Ἡ ἀπατεονιά τῶν «διαφωτιστῶν»

Ἐκεῖνοι πού τόν ἢξεραν τόν παλιό καιρό, ὑπερήλικοι σήμερα, τόν ἀναπολοῦ­ν μέ τήν φράση: Τόν καιρό πού τά σκυλιά τά δένανε μέ λουκάνικα. Καί ἐννοοῦν ὃτι αὐτό πού τότε γινόταν εὒκολα, σήμερα εἶναι πλέον ὂχι ἁπλᾶ ἀκατόρθωτο, ἀλλά καί ἀδιανόητο, ὃπως ἀδιανόητο εἶναι νά δεθοῦν τά σκυλιά μέ λουκάνικα καί νά παραμένουν δε­μένα καί ἂκακα, ἐνῶ μποροῦν νά τά φᾶνε νά χορτάσουν καί νά εἶναι καί ἐλεύ­θερα.                     

Πρεσέξτε ὃμως πῶς οἱ σημερινοί ἀλητοδιανοούμενοι, ἐπαγγελ­μα­τίες πλέον στήν ἀπατε­ο­­νιά, πῶς τήν διαστρέφουν τήν φρά­ση αὐτή. Λέ­νε στήν ἐγκυ­κλοπαι­δεία τους, ὅτι τό νόημά της εἶναι: «πέρασε ὁ καιρός πού οἱ ἄν­θρω­ποι εὔκολα πίστευαν σέ ἀνο­η­σίες». Ἀλλά μήπως ἄφησαν κά­τι πού δέν τό διέστρεψαν, πού δέν τό παρ­ερ­­μήνευσαν, οἱ ἀλητοα­πατεόνες διαφωτιστές-ἐγκυκλο­παι­διστές;

Γιατί λοιπόν τῆς δίνουν αὐτή τήν ἑρμηνεία;

Εἶναι εὐνόητο: Γιά νά ἐξωραῒσουν τόν σημερινό κτηνι­κό πολιτι­σμό τους, πού με­­τάτρεψε τήν κοινωνία σέ ζοῦγκλα, καί νά ἀποτρέψουν τήν πρός αὐτόν κατα­κραυ­γή, γιά νά μή χάσουν τά προνό­μια τοῦ πα­ρα­σι­τισμοῦ, πού τούς τά ἐξασφα­λίζει σήμερα αὐτός ὁ κτηνικός Δυτικο-ευρωπαϊκός πολιτισμός. 

Δέν εἶναι λοιπόν ἀπατεόνες, καί κάτι ἀκόμα χειρότερο ἀπό ἀπατεόνες, αὐτοί πού μέ τέτοιες παρερμηνεῖες σπέρνουν τήν σύγχυση στήν κοινωνία;

Ἐπειδή ὅμως εἶναι ἀπόλυτα ἠλίθιοι, καί δέν ξέρουν καί δέν καταλαβαίνουν τί λένε, τό ἐπαινοῦν μᾶλλον αὐτό πού θέλουν νά τό κατηγο­ρήσουν.

Πῶς θά τό καταλάβουν ὅμως, ἀφοῦ αὐτοί εἶναι πού τήν δαμορφώνουν καί τήν ὁ­δηγοῦν τήν σημερινή ἐποχή, πού εἶναι ἐποχή τῆς ἠλιθιότητας, καί αὐτοί πρῶ­τοι συγκομίζουν τήν ἠλιθιότη­τα πού καλλιεργοῦν;

Τό δεμένο σκυλί, τήν αὐλή του τήν προστατεύει ὃσο χρειάζεται, ἀφοῦ γαυγίζει καί πληρο­φο­ρεῖ τόν κάτοχό του ὅτι ἄγνωστος ἐμφανίσθηκε. Δέν μπορεῖ ὅμως νά ἐπιτεθεῖ στόν ἀνύποπτο περαστικό, πού ἒξω στόν δρόμο πηγαίνει στήν δου­λειά του. Ἐνῶ τό λυμένο μπορεῖ καί νά τόν φάγει, τόν διαβάτη, χωρίς αὐτός νά φταίει σέ τίποτα. Ὅπως πρίν ἀπό κάποια χρόνια στήν Εὔ­βοια, δύο σκυλιά λυμένα ἔφαγαν ζωντανή μιά γυναίκα γιατρό, πού πήγαινε στήν δουλειά της. Ἄν αὐτά τά σκυλιά ἦταν δεμένα, θά μποροῦ­σαν νά τήν ἀγ­γί­ξουν;

