Focus Αλλού

Τι βαρετό να νοιάζεσαι συνέχεια
για τι θα πουν οι άλλοι.
Τι σπατάλη ενέργειας.
Τι κούραση.

Τι άρρωστη και νοσηρή κατάσταση.
Όχι μόνο γι’ αυτόν που σε σχολιάζει,
μα και για σένα που όλο νοιάζεσαι.

Θα πουν.
Ε, ας πουν.
Τι θα πάθω, τι θα πάθεις.

Οι πενήντα λεν πως είσαι μια χαρά.
Οι δέκα λένε ¨άγιος¨.
Οι εκατό, πως είσαι αμαρτωλός και επικίνδυνος.
Οι δύο, αστέρι σκέτο.
Άλλοι δυο τρεις πως είσαι άχρηστος.

Τι ισχύει απ’ όλα αυτά;
Ποιος έχει δίκιο;
Για ποιον απ’ όλους θα νοιαστείς;
Τίνος η γνώμη θα σε κάνει να χαλαστείς;

Ποιος ειν’ αυτός που θα σε κρίνει στην τελική;

Λόγια, λόγια, λόγια.
Κρίσεις.
Κατακρίσεις.
Κουτσομπολιά.

Δεν κουράστηκες ακόμα;

Είσαι αυτός που είσαι.
Ούτε αν πουν πως είσαι άγιος, θα είσαι εξαιτίας αυτής της δήλωσης.
Ούτε αν πουν ότι είσαι άχρηστος,
θα είσαι άχρηστος επειδή αυτοί το είπαν.

Είσαι αυτός που είσαι.
Είμαι αυτός που είμαι.

Το ξέρει ο Θεός απόλυτα το βάθος τής ψυχής μου.
Ξέρω κι εγώ αρκετά το τι συμβαίνει εντός μου.
Οι άλλοι, συνήθως καθρεφτίζουν το εγώ τους στη μορφή μου.
Και κρίνουν εξ ιδίων.

Αφάνταστα κουραστική αυτή η ιστορία.
Άσε τον κόσμο να λέει.
Με μια αξιοπρεπή αδιαφορία.

Και μετά, ξεκούραση.

Ειρήνη.
Θάλασσα πλατιά κι ακύμαντη.
Ουρανός γεμάτος άστρα γλυκά.

Έτσι γίνεται η ψυχή σου
μετά την άγια τούτη αδιαφορία.

π. Ανδρέας Κονάνος