Πύον...

Το μεγαλύτερο εμπόδιο
για να κοινωνήσεις τα Χριστούγεννα,
κατά τη γνώμη μου,
είναι η ασπλαχνία,
η σκληρότητα
και η κατάκριση των άλλων.

Μπορεί να νηστεύεις, να εκκλησιάζεσαι,
να τηρείς τους κανόνες της Εκκλησίας
και να κάνεις πολλά
που μυρίζουν λιβάνι.

Γι' αυτό κι απατούν,
ξεγελούν,
και σε κάνουν να χάνεις το δρόμο.

Εσύ, βέβαια, κάνεις πολλά.
Να το πούμε αυτό. Το ξέρω.
Εύγε.

Μα αν δεν τηρείς
και την πρώτη εντολή του Χριστού,
την αγάπη,
- ή, έστω, να προσπαθείς -
πώς θα ενωθείς μ' αυτόν που είναι Η ΑΓΑΠΗ;

Αν δεν μπορείς να χωνέψεις την πεθερά σου,
να μιλήσεις στα παιδιά σου,
να συγχωρέσεις τη μάνα σου,
να κατανοήσεις τον πατέρα σου,
να ενωθείς με τη σύζυγό σου,
να τηλεφωνήσεις στον άδερφό σου,
για να πεις μια κουβέντα γλυκιά...

Τι να τα κάνω όλα τ' άλλα:
πρόσφορα, κόλλυβα,
λάδια, θυμιάματα,
αρτοκλασίες
κι αλάδωτες νηστείες.

Ομιλίες και κηρύγματα,
που μένουν μόνο λόγια, λόγια, λόγια..
Όλα κούφια, χωρίς ¨ενέργεια¨.

Ονόματα γραμμένα στα χαρτιά
" υπέρ υγείας¨
και ξεγραμμένα απ' την καρδιά
μετ' ασπλαχνίας.

Πάρ' το απόφαση,
κατάλαβέ το,
δεν είναι πίστη αυτό που έχεις.

Κι άμα σε πόνεσα,
συγχώρα με που θα στο πω,
μα κι εγώ αυτό ήθελα:
να πονέσεις.

Για να βγει από μέσα σου το πύον,
που περνάς γι' αγιασμό...

Υ.Γ. όπως είχε πει ένα Ηγούμενος του αγίου Όρος
πριν χρόνια σε μια ομιλία,
σε αναρχικούς της Αθήνας,
¨μη μπερδεύουμε τις μύξες με τις μαρμελάδες¨.
Οι αναρχικοί, που είναι ¨κακοί¨,
τον κατάλαβαν.
Οι ¨καλοί¨ της παρέας έβηχαν από πολιτισμικό σοκ.

π. Ανδρέας Κονάνος