Τά σκυλιά του μπορεῖ, βεβαίως, καί πρέπει νά τά δένει ὁ κάτοχός τους, γιά νά τά κάνει ἀκίνδυνα στούς γείτονες καί στούς περαστικούς, πού πηγαίνουν στήν δουλειά τους. Τά ἔχει γιά νά φυλάγουν τό σπίτι του, καί ὄχι γιά νά ἐπιτίθονται καί νά βασανίζουν τούς περαστικούς. Τούς ἀνθρώπους ὅμως πού ἔχουν σκυλί­σιες δια­θέσεις, ποιός μπορεῖ νά τούς δέσει; Ποιός καί πῶς θά μπορέσει τούς ἀνθρωπόμορφους σκύλους, νά τούς κάνει, σάν τά δεμένα σκυλιά, ἀ­κίν­δυνους;

Ἀκίνδυνοι, σάν τό δεμένο σκυλί μποροῦν νά εἶναι οἱ ἄνθρωποι, μόνο ἄν θέ­λουν. Ὅταν ὅμως μέ τήν θέλησή τους γίνονται ἀκίνδυνοι, μοιάζουν μέ τό σκυλί πού εἶναι δεμένο μέ λουκάνικα, ἀλλά παραμένει δεμένο, ὄχι ἐπειδή δέν μπορεῖ νά λυθεῖ, τρώγοντας μάλιστα τά λουκάνικα καί χορταίνοντας, ἀλλά ἐπειδή θέλει νά παραμένει δεμέ­νο. Ἔτσι καί ὁ νοήμων καί σοφός καί γι' αὐτό σώφρων ἄν­θρω­­πος, ἐνῶ μπορεῖ σάν τούς ἀλῆτες νά κάνει κι' αὐτός κοινωνικούς ἀνωμαλι­σμούς, δέν τούς κάνει ὅμως, καί ἔτσι ἐξομοιώνεται μέ τό σκυλί, πού ἐ­νῶ εἶναι δεμένο μέ λουκάνικα, παραμένει δεμένο. Αὐτό εἶναι τό νόημα τῆς ἐν λόγω φράσης, καί ὂχι ἐκεῖνο πού οἱ ἀλῆτες ἐγκυκλοπαιδιστές τῆς δίνουν.

Κατά τήν ἀρχαιότητα ρώτησαν ἓνα σοφό, σέ τί διαφέρει ὁ σοφός ἀπό τόν κοινό ἂνθρωπο. «Ἂν καταργηθοῦν οἱ νόμοι, ὁ σοφός θά συνεχίσει νά συμπερι­φέρεται ὂπως καί ὃταν οἰ νόμοι ἦταν σέ ἰσχύ», ἦταν ἡ ἀπάντηση. Ἒτσι ὃμως ὁ σοφός θά κάνει αὐτό ἀκριβῶς πού κάνει καί ὁ δεμένος μέ λουκάνικα σκύλος, πού παραμένο δεμένος καί ἂκακος καί ἀκίνδυνος, ἐνῶ πολύ εὒκολα μπορεῖ νά τά φάγει τά λουκάνικα καί νά λυθεῖ, καί νά ἐπιτίθεται στούς περαστικούς.

