Η Θρησκευτικότητα του γέλιου

Ακου τι διάβασα κι απογειώθηκα.
Και λυπήθηκα
για την τόση σοβαρότητά μου,
που - παραδόξως- διώχνει τον Θεό
από κοντά μου!!

Έλεγε το κείμενο που βρήκα:

¨Γι' αυτό αγαπάω τα αστεία.
Είναι πολύ θρησκευτικά,
πολύ πνευματικά!
Όλα τα αστεία είναι πνευματικά,
γιατί ξαφνικά πυροδοτούν μια αντίδραση μέσα σου
και ξεχνάς όλη σου τη σοβαρότητα.

Για μια στιγμή είσαι ξανά ένα αθώο παιδί,
γεμάτο θαυμασμό και δέος.

Και το γέλιο σε κατακλύζει,
εξαφανίζεσαι μέσα σ' αυτό.
Το εγώ δεν υπάρχει όταν γελάς βαθιά.
Και όποτε το εγώ εξαφανίζεται,
εμφανίζεται ο Θεός.

Να το θυμάσαι
ως έναν θεμελιώδη νόμο:
Όταν το εγώ λείπει,
ο Θεός είναι παρών."

.................................................................

Θυμάμαι στο άγιο Όρος
έχω γελάσει απίστευτα μέχρι δακρύων,
από ιστορίες του αγαπητού μου π. Σ.
- ενός πολύ μεγάλου ασκητή -
ειπωμένες ακόμα και μπροστά στο κοιμητήριο
ενώπιον των τάφων των πατέρων τής μονής,
χωρίς να νιώθουμε καθόλου
ότι ασεβούμε.

Μάλιστα, το άλλο πρωί
κοινωνήσαμε κι όλας.
Αυτόν, που είναι η χαρά
και ο μακάριος Γέλως!!

Εγώ, κάνοντας τον πνευματικό και κατανυκτικό,
είπα μια μέρα στον παπα Σ.,
μπροστά στους τάφους:
¨Πάτερ μου, σκέφτεστε το τέλος σας; ετοιμάζεστε;¨
Και μου απάντησε:
¨Αν βιάζεσαι, ο δρόμος είναι ανοιχτός, ορίστε, περάστε!¨
(Και μου ' δειξε έναν άδειο τάφο!!)
Και συνέχισε:
¨Εγώ θέλω να ζήσω και περνάω μια χαρά!!
Άκου εκεί αν ετοιμάζομαι! Από τώρα, ρε κύριος;;!!
Νέος είμαι ακόμα!!¨

Ωραίοι άνθρωποι.
Γελαστοί.
Γνήσιοι.
Αυτούς αγαπώ και ζηλεύω.

π. Ανδρέας Κονάνος