἐπίγεια ζωή του, ὁ ἂνθρωπος, τοῦ δόθηκε λοιπόν σάν ἐρ­γα­λεῖο, γιά νά τό δου­λέψει καί μέ αὐτό νά τήν διαπλάσει αὐτός τήν παν­το­τινή ὀντότητά του, ἂξια τῆς πλή­ρους καί ζῶσας καί παντοτινῆς ἐλευθερίας, ἐπειδή ἀναγκα­στική ἐλευθερία δέν γίνεται. 

Τήν πληρότητα τῆς ἐλευθερίας του, δέν μπορεῖ νά τήν δημιουργήσει ἠ να την ἀγο­ράσει. Γιά νά τήν ἀπο­κτήσει, πρέπει νά τοῦ τήν δώσουν. Ἀλλά δέν εἶναι δυνατό νά τοῦ τήν δώσουν ἀναγκα­στι­κά, ἐπειδή ἐλευθερία εἶναι, καί ἀνα­γκα­στική ἐλευθερία δέν γίνεται. Γι' αὐτό πρέ­πει νά τήν ἀνα­ζητήσει ἐπί­μονα, τήν ζῶσα ἐλευθερία, καί μέ τήν ἐπί­γει­α δι­αγωγή του νά ἀπο­δεί­ξει τόν ἑαυτό του ἂξιό της, γιά νά τοῦ τήν δώσουν.

Προορισμός τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι λοιπόν ἡ δημιουργία τῆς ἂξιας γιά τήν πληρότητα τῆς ἐλευθερίας παν­τοτινῆς ὀντότητάς του. Καί τήν δη­μιουργεῖ μέ τά ἒργα του, στήν γι' αὐτό προσωρινή ἐπίγεια ζωή του. Τά ἒργα του ὃμως καλά ἢ κακά, ἐ­πειδή εἶ­ναι ἒργα ὀντογενετικά καί ἒχουν παντοτινές καλές ἢ κακές συ­νέπειες, πρέ­πει νά εἶναι ἒρ­γα τῆς δικῆς του ἐ­λεύθερης θέ­λησης, γιά νά εἶναι δικά του, καί δικές του νά εἰναι καί οἱ συ­νέπειές τους. Γι' αὐτό λοι­πόν κάθε προσ­βολή τῆς ἐ­λεύ­θερης θέλη­σης τοῦ ἀν­θρώ­που, μαται­ώνει πάραυτα τόν προορισμό τῆς ἐπίγειας ζω­ῆς του, ὃπως μα­ταιώνει καί τό ἓρ­γο τῶν διαγωνισμῶν στά σχολεῖα ἡ κοινο­ποίηση στούς μαθητές τῆς σωστῆς λύσης τοῦ προβλήματος πού τούς δόθηκε νά γράψουν. 

Γι' αὐτό λοιπόν δέν εἶναι ἐπιτρεπτή ἡ ἀπόδειξη τῆς ὓπαρξης τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή ἡ ἀπό­δει­ξη θά καταργήσει ἂμεσα τήν προσωρινή ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, καί χωρίς αὐ­τήν δέν θά εἶναι δυνατή πλέον ἡ βεβαίωση τῆς ἀξιοσύνης του, πού εἶναι προϋ­πό­θεση τῆς προαγωγῆς του στήν πληρότη­τα τῆς ἐλευθε­ρίας. Χωρίς ἀ­πό­δειξη ἀξι­οσύνης δέν θά προ­αχθεῖ ὁ μέν σπουδαστής σέ ἀνώτερη σχολική τάξη, ὁ δέ ἂνθρω­πος στήν πλη­­­ρό­τητα τῆς ζῶ­σας ἐλευ­θε­ρίας, ἐπειδή ἀνα­γκαστική ἐλευ­θερία δέν γί­νε­ται. Κι' ἂν κά­ποι­ος ἒκανε καί κακή χρήση τῆς προ­σω­ρινῆς ἐ­λευ­θερίας πού τοῦ δόθηκε, θά πά­θει αὐτό πού παθαί­νει ὁ καθένας ὃταν κάνει κακή χρήση τοῦ δα­νεισμένου χρημα­τικοῦ κε­φαλαίου καί ἀντί νά ἒχει κέρδος μένει καί χρεο­μένος. 