Ἄν λοιπόν οἱ ἄνθρωποι, πιστεύοντας εὒκολα τότε σέ ἀνοησίες, ὅπως ἑρ­μη­νεύ­ουν οἱ ἀλητοδιανοούμενοι σήμερα τήν φράση αὐτή, γίνονταν εἰρηνικοί καί ἀκίνδυνοι, σάν τό σκυλί πού εἶναι δεμένο καί ἀκίνδυνο, καί ἒτσι ἐξα­σφαλιζόταν ἡ κοινωνική εὐτα­ξία, τότε οἱ «ἀνοησίες» ἒχουν ἀνεκτίμητη ἀξία. Καί εἶναι προτι­μό­­τερες ἀπό τήν σημερινή παι­δεία, φιλοσοφία καί ἐπιστήμη, πού μετάτρε­ψαν τήν πα­γκόσμια κοινωνία σέ παγκόσμια ζοῦγκλα. Ὅταν τά δῆθεν σοβαρά πού πι­στεύ­ουν σήμερα οἱ ἄν­θρω­ποι, τήν πα­γκό­σμια κοινωνία τήν ἔκαναν ζοῦγκλα, καί κα­νέ­νας δέν αἰσθά­νε­ται ἀσφαλής οὔτε καί μέσα στό σπίτι του, καί ἐπί πλέον κα­τα­στρέ­φεται καί μο­λύνεται τό φυ­σικό περιβάλλον καί ἀνίατες ἀρρώστιες ἐμ­φανί­ζονται καί βασανί­ζουν ὁ­λό­κληρη τήν ἀνθρωπότητα, δέν εἶναι προτιμότερο νά τά καταρ­γή­σο­με τά σημερινά σοβα­ρά, καί νά κάνομε ὁδηγό τῆς ζωῆς μας τίς «ἀνο­η­σίες» ἐκείνου τοῦ καιροῦ;

Αὐτό ἀκριβῶς λένε, μέ τήν ἑρμηνεία πού δίνουν στήν ἐν λόγω φράση, οἱ ἀ­λη­­το­διανοούμε­νοι διαφωτιστές-ἐγκυκλοπαιδιστές. Λένε ὅτι οἱ ἀνοη­σί­ες ἐκείνης τῆς ἐποχῆς εἶ­ναι σοβαρότερες ἀπό τά σημερινά δῆθεν σοβαρά καί ἐπιστη­μονικά τοῦ σύγχρονου πολιτι­σ­μοῦ, ἀφοῦ αὐτούς πού τότε εὔκολα πίστευαν στίς ἀνοη­σίες, τούς ἒκαμναν ἀνθρώπους μέ ἀνθρωπιά, ἀκίνδυνους, δηλαδή σοφούς, καί ἐ­ξα­σφαλιζόταν ἡ κοι­νω­νική εὐταξία. Ἀν λοιπόν οἱ ἀνοησίες ἐκεῖνες τούς ἀν­­­θρώπους τούς ἔτρε­φαν μέ ἀν­θρω­πιά, τέτοια πού δέν τήν ἔχουν σήμερα οἱ πολι­τισμένοι, οἱ σπου­δα­σμένοι καί πτυχι­οῦχοι καί ἀξιωμα­τού­χοι τῆς κοινωνίας, δέν εἶναι λοιπόν πιό σοβαρές καί προτιμότερες;

Ἀφοῦ τούς ἀνθρώπους τούς ἔκαμναν ἄκακους, οἱ ἀνοησίες ἐκείνου τοῦ και­ροῦ, σάν τά σκυλιά πού ἐνῶ εἶναι δεμένα μέ λουκάνικα καί μποροῦν εὔκολα νά λυ­θοῦν, παραμένουν ὅμως δεμένα καί ἀκακα καί ἀκίν­δυνα γιά τούς περαστι­κούς, δέν εἶναι προτιμότερο νά τά καταργήσομε ὃλα τά σημε­ρινά «σο­βα­ρά», πού τήν ἔκαναν ζοῦγκλα τήν κοινωνία;

Χωρίς νά τό θέλουν λοιπόν καί χωρίς νά τό καταλαβαίνουν, οἱ δια­φω­τιστές-ἐγκυκλοπαιδιστές, ἐπειδή πάσ­χουν ἀ­πό τήν ἠλιθιότητα πού καλ­λι­εργοῦν, ἐπαι­νοῦν μᾶλλον αὐτό πού θέλουν νά κατηγο­ρήσουν.

Βεβαίως εἶναι προτιμότερο νά τά καταργήσομε τά σοβαρά τοῦ σημερινοῦ πο­λιτι­σμοῦ, τά ἐπιστημονικά καί φιλοσοφικά, καί νά δεχθοῦμε τίς ἀνοησίες, ἄν οἱ ἀνοησίες προωθοῦν τήν ἀνθρωπιά, καί τήν κοινω­νική εὐταξία. Ἀλλά ἡ ἑρμηνεία πού δίνει αὐτός ὁ ἀλήτης ἐγκυκλο­παι­διστής στήν φράση: «Πέ­ρασε ὁ καιρός πού τά σκυλιά τά δένανε μέ λουκάνικα», καί λέγει πώς ἐννοεῖ ὅτι πέρασε ὁ καιρός πού οἱ ἄνθρωποι εὔκολα πίστευαν σέ ἀνοη­σίες, εἶναι ἀπολύτως ἄσχετη μέ τό νόημά της. Ἀντιθέτως ἡ φράση αὐτή λέγει: Τόν καιρό ἐκεῖνο οἱ ἄνθρωποι, δέν τό ἔκαναν τό κακό πού μποροῦσαν νά κάνουν καί παρέμεναν ἀκίν­δυ­νοι, σάν τό σκυλί πού ἐνῶ εἶναι δεμένο μέ λουκάνικα καί εὔκολα μπορεῖ νά τά φάγει καί νά λυθεῖ, δέν τά τρώγει καί παραμένει δεμένο καί ἀκίνδυνο καί ἄκακο.

Μέ αὐτήν ὃμως τήν ἑρμηνεία πού δίνει στήν ἐν λόγω φράση, ὁ ἀλήτης αὐτός ἐγκυκλοπαιδιστής, τούς καλούς ἀνθρώπους, αὐτούς πού δέν κάνουν κακό, τούς κατηγορεῖ ἀνόητους. Ἀφοῦ λέγει ὃτι πιστεύοντας σέ ἀνοησίες οἱ ἂνθρωποι τότε γίνονταν ἂκακοι, σάν τό σκυλί πού εἶναι δεμένο μέ λουκάνικα καί παραμένει δεμένο καί ἂκακο, λέγει ὃτι οἱ ἂκακοι ἂνθρωποι, αὐτοί πού δέν τό κάνουν τό κακό πού μποροῦν νά τό κάνουν, εἶναι ἀνόητοι. Ἒτσι ὃπως τό λέγει, κατηγορεῖ ἀ­νόητους τούς καλούς ἀνθρώπους. Ἀφοῦ λέγεοι ὃτι πίστευαν σέ ἀνοησίες εὐκολα καί γίνονταν ἂκακοι, σάν τό σκυλί πού εἶναι δεμένο μέ λουκάνικα καί παραμένει δεμένο καί ἂκακο. Αὐτό ἀκριβῶς δέν εἶναι πού λέγει; Ἂν ὃμως ἡ καλοσύνη εἶναι ἀνοησία, ἂν οἱ ἂνθρωποι πού μποροῦν νά κάνουν κακό καί δέν τό κάνουν εἶναι ἀνόητοι, τότε ἡ ἀνοησία εἶναι προτιμότερη ἀπό τήν σημερινή φι­λοσοφία καί τήν ἐ­πιστήμη, πού καταστρέφει τά πάν­τα, καί μετάτρεψε σέ ζοῦγκλα τήν πα­γκόσμια κοι­νωνία, καί μέλλει νά καταστρέ­ψει καί ὁλόκληρο τόν φυσικό κόσμο.