Γι' αὐτό ἦρθε στόν ἐπίγειο κόσμο μέ μορφή ταπεινοῦ ἀνθρώπου, ὁ δη­μι­ουργός του,  ὁ Χριστός, γιά νά μή θιγεί ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, πού Αὐτός τοῦ τήν ἒδωσε, καί μα­ταιωθεῖ ὁ προορισμός τῆς ἐπίγειας ζωῆς του. 

Ἡ δυνατότητα πού ἒχουν οἱ ἂνθρωποι νά ἀμφισβητοῦν τήν ὓπαρξη τοῦ Θεοῦ, ἀντί νά τήν ἀνα­ζητοῦν, δέν εἶ­ναι ὅμως μόνο ἐκφραση τῆς ἐλευθερίας πού ἒχουν, ἀλ­λά ἐπί πλέ­ον εἶναι καί μέ­ρος πολλαπλοῦ κόσκινου, πού κοσ­κινίζει ἀπο­τελεσματικά, καί δια­χω­ρίζει τούς ἂξιους ἀπό τούς ἀνάξιους, γιά νά μή περάσει στόν κόσμο τῆς παντοτι­νότη­τας κανέ­νας μέ ἀρνητικές διαθέσεις, καί ἐπαναληφθεῖ ἡ τύπου Ἑωσ­φό­ρου ἀποστασία. Ὃταν λοι­πόν κάποιος λέγει: Ἀπόδειξέ μου τήν ὓπαρξη τοῦ Θεοῦ γιά νά πιστέψω, κάνει αὐτό πού θα ἔκαμνε το ποντίκι ἄν ζητοῦσε νά τοῦ δείξουν τό δόλωμα τῆς ποντικοπαγίδας.  

Προϋπόθεση τῆς μάθησης εἶναι ἡ παραδοχή τῆς ἂγνοιας. Ἡ παραδοχή τῆς ἂγνοι­ας πληγώνει ὃμως τήν περηφάνεια τοῦ ἀνόητου ἀνθρώπου. Ἡ δέ περηφάνεια εἶναι ἀποτέ­λεσμα ἰδέας πού βεβαι­ώνει πληρότητα ἐσωτερική, καί πα­ράγει νόημα δο­­χεί­­ου γεμάτου, μή δεχόμενου ἂλλη ποσότητα. Παράγει δηλαδή ἂρνη­ση μάθη­σης. Καί ἡ ἂρνηση μάθησης ἐκτρέπει στίς σοφι­στείες τοῦ τύπου: «ἀπό­δειξέ μου τήν ὓπαρξη τοῦ Θεοῦ νά πιστέψω». Λές καί τοῦ τήν χρω­­στᾶνε τήν ἀπόδειξη. Καί δέν καταλαβαίνει ὃτι ἀπαιτώντας ἀπόδειξη ἐ­ξομοιώ­νει τόν πνευμα­τι­κό ἑαυτό του μέ τόν σω­ματικά παράλυ­το, πού δέν μπο­ρεῖ νά συν­­τη­ρηθεῖ καί ζη­τιανεύει γιά νά διατραφεῖ. Γι' αὐτό λοι­πόν θά ἐν­ταχθοῦν στόν κόσμο τῆς ἐν ἐλευθερία καί ἁρμονία ζῶ­σας παντοτι­νό­τητας, μόνο ἐκεῖνοι πού μέ τήν ἐλευθε­ρία τῆς ἐπί­γειας διαγωγῆς τους θά ἀναπτύξουν ἐδῶ στήν γῆ κοινωνική ἁρμονικότητα, δηλαδή ἀξιοσύνη πλήρους ἐ­λευ­θε­ρίας. 

Αὐτό σημαίνει ὃτι οἱ κοινωνικά ἀνώμαλοι, -αὐτοί πού μιμοῦνται τό ἦθος τῶν ζώων και νομίζουν ὃτι εἶναι προοδευ­τικοί και καυχώνται- ὂχι μόνο θά χάσουν τήν ἐλευ­θερία πού ἔχουν, ἀλλά καί θά κολασθοῦν παντοτινά.  

Γιάννης Μιχαηλίδης