Παρέμεναν λοιπόν ἄκακοι τότε οἱ ἄνθρωποι θέλοντας, σάν τόν δεμένο μέ λουκάνικα σκύ­λο, πού δέν τά τρώγει τά λουκάνικα, ἐνῶ μπορεῖ νά τά φάγει καί νά χορ­τάσει καί ἐπί πλέον νά ἐλευθερωθεῖ, ἀλλά δέν τά τρώγει καί παραμένει δεμένο. Ἔτσι καί οἱ ἄνθρωποι ἐκείνου τοῦ καιροῦ, πού μποροῦσαν νά τό κάνουν τό κακό, δέν τό ἒκαμναν ὅμως καί παρέμεναν ἄκακοι. Αὐτό εἶ­ναι τό πραγματικό νόημα τῆς ἐν λόγω φράσης, καί ὄχι ἐκεῖνο πού τῆς δίνουν οἱ ἀλήτες ἐγκυκλο­παιδι­στές-διαφωτιστές, αὐτά τά σαράκια τῆς σημερινῆς κοινωνίας. 

Γι' αὐτό ἦταν γεγονός σπάνιο τότε τό Καϊνικῆς νοοτροπίας ἔγκλημα. Καί ὅταν κάπου-κάπου, σέ διά­στη­μα πολλῶν χρόνων γινόταν κάποιο ἔγκλημα, τό ἔκαναν τραγούδι, πού τόνιζε τόν ἀποτροπιασμό καί κατα­δίκαζε τήν κακουργία. Ἐνῶ σή­μερα εἶναι καθημερινά, τά ἐγκλήματα, καί μέ τόν τρόπο πού γίνονται γνωστά, ἡ­ρω­οποιοῦν­ται οἱ κακοῦργοι. Καί ἡ κοινωνία, ἐπειδή τήν βλέπει κάθε μέρα στήν τηλεόραση τήν φανταστική καί γι' αὐτό ψεύτικη ἀλλά φρικιστικότερη κακουρ­γία καί ἐλεεινότητα τῶν κτηνιστῶν, πού λέγονται σεναρι­ο­γράφοι, τήν συνήθι­σε, δέν ἀντιδρᾶ, ὅπως καί τό πτῶμα δέν ἀ­ν­τιδρᾶ στά κορά­κια πού τό καταβρο­χθί­ζουν. Πτῶμα τήν ἒκαναν πλέον τήν ἀνθρω­πότητα, οἱ ψευ­δο­γράφοι καί ψευ­δο­ποιοί, μέ τά αἰσχρά θεάματα καί ἀκρο­ά­­ματα, πού βραβεύονται ὃμως μέ διεθνή βρα­βεῖα, προφανῶς γιά νά τήν βεβαιώσουν τήν ἐποχή μας ἐποχή τῆς ἠλιθιότητας.

Σήμερα αὐτό πού λέγεται πολιτισμός εἶναι ἡ μέθοδος πού πέταξε τόν ἂνθρω­πο ἒξω ἀπό τήν πραγματικότητα, καί τήν περιόρι­σε στόν ψεύτικο χῶρο τῆς φαν­τασίας. Τόν φυλάκισε στίς ψευτιές, τῶν φαντα­σιόπληκτων, πού ἀ­πα­τε­ο­νικά λέ­γο­ν­ται λογοτέχνες καί σεναριογράφοι. Ἂν αὐτό δέν εἶναι ἠλιθιό­τητα, τί ἂλλο μπορεῖ νά εἶναι ἡ ἠλιθιότητα;

Ἡ ἑρ­μηνεία πού δίνει αὐτός ὁ ἀλήτης διαφωτιστής-ἐγκυκλοπαιδιστής στόν λό­γο τῆς φράσης αὐτῆς, ἒχει καμμιά σχέση μέ τό νόημά της; Ἐνῶ αὐτή μέ λαχτάρα ἀναπολεῖ τόν καιρό πού οἱ ἂνθρωποι ἦσαν ἂκακοι, σάν τά σκυλιά τά δεμένα μέ λουκά­νικα πού παραμένουν δεμένα καί ἀκίνδυνα, κάτι πού εἶναι ἀδιανόητο σήμερα καί τότε ἦταν γεγονός, αὐ­τός ὁ ἀλήτης λέγει πώς ἐννοεῖ ὅτι εὔκολα πίστευαν τότε σέ ἀνοησίες οἱ ἂν­θρω­ποι.

Τέτοιοι ἀλῆτες πῆραν τόν λόγο σήμερα, μέ τόν τρόπο πού καί ἡ χοῦ­ντα τῶν στρα­τιωτικῶν εἶχε πάρει τήν πολιτική ἐξουσία, καί γι' αὐτό καταστρέφεται ὄχι μό­νο ἡ κοινωνικότητα ἀλλά καί τό φυσικό περιβάλλον μολύνεται ἐξοντωτικά.

Ἀκόμα καί οἱ μικρές ρεματιές, ἐκεῖνο τόν καιρό ἦταν γεμάτες μέ ψάρια καί μέ βατράχια, πού βράδυ πρωί κόαζαν καί βούιζε ὁ τόπος. Πλημύρισε μιά φορά τό ποταμάκι τοῦ χωριοῦ, καί βγῆκαν τά νερά στά χω­ρά­φια. Ὅταν τά νερά ἀποσύρ­θηκαν, τά χωράφια ἦταν γεμάτα ψάρια καί ψαρέψαμε στήν ... ξηρά. Σήμερα ὅ­μως δέν ὑπάρχουν οὔτε γιά δείγμα ἓνα ψάρι ἢ ἓνας βάτραχος, μέσα στό πο­ταμάκι τοῦ χωριοῦ. Σήμερα βάτραχος δέν ἀκούγεται οὒτε τό βράδυ οὒτε τό πρωῒ. Καί τό ποταμάκι πού κατεβαίνει ἀπό τό βουνό, χωρίς νά περνάει ἀπό κάποιο ἂλλο κατοικημένο χωριό ἢ τόπο, νεκρώθηκε. Ἡ καταστροφή αὐτή, πού εἶ­ναι ἔργο τῆς θεο­ποιημένης τεχνολογίας, εἶναι προχω­ρημένη πλέον, καί συνεχί­ζει νά προχωράει μέ ρυθμό ἐπιταχυνόμενο, σφίγγον­τας διαρκῶς καί περισ­σό­τερο τήν θηλειά τῆς ἀγχόνης στόν λαιμό τῆς ἀνθρω­πότητας. Καί αὐτό τό κατάν­τημα εἶναι τό καμάρι τῶν ἠλίθιων, πού σήμερα καυ­χῶνται ὃτι εἶναι προοδευτικοί.

Γιατί ὃμως ἒγιναν καί εἶναι τόσο ἀνόητοι σήμερα ἐκεῖνοι πού καυχῶνται ὃτι εἶναι προοδευτικοί καί διαφωτιστές καί διαφωτισμένοι;

Προφανῶς γιά νά τήν βεβαι­ώ­σουν τήν ἐποχή μας ὡς ἐποχή τῆς ἠλιθιότητας. Ὃ­πως καί ὁ τρελός καυχιέται ὃτι εἶναι Μέγας Ἀλέξανδρος, γιά νά τήν δηλώσει ἒτσι τήν τρέλα του, ἒτσι κι' αὐτοί πού καυ­χῶνται ὃτι εἶναι προοδευτικοί, καυχῶν­ται γιά νά τήν δηλώσουν τήν ἠλιθιότητά τους. Χρειάζεται πολύ, πάρα πολύ ἠλιθι­ότητα, γιά νά ἀρνηθεῖ κανείς τήν κοινωνική πεί­ρα χιλιάδων χρόνων τῆς ἐπί γῆς πα­ρουσίας τοῦ ἀνθρώπου καί νά τήν κατηγο­ρήσει ἒργο δεισιδαιμονίας. Γιά νά μπο­ρεῖ νά τά λέγει κάποιος αὐτά, τά διεστραμένα, καί νά μηδενίσει τήν νοημο­σύνη ὃλων τῶν προηγούμενων γενεῶν τοῦ ἀνθρώπου, βεβαίως πρέπει νά ἒχει τήν τρέ­λα τοῦ τρε­λοῦ πού λέγει ὃτι εἶναι μέγας καί ἒτσι μηδενίζει ὃλους τούς ἂλ­­λους. Καί αὐτήν τήν ἠλιθιότητα καί τήν δι' αὐτῆς τρέλα, τήν ἒχουν στήν πληρό­τητά της, ὃλοι αὐτοί πού σήμερα καυχῶνται ὃτι εἶναι προοδευτικοί.

Αὐτό πού σήμερα κάνουν οἱ καυχώμενοι ὃτι εἶναι προοδευτικοί, ἒχει λοιπόν ὃλα τά στοιχεῖα τῆς τρέλας. Ὃταν ὁ τρελός καυχιέται ὃτι εἶναι Μέγας, περι­φρο­νεῖ ὃλους τούς ἂλλους καί τούς θεωρεῖ κατώτερους ἀπό τόν ἑαυτό του. Ἀλλιῶς δέν θά ἒλεγε ὃτι εἶναι Μέγας. Αὐτό ἀκριβῶς ὃμως κάνουν καί αὐτοί πού δη­λώνουν ὃτι εἶναι προοδευτικοί. Ὃλους τούς ἂλλους, πού ἀκολουθοῦν τά διδάγ­ματα τῆς πείρας χιλιάδων χρόνων τούς θεωροῦν καθυστερημένους. Δέν διδάχ­θηκε λοι­πόν τίποτα ἀπό τήν ἱστορική πείρα της ἡ ἀνθρωπότητα μέχρι σήμερα; Τά παθήματα δέν ἒγιναν μαθήματα; Γιά νά νομίζει λοιπόν κάποιος ὃτι δέν διδάχθη­καν ἀπό τά παθήματά τους ὃλες οἱ προηγούμενες γενεές τοῦ ἀνθρώπου, πρέπει νά πάσχει ἀπό τήν πληρότητα τῆς τρέλας, πού κάνει τόν τρελό νά νομίζει ὃτι οἱ ἂλλοι εἶναι τιποτένιοι καί ὃτι αὐτός εἶναι Μέγας.

Βρισκόμαστε λοιπόν στήν ἐποχή τῆς ἠλιθιότητας, καί πηγαίνομε ὁλοταχῶς πρός τήν ἐποχή τῆς τρέλας. Πρός τήν ἐποχή πού οἱ ἂνθρωποι θά τρῶνε τούς ἀν­θρώπους ζωντανούς, ὃπως λέγει ὁ ἃγιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός, πού πολλές ἀπό τίς προφητεῖες του ἐκπληρώθηκαν. Καί αὐτό θά εἶναι τό τελικό ἀπο­τέλεσμα τῆς πτώσης, πού ἡ ἀρχή της ἒγινε μέ τό προπατορικό ἀμάρτημα.

Στά παιδιά μας θά παραδόσουν, οἱ «προοδευτικοί», ἓνα κόσμο διαρκῶς κατα­στρε­φόμενο. Καυχώμενοι ὃμως γιά τό κακό πού κάνουν. Τί θά λένε τά  παι­­­διά μας τότε γιά ἐμᾶς, πού μέ ἀπάθεια παρακολουθοῦμε τήν καταστροφή; Ἀφοῦ μέ τήν ἀπάθειά μας τό ἐγκρίνομε τό κακό πού γίνεται; Δέν θά εἶναι λοιπόν ἀπόλυτα δι­καολογημένοι ὃταν θά μᾶς βρίζουν καί θά μᾶς κατηγοροῦν; Καί θά μᾶς λένε ἠλίθιους; Μέ ποιά λογική θά πρέπει νά μή μᾶς λένε ἠλίθιους, καί τήν ἐποχή μας ἐποχή τῆς ἠλιθιότητας;

Προφανῶς μέ τήν ἀδράνειά μας συμμετέχομε στόν ἀγώνα, πού θά βεβαιώσει τήν ἐποχή μας ὡς ἐποχή τῆς ἠλιθιό­τη­τας. Τό γεγονός βεβαιώνεται καί ἀπό τήν καύχηση τῶν κτηνισμένων, ὃτι εἶναι προοδευτικοί, γιά νά δη­λώ­σει ὃμως τήν ἠλιθιότητά τους, ὃπως καί ἡ καύχηση τοῦ τρελοῦ ὃτι εἶναι Μέγας δηλώνει τήν τρέλα του.  

Γιάννης Μιχαηλίδης.